Gospodarstwo na Równinie

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Czas to pieniądz, jakie mądre stwierdzenie. Jannet szanowała czas, gdyż zawsze całe swoje uzbrojenie, amunicję i inne, potrzebne rzeczy miała przy sobie. Owszem, było to nieco ograniczające, ale też oszczędzało kwadranse, jakie musiałaby spędzić na kompletowaniu ekwipunku. Odszukała lornetkę i spakowała ją do jednej z obszernych kieszeni. Po tym, poszła do Bimba. Dalej spał? Jeśli tak, to:
‐ Bimb, cholero z racicami, wstajemy! ‐ Zakrzyknęła. Relacja z jej zwierzęciem była osobliwa, ale dobra.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

W takim razie Rose zaczęła szykować się do drogi. Wzięła ze sobą swoją broń, zapas amunicji włożyła do jednego woreczka, po czym poszła siodłać swojego konia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Max:
Najpewniej jest w stajni lub jej pobliżu, tak jak i reszta.
Radio, Wiewiur:
Po jakimś czasie zarówno Wy, jak i Wasza broń oraz wierzchowce, byłyście gotowe do drogi.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Poszła więc do niego.
‐ Też mam wyruszać, jak rozumiem?‐ Spytała się, kiedy już do niego dotarła.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Czekaj, ona ma jechać z samą Rose? Za jakie winy, wszechświecie, za jakie winy?! Obejrzała się, czy ktoś jeszcze ma zamiar pojechać.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Ciekawe, że została wysłana na patrol z tą gorą mięcha. No nic, będzie ciekawa podróż. Pewno zanim Jannet się ruszy, Rose zdąży wykonać całą robotę. Rozejrzała się, czy ktoś jeszcze jedzie. Rose przydałaby się jakaś osoba, z którą mogłaby współpracować, a nie wykonywać za nią całą robotę. Taki Liwiusz byłby idealny.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Max:
‐ Nie jestem pewien po co, uważam, że możesz zostać w gospodarstwie z Patricią i obecnie nam się do niczego nie przydasz.
Radio, Wiewiur:
Liwiusz, jako organizator tego zadania, nie miał zamiaru zostawić go z Wami samego, poniekąd z troski, poniekąd z braku kompetencji, z tym, że on był już gotowy do drogi i czekał na Was na zewnątrz, rozmawiając z Waszą służącą.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//No elo, bando leniwych gnojców.//

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Pojechała do niego na Bimbie. Była gotowa do drogi:
‐ To co, lecimy? ‐

[Kubeł1001]

maxmaxi123

//Nawet go nie zauważyłem ;‐;//
Kiwnęła tylko głową i spokojna wróciła do kontynuowania haftowania.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Ufff, czyli jednak Rose nie będzie sama wykonywać roboty. Podjechała na koniu do Liwiusza, czekając aż da sygnał do drogi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wiewiur, Radio:
// “na Równinie,” więc mowa o Wielkich Równinach? Jeśli tak, to możecie sobie tam zacząć, a jeśli nie, to niech ktoś sprecyzuje i będziecie pisać dalej tutaj.//
Max:
Nikt Ci w tym nie przeszkadzał, więc w końcu wyszedł Ci całkiem ładny słonecznik.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Jej! Jest na nim miejsce na coś jeszcze?

[Kubeł1001]

Kuba1001

To całkiem spory obrus, więc jak najbardziej.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Co by jeszcze tu dodać… co mogło pasować do słonecznika?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Inne kwiaty?

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Hm, w sumie dobra myśl. Wzięła się teraz za robienie od góry do dołu, z prawej na lewą zależy jak obrus był, następujących rzeczy: róży, tulipana, lilii i żonkila. Rzecz jasna, przedtem poszła do pokoju po odpowiednie rzeczy i usiadła przed domem. Czasami tylko rozglądała się wokół. Dobrze, że nie jest tutaj sama, bo sama nie wiedziałaby zbytnio co robić w razie jakiegoś niechcianego gościa. No, niby miała broń białą, ale i tak strach wziąłby nad nią górę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało Ci się wyhaftować ledwie jeden kwiat, gdy podniesiony krzyk Patrici zjeżył Ci włosy, a przez ciało przeszedł dreszcz. Na szczęście żyła, bo biegła w Twoim kierunku, ale wyglądała na skrajnie przerażoną.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Uniosła się od razu, równie przerażona, co jej towarzyszka. Odłożyła rzeczy na fotel i pobiegła w jej stronę.
‐ Co się stało?!‐ Krzyknęła, kiedy była już dostatecznie blisko, żeby usłyszeć ewentualną odpowiedź Patrici. Oby nie jacyś bandyci, bądź nadprzyrodzone zjawiska, bo z tymi dwiema rzeczami by sobie nie poradziła.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To było duże! Miało wielkie kły, cztery łapska i było całe zielone! I… I chyba może tu za mną przyjść. ‐ wyznała, w ostatnim zdaniu czuć było bardziej poczucie winy, niż strach.