Los Angeles

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Do Waszyngtonu w ch*j daleko, a co dopiero na Grenlandię. O Las Vegas nic nie słyszałem… Tam idziecie?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Reich:
‐ Pojedyncze Zombie, nic niezwykłego. ‐ odparł zwiadowca. ‐ Ominęliśmy je, żeby nie kusić innych, jeśli byłyby w pobliżu, ale w takiej grupie poradzilibyśmy sobie z nimi bez problemów.
Zohan:
‐ Nie do końca. Niedaleko stąd ma przybić do brzegu statek “Arka,” który zabierze ocalałych na Grenlandię. Nie słyszałeś?

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Trudno się dowiedzieć o czymś takim, jak się nie rozmawiało z nikim od dłuższego czasu. Tak w ogóle, to skąd o tym wiecie?

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Oby tak było

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
‐ Od żołnierzy Z‐Com, których spotkaliśmy przejazdem tydzień temu.
Reich:
Pokiwał głową, też miał taką nadzieję, zapewne jak wszyscy. Tymczasem wokół Was zaczęli gromadzić się sztywni, jak na razie sami Szwendacze, obecnie doliczyłeś się ośmiu sztuk.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Jest może jeszcze jedno wolne miejsce w waszej grupie? ‐ Wypowiadając te słowa opuścił broń.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Podszedł do najbliższego i pchnął go na ziemie

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
‐ Gdybyśmy brali kogo popadnie to długo byśmy nie pożyli, ale raczej tak, znajdzie się.
Reich:
Udało się i był on właściwie jedynym, który przetrwał pierwsze sekundy starcia, gdyż Twoi kompani się nie patyczkowali i zastrzelili pozostałe Zombie.

[Kubeł1001]

Zohan666

Podszedł bliżej.
‐ Joshua jestem.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Uderzył nogą od stołu w głowę leżącego zombie.
‐ Czy nie mówiłem wam kretyni, żebyście nie strzelali bez mojego pozwolenia?! Jeśli umarlaki nas dogonią, bez skrupułów rzucę im któregoś z was aby spowolnić pościg! A teraz biegiem przed siebie! ‐ Zaczął biec tak szybko, na ile pozwalała mu sztuczna noga

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
‐ Nie powiedziałem, że Cię ze sobą weźmiemy, tylko że możemy to zrobić. Przekonaj nas.
Reich:
Pozostali również biegli, choć po kilku minutach zdałeś sobie sprawę, że to chyba daremne, skoro pościgu sztywnych ani widu, ani słychu.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Dodatkowa para rąk, siła w łapie i takie tam. Ah, no i nie wiadomo czy ktoś z waszej grupy nie będzie potrzebować mojej pomocy.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Uspokoję się wtedy kiedy znajdziemy się w bazie ‐ pomyślał i nie przerywał szybkiego tempa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
‐ Jakiej znowu pomocy? Znasz się na medycynie czy co?
Reich:
Zastrzeliliście po drodze jeszcze kilka Szwendaczy, ale ostatecznie udało Wam się wrócić do bazy, gdzie natychmiast zaczęto znosić łupy do odpowiednich magazynów, zajęto się też rannymi, kilkoma słabiej i tym najpoważniej. Tobie pozostaje chyba tylko złożyć raport w dowództwie.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Na medycynie? Nic z tych rzeczy. Chodzi mi raczej o to, że w większej grupie łatwiej przetrwać i nawet ta jedna osoba może o wszystkim przesądzić.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Najpierw sam poszedł do medyka, aby wyjął mu kulę z ramienia

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
‐ A jaką mamy niby gwarancję, że nas nie okradniesz, napuścisz na nas Zombie albo Bandytów, albo zwyczajnie poderżniesz gardła, gdy będziemy spać?
Reich:
Najwięcej uwagi poświęcono Twojemu rannemu kompanowi, ale Wasza izba medyczna nie narzekała na brak personelu, medykamentów już trochę tak, a sprzętu nie mieliście za wiele… Niemniej, znalazł się jeden kompetentny lekarz, który zajął się Twoją raną.
‐ Nie nadwyrężaj się przez jakiś czas. ‐ polecił, kończąc zakładać opatrunek. ‐ Chcesz na pamiątkę? ‐ dodał, wskazując na zakrwawioną kulę leżącą obok szczypiec i bandaży na metalowej tacce.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Zarówna ja nie mam gwarancji, że przy pierwszej lepszej okazji mnie nie nie okradniecie lub nie zabijecie. W końcu to wy macie przewagę, a nie ja.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Dzięki. Tak wezmę tę kulę i wiesz co? Właśnie podsunąłeś mi ciekawy pomysł. No ale muszę już iść ‐ Wyszedł do dowódcy złożyć raport

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
‐ Niech będzie. Ale i tak musisz wiedzieć, że mamy Cię na oku.
Reich:
Wzruszył ramionami, a po zabraniu pocisku znalazłeś się u swego przełożonego, który mimo grobowej twarzy, najpewniej w środku wprost nie mógł doczekać się Twojego sprawozdania.