Londyn

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dustyy:
‐ Siedzimy w gównie po zęby trzonowe? Jak można to jeszcze pogorszyć?
Vader:
Krzyki się nasilały, dołączyły do nich strzały, lecz wreszcie wszystko ucichło. Czyżby Bandyci rozprawili się z Zombie?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Tylko samobójcy by ruszyli za nami, ale lepiej nie stać na środku.
Jak z budynkami?

[Kubeł1001]

Dustyy

‐Siedząc w gównie po zęby trzonowe będąc pod ostrzałem.‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Nawet trzymające się ruiny wieżowców i zabytkowych kamienic, bez uzbrojonych Bandytów w oknach, jeśli o tym mowa.
Dustyy:
Uniósł palec i już miał coś powiedzieć, ale wyraźnie zabrakło mu argumentów i jedynie pokiwał głową.
‐ Tym razem Wam się udało. ‐ mruknął jeszcze, poprawił nakrycie głowy i ruszył przed siebie, w kierunku kwatery dowództwa.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Do środka, przeczekamy.
Ruszył, by tam wejść i wstepnie się rozejrzeć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Jakiś konkretny budynek?//

[Kubeł1001]

Vader0PL

//Najbliższy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wkroczyliście więc do jakiegoś bolku, na parterze było dość ciasno, acz na wprost macie tylne wyjście, w połowie drogi do niego, na prawo, są drzwi, zapewne do piwnic, no i oczywiście macie schody prowadzące w górę.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Wchodzimy na górę, czy czekamy tutaj?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wchodzenie wchodzeniem, ale i tak lepiej sprawdzić czy z góry ktoś nie zrzuci nam granatu na głowę. ‐ zasugerował dość przytomnie jeden z żołnierzy. ‐ Jak trzeba ochotnika to pójdę.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Idę przodem.
Ruszył schodami na górę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ruszył za Tobą, podobnie jak drugi żołnierz. Trafiliście na pierwszą klatkę schodową i tutaj nic, choć drzwi do mieszkań są.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Sprawdzamy.
Zaczął sprawdzać mieszkania jedno po drugim

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nigdzie nic nie znaleźliście, bandy szabrowników już o to zadbały.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Przynajmniej czysto.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Przynajmniej tutaj.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zawsze coś.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Owszem, a sytuacja na zewnątrz uległa poprawie, a mianowicie krzyki, ryki i strzały całkowicie ucichły.

[Kubeł1001]

Dustyy

Spojrzał na swoich towarzyszy
‐To…Co teraz?‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wracamy do okopów, bo nie mamy czym opić sukcesu. ‐ odrzekł marine i tam też się skierował, podobnie jak drugi żołnierz.