Moskwa
-
//Wiem, że pewnie już od dawna chciałeś machać sztandarem postacią, która jest zakutym w uralską stal komuchem pełną gębą i nucić hymn ZSRR, więc proszę bardzo, baw się.//
Tamci, kimkolwiek byli, musieli się sprawnie wycofać lub było ich tak mało, że zostali wybici, nim zdołali uciec gdzieś dalej. Tak przynajmniej myślałeś, gdy nieopodal padł pocisk artyleryjski, a później kilka kolejnych. Zauważyłeś nadchodzące sylwetki, teraz skryte jeszcze we mgle, przed którymi dość szybko toczyły się te okraczne tankietki czy co tam było. To, że strzelały, i nie strzelały do was, oznaczało, że Czerwoni gdzieś byli, gdzieś ale nie tutaj. -
// Czekaj, bo pogubiłem się. Czyli te wojska, wyłaniające się z mgły, są przeciwko czerwonym, ta? //
-
//Ci akurat tak.//
-
Korzystając z faktu, że wojska wroga były jeszcze daleko, zsunął się do okopu i odszukał swojego towarzysza.
-- Przygotuj się, nadchodzi wróg. – Mówiąc to wziął z bunkra kilka granatów, wyposażył się w amunicję i zabrał z sobą proporzec. Starusieńki, ciekawe skąd go wytrzasnęli? Ważne, że był. Po tym wrócił do okopu i tam usadził się, kładąc uzbrojenie obok, a tylko samą lufą wychynając poza ziemny wał. Czekał, aż wrogowie podejdą na tyle blisko, by nie zdążyli uciec przed jego niespodziewanym ogniem.“-- Chodźcie kaczki, kaczuszki… --”" Pomyślał, przesuwając bezpiecznik w pozycję gotowości.
-
Nie takim niespodziewanym, nie możesz liczyć na element zaskoczenia, tamci dobrze wiedzą, w co się pchają, zwłaszcza że w ich stronę gruchnęły już pierwsze strzały, również z okopów, ale dalej. Początkowo słaby, ogień z rozmaitej broni palnej przybierał na sile coraz bardziej. Pozbawieni osłony, wrodzy żołnierze zostali wycięci, ale ich pojazdy przetrwały, dając osłonę pozostałym i ostrzeliwując wrogów. Kolejni żołnierze byli już lepiej przygotowani, strzelali, poruszali się pojedynczo lub małymi grupkami, kluczyli jak mogli.
-
Każdy problem ma swoje rozwiązanie, zaś teraz rozwiązaniem był ołów. Jeżeli to nie zadziała, to trzeba będzie wykorzystać opcję B, czyli większą ilość ołowiu.
“— Lubisz na ostro? —” Zapytał Dyszkę w myślach i jednym szarpnięciem dłoni otwarł zamek. Kolejnym wyciągnął taśmę i załadował nową, przeciwpancerną z utwardzonym rdzeniem. Opuścił klapę, zaciągnął bezpiecznik i nakierował muszkę na tankietki. Z każdej strony nie mogły się bronić, a wiedział dobrze, że ich boki są słabiej opancerzone aniżeli front. Gąsienice też wiele nie wytrzymają.
“— Ja nie lubię. —” Stwierdził i rozerwał powietrze kolejną serią kul. -
Przy tak prowizorycznym pojeździe, z jakim miałeś do czynienia, strzelanie w cokolwiek i od którejkolwiek strony dałoby ten sam efekt. No, może nie zawsze ten sam, bo trzeba przyznać, że tym razem wyszło bardzo efektownie, gdy twoja seria, celowo lub przypadkiem, nie tylko przebiła pancerz, ale i trafiła w amunicję, silnik czy coś w tym guście. Tak czy siak, nieliczna załoga, na oko jedna czy dwie osoby mogłyby wejść do tego brzdąca, pojazd i kilku żołnierzy, którzy korzystali z niego w ramach osłony zwyczajnie wylecieli w powietrze.
-
Teraz już bez wahania chwycił położony obok siebie proporzec i zatknął go na ziemnym wale. Nie robił tego bynajmniej po to, by wróg wiedział, kto do niego strzela, a po to, by przyjaciel widział, że bunkier zdołał przetrwać.
W mgnieniu oka ponownie chwycił spust karabinu i przeniósł jego lufę na kolejne dwa wozy opancerzone, by posłać zdrową dawkę hartowanej stali w ich kierunku. Teraz już nie miał ograniczeń. Seria, kilka wystrzałów, sekunda przerwy. Seria. Przerwa. Seria. Przerwa.
-
Teraz nie było już tak dobrze, bo żołnierze uciekli jak najdalej od pojazdów, a te zaczęły unikać twojego ognia, braki w pancerzu nadrabiając szybkością i zwinnością. W końcu jednak unieruchomiłeś jeden, niszcząc gąsienice, a później zniszczyłeś kadłub. Jeden z czołgistów zdołał uciec, drugi padł pod twoim ogniem. Tymczasem kolejny pojazd, strzelając zaciekle z kaemu, jedzie wprost na ciebie, jakieś dziesięć metrów na lewo atakuje zaś grupa kilku wrogich żołnierzy, których usiłuje powstrzymać twój kompan, ale ci mają zbyt wielką przewagę w sile ognia.
-
Cholera by to… Na moment zanurkował w okopie i chwycił jeden z przygotowanych grantów, miał gdzieś czy był przeciwpancerny czy odłamkowy, byle był huk i siła rażenia. Wyrwał zawleczkę i posłał w kierunku wrogiej grupy, chcąc kupić nieco czasu koledze.
— Łap! — Krzyknął, tak jak miał w zwyczaju, ciskając prosto w nich. Nie tracąc tempa padł na płasko, dobył na powrót CKMa i raził prosto w gąsienice tankietki, byleby zatrzymać ją przed okopem. -
Nie byli głupi i gdy zauważyli granat, od razu przestali strzelać i zaczęli uciekać. Sądząc jednak po ich krzykach, przynajmniej część była ranna lub martwa, bo ktoś mimo wszystko dalej strzelał, jednak już nie tak zaciekle jak ostatnio. Nie zdało się to jednak na wiele, ogień z broni maszynowej wrogiego pojazdu był zbyt silny i obaj powinniście się skryć, żeby przeżyć, w oczekiwaniu, aż operator kaemu będzie musiał przeładować i wtedy posłać go do diabła.
-
//
“byli jeszcze zbyt daleko”
“jakieś dziesięć metrów na lewo atakuje zaś grupa kilku wrogich żołnierzy”
// -
//Ta, tym razem mój błąd. Poprawione.//
-
Potomkin bez wahania padł na płasko w okopie. Korzystając z okazji, spojrzał na zestawienie granatów. Konsza Przeciwpancerny, obecny?
-
Tak się składa, że wcześniej rzuciłeś odłamkowy, więc jak najbardziej obecny.
-
W takim razie chwycił go i przygotował się do wyciągnięcia zawleczki, gdy tylko oręż tankietki zamilknie. Jeden, trafny rzut.
-
Nie mogła strzelać bez końca i w końcu karabin maszynowy ucichł. Jednak gdy tylko tak się stało, pojazd ruszył, najwidoczniej chcąc od razu zacząć robić uniki przed twoimi atakami, nim broń zostanie przeładowana i da się odpowiedzieć ogniem.
-
Potomkin wyciągnął zawleczkę, ale nie rzucił od razu. Nie chciał dać tankiście szansy na wymanewrowanie tego, granat wybuchnie wprost na nim. Raz, dwa, trzy… Dopiero wtedy wychylił się i posłał konszę w jego kierunku, ufając temu, że wyliczenia okażą się prawidłowe.
-
Nie osiągnąłeś bezpośredniego trafienia, ale to i tak wystarczyło, aby zniszczyć gąsienice pojazdu. Unieruchomiony, stanowił łatwy cel i załoga o tym wiedziała. Ty zaś wiedziałeś, że liczyła dwie osoby, bo jeden z nich otworzył właz i spróbował uciec, a drugi obracał wieżyczkę z najwidoczniej przeładowanym już kaemem w twoją stronę.
-
Potomkin wykorzystał jeszcze ten ułamek sekundy, by przeryć kulami cały front pojazdu. Jeżeli to nie dało oczekiwanego efektu, zsunął się w dół okopu by uniknąć kul. Spojrzał na pozostający mu zapas granatów ręcznych.
