Pustynia Śmierci

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Chyba wszystko. — Wzruszył ramionami, ale po chwili dodał: — Chyba, że masz kromkę chleba na zbyciu, może być czerstwa. Albo słonecznik. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wręczył Ci sporą pajdę, którą zabrał z zaplecza.
‐ Masz gdzieś, co dostajesz do żarcia, gdzie śpisz, w jakich godzinach pracujesz, na kogo masz tu uważać i tak dalej? Ku*waaa, John za kilka dni będzie musiał skombinować mi innego debila.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐‐ Co do większości, chciałem się tego dowiedzieć od Johna. ‐‐ Odpowiedział, krusząc nieco chleba dla papugi: ‐‐ Ale skoro już proponujesz, to chętnie się dowiem tych rzeczy, które wymieniłeś. ‐‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ On ma niewiele do powiedzenia, bo wszyscy sprzątacze, kucharze, muzycy i nawet ja sam śpimy tutaj, w barze. Na piętrze każdy ma swój pokój, Twój jest wolny. Kluczyki powinny być w środku, znajdziesz go bez problemu, bo jest przyozdobiony resztkami połamanych gitar naszego poprzedniego muzyka. Pracujesz na nocnej zmianie, od dwudziestej do szóstej rano, ale często kończymy dwie godziny wcześniej. Możesz dorabiać sobie też w dzień, ale rzadko kiedy mamy tu wtedy tylu klientów, że opłaca się skrzyknąć całą muzyczną hałastrę. Dostajesz trzy posiłki dziennie, robią je w naszej kuchni, a Ty jesz je tutaj. Za jakieś nadgodziny, pomoc w innych częściach Gniazda Tułacza i tak dalej możesz dostać dodatkowe porcje, które przehandlujesz za coś innego. Poza tym czasem niektórzy bywalcy dają muzykom napiwki, głównie żarcie, wodę, medykamenty albo naboje… No, może tego o tych zakapiorach i innych ważniejszych w Gnieździe dowiesz się od Johna, bo ja znam tylko kilku.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Z tego co mówisz, to opisujesz mi jakiś raj na Ziemi, Hugh. Gdzie w tej opowieści zgubiłeś składanie ofiary z własnej krwi, co? — Zażartował, ale zaraz znormalniał: — Ale serio, jest tu jakiś haczyk? Bo jak na razie, brzmi pięknie. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Haczyk jest taki, że codziennie są tu burdy i nawet ja, a robię tu od początku Gniazda Tułacza, nie pamiętam już, ilu muzyków, tancerek, kelnerek i śpiewaków wynieśli mi stąd w plastikowych workach i spalili jakieś pół kilometra stąd, żeby czasem nie wrócili.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Więc… Na swój sposób jest to wizja bardziej pocieszająca niż dołująca. — Westchnął, po czym wstał: — To ja się pójdę rozłożyć w moim pokoju. — Jak powiedział, tak zrobił i udał się na piętro budynku. Tam odszukał pokój przystrojony gitarami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Odnalazłeś go bez problemu. Poza tą osobliwą dekoracją, na drzwiach ktoś, być może poprzedni właściciel pokoju lub ktoś, kto mieszkał tu jeszcze wcześniej, wydrapał osobliwą mantrę: “Róże są czerwone, fiołki fioletowe, ja czarny, a Wy cmoknijcie mnie w dupsko.”

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Jakże inspirujący cytat. Takie coś może być życiowym mottem! Ale dość zachwycania się sentencją. Dice zrzucił tutaj swoje toboły i wyciągnął przed siebie rękę, by Jimmy na niej usiadł.
‐‐ I co sądzisz, dorobiliśmy się naszego gniazdka? ‐‐ Powiedział do ptasiego towarzysza. Po tym zaczął oglądać szczątki gitar ‐ jakie były to modele? Bardzo marzył o gitarze hiszpańskiej, bo taka nie wymagała prądu, miała milsze dla palców struny i to delikatne brzmienie, którego elektryczna gitara nigdy nie da.

[Kubeł1001]

Kuba1001

To akurat były gitary elektryczne, a do tego kilka różnych modeli. Można byłoby o nich powiedzieć, że dla muzyka takiego jak Ty nie są zniszczone, a zmasakrowane, więc nic więcej nie ustalisz na ich temat, a tym bardziej nie wykorzystasz do niczego.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

No cóż, zbyt pięknie byłoby, jeżeli można byłoby je na coś wykorzystać. Nie można mieć wszystkiego prawda? Rozłożył swoje bambetle w pokoju, a klucz schował do kieszeni. Może później urządzi tu jakieś gniazdko dla Jimi’ego. Po tym, gdy już zadomowił się w pokoju, zamknął drzwi do niego i zszedł z powrotem na parter z nadzieją, że John już tam będzie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niestety, nie licząc Ciebie i barmana przecierającego z nudów blat, nikogo tu jeszcze nie było.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Na powrót dosiadł się do kontuaru i przez moment rozmyślał. Zadał Hugh’owi pytanie z braku lepszego zajęcia: — Powiesz jak powstało Gniazdo Tułacza? —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Chłopie, a z jakiego zadupia czy innej jaskini Cię przywiało? To przecież wiedzą wszyscy obwoźni handlarze, najemnicy, podróżnicy, żołnierze z posterunków, bandyckie bandy i lokalni watażkowie w promieniu jakichś stu kilometrów.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Powiedzmy, że od czasu…no, tego wszystkiego sporo podróżowałem, a ludzi spotykałem trochę rzadko. Obiła mi się kiedyś nazwa tego miejsca o uszy, ale przed trafieniem tu nie wiedziałem niczego więcej. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Kiedyś był tu bar, stacja benzynowa i motel dla strudzonych wędrowców, a jak wszystko zaczęło się je**ć, to szef nie zostawił tego na pożarcie Szarańczy czy innym Bandytom, ale ciągle remontował, fortyfikował, zbierał ludzi i tak powstało właśnie Gniazdo Tułacza.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Prosta historia. Dobra na tekst. — Odpowiedział, myśląc głośno.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Mamy wybredną publikę, także powodzenia. Niby staramy się wszystkich rozbrajać przy wejściu do baru, ale nie zawsze się udaje, bo jedni coś przemycą, inni dadzą w łapę strażnikowi, a do reszty taki zwyczajnie za bardzo boi się podejść.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Mi to jedno, bo i tak nie śpiewam. Nie mam głosu. — I tak też było w rzeczywistości. Rana, którą Dice chował pod bandaną boleśnie przypominała o sobie, gdy tylko próbował być bardziej dźwięczny: — Chociaż mi, jako gitarzyście, pewnie też nie oszczędzą. — Stwierdził, po czym zadał pytanie: — Na czym grają pozostali muzycy? —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jakbym się na tym chociaż trochę znał, to bym Ci pewnie powiedział, ale jeden gra chyba na perkusji, a drugi na saksofonie czy innej trąbce, nie wiem. Wy i tak robicie tylko za tło dla śpiewaków.