Karta Postaci
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Rafael_RexwentImię: Aver
Nazwisko: Stormen
Rasa: Człowiekowy Styric Półkrwi (czyli na ludzkie: pół człowiek, pół litr… to jest pół Styric)
Pseudonim: Drath Lighting
Charakter: W grze
Wiek: dziewięćdziesiąt lat (co znaczy, że jest w wieku równym młodemu ludzkiemu mężczyźnie)
Towarzysz: nic
Majątek: 50 starych monet (Kolekcjoner mógłby chcieć), 30 złota (od dobrego krasnoluda), jakiś dziwny kryształ, który nosi na szyi jak naszyjnik
Historia:„I waited fifty years for this.”
Słońce łagodnie oświetliło zbocze góry, powoli wędrując w dół, rozlewając jasność poranka. Najpierw kamienne wierzchołki, później stoki pokryte odłamkami skał i nieliczną roślinnością, wylot jaskini, aż w końcu podnóża, gdzie zaczynał się zielony dywan traw i porostów.
Przy pieczarze siedziała pewna postać. Grzejąc się promieniami jutrzenki spoglądała w dół. Jej twarz nie wyrażała zadowolenia, ani radości. Była zacięta i pełna niepokoju. Białe włosy falowały na porannym zefirze, a ciało drżało. Ale nie z zimna, lecz z przejęcia.
W końcu słońce oświetliło ostatni skrawek mroku i odsłoniło zdradzieckich Orków. Otóż na dole trwała bitwa taboru kupieckiego z większą bandą zielonoskórych. Najemni żołnierze robili co mogli, ale bandytów było zbyt wielu. Niejeden z mężów leżał już w kałuży krwi, bądź sam był kałużą zmiażdżony łapą Ogra. Twarz postaci niewzruszenie patrzyła na to jak jeden z Orków przełamał blok młodego najemnika i nie patyczkując się wbił mu topór w głowę. Płyn będący mieszaniną posoki i mózgu chlusnął na wszystkie strony. Obok żołnierz z dwuręcznym mieczem przeciął w pół napastnika, tylko po to by paść pod ciosami paru maczug i buzdyganów.
Aver widział takie sytuacje już dziesiątki razy odkąd tu przebywał. I do tej pory nikt nie wybawił go od tej klątwy niemocy. Wystarczył jeden gest. Jeden! By mógł ruszyć tym biedakom na pomoc i rozgromić Orków. Ale nie miał moralnego prawa tego uczynić póki ktoś nie splunie żywemu zielonoskóremu prosto w twarz. Tak przyrzekł przed laty i wiernie pokutował w tym miejscu. I o ile samo miejsce nie wywierało wielkiego wpływu na jego emocje, to patrzenie za każdym razem jak bandyci szlachtują ludzi i elfy nie było wesołym przeżyciem. Był związany przysięgą i mógł tylko czekać, aż ktoś ją zakończy.„I still remember my last orders. The day the real war began.”
‐ Te plugastwo nie może przetrwać! ‐ zakrzyknął tylko Ufren do odchodzącego oddziału. Aver spojrzał na stojące na nim legiony wiernych żołnierzy uzbrojonych i gotowych do walki z Orkami. Te słowa znał już od wielu lat wymęczającej wojny z zielonoskórymi. Ich państwo postanowiło najechać sąsiednią Impranie, by zyskać złoto, bydło i dziewki. Ale Impranie postawili opór i próba szybkiego zajęcia terenów przez Orki zamieniło się w długotrwałą i wyniszczającą wojnę. Rodzącą bohaterów, ale i śmierć.
Oddział do którego należał Stormen miał wyczyścić część wojsk wroga skrytych w lesie, by ochronić główne siły przed oskrzydleniem. Nieoczekiwanie sytuacja się pokomplikowała i doszło do pokaźnego starcia. Ludzie musieli stawić czoło nie tylko Orkom, ale i Goblinom.
‐ Nie spodziewaliśmy się Gwardii Urhana – jeden z niewielu ocalałych żołnierzy spojrzał na leżące truchło. Było ubrane w solidną zbroję płytową i większe od zwykłego zielonoskórego. Wielu Imprańczyków znało Gwardię Urhana i dlatego byli dumni z wyrżnięcia przynajmniej kilkunastu jej członków. Reszta pewnie chroniła wodza podczas bitwy. Grupka niedobitków prezentowała się niezbyt imponująco, paręnaście magów, jakieś dwie dziesiątki łuczników i kuszników i ze trzydzieści wojowników o rozmaitym uzbrojeniu i opancerzeniu. Ale udało im się wyrżnąć Orków i mogli już ruszyć ku polu bitwy, by wesprzeć Ufrena. Jakaż była ich rozpacz, gdy ujrzeli pobojowisko po przegranej bitwie, gdzie nie było żywej duszy. Walące się dookoła trupy Orków i ludzi. Rozczłonkowane ciała, odcięte głowy, kałuże, czy wręcz morza krwi. Odrażający widok. Ale wszyscy z oddziału padli na kolana na widok najbardziej złowrogiej rzeczy. Otóż na środku pola bitwy został wbity drewniany drąg, a na jego czubku zatknięto odciętą głowę Ufrena.
‐ Dowódco, co robimy? ‐ odezwał się jeden z żołnierzy spoglądając na Maga w srebrnych szatach. To on miał teraz władanie nad oddziałem. Ale nie nad biegiem dziejów, dlatego za niego zdecydował Shadow Hammer.„The shroud of the darkness has fallen.”
Pierwsze padły Elfy z Verden. Później Orkowie z Gór Mglistych. A gdy zostały opętane przez Shadow Hammera, rozpoczęła się rzeź wśród państw Elarid. Nikt nie mógł stawić czoła tej złowrogiej sile i powoli padały kolejne księstwa. Grody ludzi, lasy Elfów, wioski Hobbitów. Mroczne czasy nastały na kontynencie i tylko twierdza Kosos – Major dawała pewną nadzieję odparcia plugastwa. Dlatego, gdy Shadow Hammer postanowił rozbić w pył ostatni symbol nadziei Elaridczyków ci się zjednoczyli. Wszystkie konflikty poszły w niepamięć. Ale uraza do Orków pozostała w sercu Avera, gdy szedł w zjednoczonej armii pod wodzą Ulryka. Jako niezgorzej walczący magią Elektryczności został przydzielony do mobilnej grupki Magów, mających eliminować głównie Opętanych. I walczył, a pamięć o trzydniowej bitwie została w jego umyśle. I doskonale pamięta ją do dziś.
Ruszyło sto jeden dzielnych Paladynów, by ostatecznie wyprzeć wroga z Elarid, a kiedy reszta armii Światła w końcu wykończyła niedobitki na polach okalających Kosos‐Major i ruszyła na pomoc swemu wodzowi, było już za późno. Śmierć zebrała obfite żniwo, ale ta setka bohaterów i Ulryk poniosła śmierć godną obrońców Elarid. Kryzys wymiarów został zażegnany, a jedna myśl pozostała w głowach wszystkich.„We avenge our leader.”
Zwycięstwo przypłacone gorzką stratą. Czy naprawdę można je w ogóle uznać za zwycięstwo? Kroniki Elarid zapamiętają dzieło Ulryka, setki Paladynów i armii Światła. Ale zapomną o nazwisku Stormena, który w tej armii był i walczył z plugawymi najeźdźcami. Aven złożył nad ciałem wodza przysięgę, że od teraz osiądzie w pustelni i nie ruszy się z niej póki ktoś nie splunie żywemu Orkowi prosto w twarz. A jeśli nikt tego nie uczyni – cóż, wtedy umrze ze starości. Ale był to winien Ulrykowi. Spóźnił się i nie uratował wodza.
Rozejrzał się po jaskini. Urządził ją jak mógł najlepiej w tych skromnych warunkach. Łóżko, stół, krzesło, palenisko, półki i miejsce do przechowywania żywności. Tyle mu wystarczyło, by rozpocząć odbywanie przyrzeczenia. By zapaść w pewnego rodzaju sen. Sen w którym jest się żywym, ale jednak nie ingeruje w to, co nie dotyczy jego kawałka ziemi.
Zaopatrzenie dostarczał mu pewien krasnolud, który zawsze sumiennie wywiązywał się z tego zadania. Otrzymał odpowiednie wynagrodzenie i po jakimś czasie stał się niejako przyjacielem Avena. Z zainteresowaniem słuchał dawnych pieśni i opowiadań, sam dzieląc się ze Stormenem wieściami z Elarid.
Ale Aven coś zyskał po wojnie. Był w armii Światła i uzyskał nagrodę. Księgi do nauki magii Elektyczności i Powietrza. Miał teraz mnóstwo wolnego czasu. Więc postanowił wykorzystać jego każdą sekundę, by później móc spełnić wolę obu wcześniejszych wodzów.„Orcs… Dark Grime… You will burn these creatures away.”
Kto by pomyślał, że syn myśliwego i Styriczki stanie się tym… czymś. Tropicielem, który czuje Orków, ale nie może ich tropić. Pustelnikiem w młodym wieku. Weteranem wojennym, który został związany przysięgą. Potężnym magiem siedzącym w pieczarze. W końcu – mieczem na Orki i Mrok, który nadal tkwi w pochwie. Ale nie zardzewiał! Został wykuty z takiej stali, która z czasem wręcz nabiera szlachetności. Był gotów. Poświęcenie dziedzictwa ojca jako myśliwego i zaciągnięcie się do Imprańskiego Uniwersytetu Magii. To był jego wybór, jego droga.
Te wszystkie myśli z przeszłości i teraźniejszości kłębiły się w głowie Avera, gdy siedział w swojej szacie Maga pamiętającej dawne wojny. Ostrze miecza spokojnie spoczywało w pochwie, twarz pozostawała niewzruszona. Wszystkie księgi pojął już dawno. Te pół wieku zmieniło go i pozwoliło opanować ogromne pokłady wiedzy. Czy naprawdę przepadnie ona wraz z jego śmiercią ze starości?
‐ Nie boję się Ciebie! ‐ wykrzyknął jeden z dwóch ocalałych żołnierzy. Obok niego stał kompan, który ledwo słaniał się ze zmęczenia. A może i ran? Nagle usta mężczyzny wydęły się i lepki pocisk ze śliny pomknął w powietrzu. Nagle dotarł do celu i obficie rozpaćkał się na twarzy podbiegającego Orka.Dopełniło się…
„Strenght cannon save them”
Umiejętności:
Mistrzowska magia Elektryczności
Średnio‐zaawansowana magia Powietrza
Bardzo dobrze walczy swoim lekkim i poręcznym mieczem jednoręcznym
Potrafi jednocześnie się fechtować i używać magii elektryczności
Tropić potrafi niezgorzej, zwłaszcza Orki i mroczne pomioty
Może jadać i pić rzadziej od zwykłego człowieka, bo lata pustelni ukształtowały jego organizm do maksymalnego wykorzystywania energii z pożywienia i napoi.
Kondycja fizyczna lepsza niż u zwykłego człowieka (głównie zwinność, gibkość, skoczność i zręczność), a do tego potrafi wykorzystać ją w połączeniu z magią Powietrza
Konno jeździć potrafi on, czy przynajmniej potrafił pół wieku temu
I zna dawne dzieje sprzed powstania Księstw
Śpiewać umie jak mu się zachce
Wady:
Obsesja nienawiści do Orków i wszelakich mrocznych pomiotów (Wampiry, szkielety, nekromanci)
Wiele lat odizolowania odbija się tym, że niezbyt zna najnowsze wieści z Elarid, oraz ma problemy z zawieraniem przyjaźni.
Łuki, kusze, topory, maczugi… bez żartów, nawet tego nie tknie
Jeśli utraci swój oręż, to do innego miecza będzie się musiał przyzwyczaić, by móc w pełni sprawni nim władać
Ciężkie zbroje… no błagam!
Ma nieco stępiony smak (lata żywienia się monotonną strawą)
Na cenach się nie zna (no wiadomo – lata lecą, inflacje, podwyżki, taka sytuacja), to może szybko zubożeć.
Specyfikacje: Walczył w Armii Światła pod wodzą Ulryka
Rodzina: matka gdzieś pewnie żyje, ojciec już zapewne nie, a przyjaciel Krasnolud prowadzi kuźnię w Forcie Kvatch i nazywa się Grimhald Ciężka Pięta
Zawód: dawny Mag, jeszcze Pustelnik, przyszły Łowca Orków i Plugastwa Mroku
Ekwipunek:
Wyprofilowany miecz jednoręczny, który wręcz idealnie spisuje się w szybkiej szermierce, kręceniu młynków, zadawania pchnięć i cięć w odsłonięte miejsca. I ma ciekawą właściwość, że potrafi się „podładować” magią Elektryczności, gdy Aver jej używa, a potem uwalnia zmagazynowaną energię podczas zadawania ciosów. Oczywiście efekt „magazynowania” jest krótkotrwały i po paru minutach związana w ostrzu energia samoistnie zanika, jeśli nie zostanie wykorzystana. Ba! Może nawet w ten sposób przechwycić energię magiczną z błyskawic innego maga posługującego się magią Elektryczności.
Szata Maga Elektryczności – lekka szata, która nieco zwiększa samoistnie potęgę zaklęć Elektryczności, oraz co ciekawe – niweluje działanie wody. Co to oznacza? Że Aver nawet całkowicie mokry nie będzie raził sam siebie, jakby to spodziewał się mag Wody. No i nie da się tej szaty ubrudzić.
Tunika Maga Elektryczności – również niweluje działanie wody, ale już nie zwiększa potęgi zaklęć. I też się jej nie da ubrudzić.
Buty Maga Elektryczności, oraz Kaptur Maga Elektryczności – to co powyżej, ale kaptur jednak ciut zwiększa tą potęgę zaklęć. Nie tak jak Szata, ale troszkę różnica jest.
Pas z pochwą i dwoma kieszeniami (trochę starych pieniędzy, trochę nowych, mikstura zdrowia, trochę sucharów i suszonego mięsa, buteleczka z wodą źródlaną).
Wyżej wspomniany dziwny kryształ w formie naszyjnika.
Wygląd:
Ubranie: No to co powyżej no. -
-
