Karta Postaci
-
Rafael_RexwentNo to może wypowiem się za Kubę, najwyżej on mnie poprawi :V
- Króciutka historia. Może da radę wziąć na warsztat jeszcze raz i dodać co nieco, panie kierowniku, co?
- “Celnie rzuca”… No super, tylko czym? Kamieniami, mięsem, wulgaryzmami, nożami, shurikenami? Opcji jest mnóstwo, więc sprecyzuj czym on tak celnie rzuca.
- Wady… jak to Kuba wspominał ‐ pitolenie o problemach emocjonalnych możesz sobie odpuścić. Wady mają dotyczyć czegoś namacalnego, czyli na przykład “ograniczonego pola widzenia” tudzież “problemami w ocenianiu odległości”. Podałem ci dwa przykłady na podstawie jednej informacji o ślepocie na jedno oko, ale oczywiście możesz wypisać dowolną inną wadę.
- Kolejna postać, która oprócz ubrania, sztyletu i noży do rzucania (i złota) nie ma nawet zapasów pożywienia i wody. Ale to jest nagminny proceder tutaj.
- Króciutka historia. Może da radę wziąć na warsztat jeszcze raz i dodać co nieco, panie kierowniku, co?
-
-
-
-
KazuteImię: Limanniel
**Nazwisko: ** Ringeril
**Rasa: ** Elfka czystej krwi
Pseudonim: Lim (zdrobnienie dla najbliższych, sama Elfka woli jednak, by zwracano się do niej pełnym imieniem, ponieważ nie lubi tego wspomnienia)
Charakter: Wierna swoim zasadom oraz lojalna wobec Gildii Magów, dość introwertyczna – woli spędzać czas samotnie i ewentualnie w towarzystwie swojego zwierzęcia bądź brata. Typ idealisty, irytuje ją, gdy coś zostanie wykonane niedokładnie. Poza tym dobroduszna, intuicyjna, przeważnie uczciwa oraz całkiem lekkomyślna, w czym te ostatnie potrafi mocno ją zirytować.
Wiek: 170 lat
**Towarzysz: ** Orzeł o śnieżnobiałym upierzeniu oraz dość złotawym kolorze dziobie, tego samego koloru szponami oraz czarnymi oczyma, samiec nazwany Kerra. Zwierzę to potrafi mówić.
Majątek + nieruchomości: 4000 sztuk złota
Historia: Limanniel przyszła na świat sto siedemdziesiąt lat temu w Achatonie, jednym z elfickich miast, wraz z bratem bliźniakiem, nazwanego Amarin. Rodzeństwo było dość zżyte ze sobą, przez większość pierwszych lat dzieciństwa byli niemal niczym papużki nierozłączki, wspierając siebie nawzajem. Gdy dziewczyna miała trzydzieści lat, wyjechała z ojcem, który był wędrownym kupcem w podróż, zostawiając brata w domu rodzinnym, pod opieką matki. Gdzieś w połowie drogi do Gilgasz ich wóz z towarem został jednak napadnięty przez grupę bandytów, z których składali się osobnicy różnych ras, lecz w większości z ludzi. Ojciec został szybko zabity, za to, że stawiał opór przeciwnikom, nie chcąc łatwo oddać swojego dorobku, z którego utrzymywał rodzinę. Limanniel również próbowała się bronić, ale jej życie postanowiono darować, przynajmniej na dłuższą chwilę. Trzech mężczyzn w pewnym momencie obezwładniło ją, zaciągnęło w krzaki i… po prostu zgw*łciło. Dość brutalnie, a stopień brutalności rósł z każdym jej protestem czy krzykiem, zagłuszanym przez dłoń jednego z nich, gdy tymczasem pozostali członkowie bandy byli zajęci rabunkiem. Młodej Elfce łaska została okazana wraz z przybyciem odsieczy w postaci grupy najemników, przejeżdżającej konno. Postanowili oni ją uratować, z czego wywiązała się potyczka między najemnikami a zwyczajnymi zbirami. Zwycięstwo odniosła bardziej doświadczona w boju strona, podejmująca się różnych walk za bardziej uczciwe zarobienie pieniędzy. Wybawcy Ringeril pomogli oszołomionej dziewczynie dojść do siebie po jej pierwszym razie, a dowiedziawszy się o jej pochodzeniu z Achatonu, postanowili jej pomóc z dostaniem się do tego miasta, gdyż było ono po drodze do ich celu. Podczas wspólnej podróży dziewczyna zdołała swego rodzaju zaprzyjaźnić się z dowódcą najemników, Selveronem, będącym ‐tak samo jak ona‐ Elfem, lecz dużo starszym i bardziej doświadczonym. Po powrocie do rodzinnego miasta Limanniel nie opuszczała swojego domu przez wiele dni, stale pocieszana przez rodzinę, gdyż od czasu opisanego wyżej napadu nabawiła się lęku przed jakimkolwiek zbliżeniem dwóch osób w wiadomym celu, w wyniku czego stara się nie przywiązywać do żadnego mężczyzny. Również zapałała większą nienawiścią do szumowin wyrwanych spod prawa i ludzi płci męskiej. Kiedy jej stan psychiczny się polepszył, za namową Amarina zaczęła skupiać się na doskonaleniu umiejętności walki, by w przyszłości móc się samodzielnie obronić przed atakiem. O dziwo Elfka nie potrafiła sobie poradzić z łucznictwem czy kusznictwem, z czego przecież słyną przedstawiciele jej rasy, upodobając sobie bardziej walkę mieczem jednoręcznym. Kilka lat później wraz z bratem zajęła się handlem, podążając śladami ojca, który był jednym z bardziej znanych kupców w Verden. Na tym minęło kilkanaście lat życia, do czasu, gdy w jednej z karczm w Hammer spotkali jednego z magów należącego do Gildii. Odkrył on ponadprzeciętną ilość alrinów w organizmach rodzeństwa, więc zaproponował on naukę magii młodym kupcom. Limanniel zgodziła się, tak samo zresztą jak Amarin. Oboje wstąpili do Gildii Magów, przerywając handel różnymi rzeczami, by oddać się niemal bez reszty nauce rzeczy tak bardzo powszechnej w Elarid. Kilkadziesiąt lat nauk później, gdy Elfka była na małym spacerze w lesie, już jako Mag Grawitacji, odnalazła pod jednym z drzew pisklę orła, po rozejrzeniu się dojrzała również gniazdo, lecz było ono puste. Miłośniczka zwierząt postanowiła je przygarnąć, nazywając ptaka Kerra. Głównie sama nauczyła orła polować na zwierzynę, by za bardzo nie udomawiać tego drapieżnika, choć koniec końców Kerra nie chciał jej opuścić. Jeden z bliżej zaznajomionych Limanniel magów magią sprawił, że zwierzę zaczęło mówić głosem zrozumiałym dla (prawie) wszystkich ras istniejących na kontynencie. Ptak często towarzyszy szarowłosej, mogąc nawet zaatakować osoby nieprzychylne jego właścicielce. Obecnie Elfka przebywa w siedzibie Gildii Magów, wciąż doskonaląc swoje umiejętności.
Umiejętności:
‐ opanowana na zaawansowanym poziomie Magia Grawitacji
‐ umiejętnie włada mieczem jednoręcznym
‐ świetna pływaczka
‐ potrafi bezszelestnie się skradać
**Wady: **
‐ wielki brak talentu w obsługiwaniu łuku, kuszy i innej tego typu broni
‐ lęk wysokości
‐ zdolność do paniki, gdy znajduje się sama w towarzystwie wielu mężczyzn
**Specyfikacje: ** ‐
Zawód: Mag z Gildii Magów
**Ekwipunek: **
‐ miecz jednoręczny wykonany ze srebra, którego klinga jest ozdobiona wzorami przypominającymi krzew winorośli
‐ dwa sztylety przypięte do ud
‐ zestaw noży, którymi może rzucać wspomagając się Magią Grawitacji
‐ nieco jedzenia i wody w bukłaku
‐ szata na zmianę
Wygląd: Kobieta posiada długie do pasa, jasnoszare włosy z grzywką na boku, które są zazwyczaj spięte w wysokiego kucyka, jasną cerę oraz charakterystyczne dla jej rasy spiczaste uszy. Oczy mają kolor kobaltu, otoczone całkiem gęstymi rzęsami, twarz ma dość wyraziste rysy nadające nieco więcej powagi. Lim ma szczupłą sylwetkę z zarysami mięśni wyrobionych po wielu ćwiczeniach fizycznych, mimo to wciąż wyglądając bardzo kobieco niemal niczym dama.
Ubranie: Szata typowa dla Magów z GildiiNareszcie ukończyłam tą nieszczęsną kartę postaci. Czekam na jakieś wskazania do poprawek czy coś. :')
-
-
-
-
-
bulorwasImię: Bodgy (czyt. Bodżi)
Nazwisko: ‐‐‐‐‐‐
Rasa: Niziołek
Pseudonim: Pstryczek
Charakter: W grze.
Wiek: 30 lat.
Towarzysz: Brak.
Majątek + nieruchomości: Dom rodzinny gdzie aktualnie urzędują jego rodzice i 74 sztuki złota przy sobie.
Historia:
Zacznijmy od początku czyli od narodzin. Bodgy urodził się w średniozamożnej, lecz niezwykłej Hobbickiej rodzinie. Matka swego czasu była cyrkówką, a ojciec złodziejem. Takie niefrasobliwe geny nie mogły dać nic innego niż szczwanego i sprytnego skurczybyka. Gdy młody odpowiednio podrósł matka nauczyła go paru sztuczek cyrkowych (rzucanie nożami i wyćwiczenie zwinności oraz równowagi są tu dość ważne), a ojciec wyćwiczył chłopaka w swym fachu. Skradanie się, ukrywanie, bezszelestne odcinanie mieszków. Dalej dali Bodgy`iemu wolną rękę, a ten pochwycił okazję i w wieku 16 lat wybrał się z grupą bardów ze swego miasteczka do stolicy Verden gdzie przez dwa pierwsze miesiące trzymał się z nimi, lecz przez różnice poglądowe i… dobra bądźmy szczerzy, Bogdy poderwał siostrę jednego z bardów przy czym pozbawił ją dziewictwa. Gdy uciekał kurzyło się za nim jak ło cie Panie! I tu zaczęły się jego kłopoty finansowe. Jednak pomógł mu z nich wyjść Trim, porywacz zwłok… I tak oto Niziołek zamiast okradać żywych przerzucił się na trupy… Można powiedzieć że znalazł w tym swą niszę, gdyż dostrzegał rzeczy które Trimowi umykały, a były dość ważne. To właśnie Trim nauczył go czytać i pisać co przyszło Pstryczkowi z trudnością, ale w dziesięć lat ich współpracy nauczył się tej sztuki w spokoju. Kradli i okradali trupy nieźle przy tym zarabiając, lecz w końcu wpadli w kłopoty. Grabarz przyłapał ich na wykopywaniu trupa na jednym z cmentarzy i niestety tylko Bodgy zbiegł. Okazało się że truchło należało do jakiegoś ważnego kapłana przez co na następny dzień ścieli Trima na głównym placu. Niziołek nie widział egzekucji, gdyż czmychnął z miasta tej samej nocy gdy prawie go złapali. I tak z hieny cmentarnej został poszukiwaczem przygód. Brał najróżniejsze zlecenia, ale najbardziej spodobało mu się zbieranie składników dla alchemików, gdyż płacili oni nie tylko zlotem, ale czasem dodawali coś od siebie w postaci mieszka leczniczych ziół czy mikstury wzmacniającej zmysły, Wykonywał różne zadania,parę razy dostał po ryju, parę kobiet się za nim uganiało, aż trafił do karczmy Biała Wieża gdzie miał otrzymać wraz z trójką innych śmiałków (Daję ci wolną rękę.) bardzo dobrze płatnę zlecenie od wędrownego maga.
Umiejętności:
Jak to Niziołek, jest szybki i zwinny.
Potrafi się skradać i kraść jak już napomknąłem w historii.
Potrafi rzucać nożami i strzelać z krótkiego luku. Tego drugiego nauczył się jako zapłatę od pewnego elfickiego łucznika który chciał by Bodgy ukradł dla niego nieco strzał.
Podczas swej wędrówki poznał także tajniki walki mieczem i sztyletem by móc się bronić, ale nie są to jakieś wybitne zdolności. Po prostu umie się nimi posługiwać.
Zna sztuczki cyrkowe sztuczki, umie czytać i pisać.
Wady:
Jak to Hobbit, Bodgy nie jest zbyt silny i nie ma szans pokonać siłą innych niż gobliny czy swoi rodacy.
Bogdy ma dość osobliwy talent to przyciągania sił zła w dość dziwny sposób. Raz w karczmie dostał jakiś świstek papieru zapisany mrocznymi runami, później podczas zlecenia w kanałach dwójka goblinów zaczęła nazywać go Mistrzem i prosili o rozkazy. Nie zdążył nawet zapytać o co im chodzi, gdyż jego kompan od razu zaczął do nich strzelać z luku i tym samym ich pozabijał.
Specyfikacje: Chyba brak, ale jak mu wciśniesz jakieś tajemne zdolności to się nie obrażę
Zawód: Poszukiwacz przygód.
**Ekwipunek **
Słabej jakoś skórzana zbroja.
Skórzany czepiec chroniący głowę.
Stary miecz znaleziony przy jednym z trupów.
Prosty sztylet.
Plecak z prowiantem i wodą.
Mieszek z silnymi ziołami leczniczymi. Naciera się je na ranę, zaparza i pije, lub pali i wdycha.
Krótki łuk, i kołczan z 15 strzałami.
Wygląd:
Ubranie: Powyżej -
Konto usunięteImię: Jerzy
Nazwisko: Żeliwny
Rasa: Człowiek
Pseudonim: [brak]
Charakter: [w grze]
Wiek: 32
Towarzysz: [brak]
Majątek + nieruchomości: [brak]
Historia: Żeliwny był dzieckiem z w miarę bogatego domu. Od dziecka pobierał nauki z alchemii oraz magii ognia. Należałoby jednak zauważyć, iż pyromancja kompletnie mu nie wychodziła w przeciwieństwie do alchemii i szybko z niej z zrezygnowano. Był wyjątkowo uzdolniony w kwestii warzenia dekoktów. Co chyba oczywiste ‐ uczono go walczyć. Początkowo chciał używać broni drzewcowej, aczkolwiek słabo mu to wychodziło i koniec końców był uczony walki mieczem i tarczą. Uczył się też arytmetyki, algebry i fizyki co szło mu na wystarczającym poziomie. Gdy dorósł został alchemikiem i mieszkał w Ruhn. I tak prawdopodobnie byłoby nadal gdyby nie nieumarli. Podczas walk o miasto nieustannie dostarczał swoich specyfików aż wyczerpały się mu zapasy. Wtenczas zaczął pomagać przy gotowaniu posiłków i nauczył się trochę o magii przypraw. Gdy sytuacja stała się krytyczna ‐ uciekł tam gdzie poniosły go nogi. Obecnie włóczy się po świecie szukając zajęcia.
Umiejętności:
~Znajomość alchemii na zaawansowanym poziomie
~Znajomość magii przypraw na podstawowym poziomie
~Walka mieczem oraz tarczą na zaawansowanym poziomie
~Potrafi magicznie wykrzesać mały płomyk, ale nic więcej
~Dobra kondycja i siła
~Gotuje wystarczająco dobrze by dało się potrawę przełknąć
Wady:
~Broń dystansowa to naprawdę nie jest ta bajka
~Wyjątkowo nienawidzi nekromantów
~Podczas walk w Ruhn został ranny. Rana teoretycznie już dawno się zasklepiła ale wciąż sprawia ból.
Specyfikacje: [brak]
Zawód: Nie posiada określonego, podróżnik
Ekwipunek: Miecz jednoręczny, tarcza z herbem (nie swym własnym), zbroja, torba podróżnicza, bukłak z wodą, pakunek sproszkowanej papryki, sakwa, osiem sztuk złota, pakunek soli, pakunek pieprzu, cztery grube paski wysuszonego mięsa, nóż myśliwski, pusta i szklana butelka, ampułka wody cesarskiej, pakunek zarodników muchomora siarczystego, ubrania z sukna
Wygląd:
Ubranie: Koszula i spodnie z sukna, zbroja -
-
-
-
-
-
TaczkajestfajnaImię: Mia.
Nazwisko: ‐
Rasa: Pół łak i prawdopodobnie pół człowiek.
Pseudonim: ‐
Charakter: Pokażę w rozgrywce, bo nie mam pomysłu.
Wiek: 16 Lat.
Towarzysz: ‐
Majątek i Nieruchomości: 5 sztuk złota też majątek.
Historia:
Córka niewolnicy.
Mia, bo tak nazwana została dziewczynka urodzona przez niewolnicę w okolicach Kassuss. Nikt nie przyznał się do zapłodnienia kobiety. Po wielu prośbach wreszcie matka dopięła swego ‐ jej dziecko zostało przy niej. Choć po kilku dniach sama zmarła, a noworodek trafił w ręce jednego z zarządców.
Przez to, że miała czerwone tęczówki, ludzie uważali, że jest ona wampirem, jednak nic bardziej mylnego. Był to wrodzony talent do magii ognia.
Ten nie opiekował się dzieckiem, dla niego najważniejsze było, żeby jadło i urosło, a wtedy sprzedało się za dużo złota. Kilka lat później jakiś człowiek chciał ją wykupić, jednak nigdy się po nią nie upomniał. Nie wiedząc co zrobić z Mią, bo tak ją nazwali, zarządca zaczął uczyć ją sprzątania i czytania. Dziesięcio latka jednak nie za bardzo potrafiła opanować tych prostych rzeczy.
Sprzedana!
Sześć lat później Mia potrafiła już kilka rzeczy, jednak większość niezbyt dobrze. Czytanie sprawiało jej problemy, a sprzątanie szybko ją męczyło. No i co tu zrobić z taką bezużyteczną niewolnicą? Do tego wszystko co ugotowała było niejadalną papką.
Postanowiono ją jak najszybciej sprzedać. Zgłaszało się wiele osób, jednak tylko jedna zapłaciła, był to podróżnik i tylko to było o nim wiadomo.
Umiejętności:
‐Posiada ukryty talent do magii ognia, przez co jeśli jest wściekła, to z jej oczu błyskają czerwone światła.
‐Potrafi się dobrze skradać.
Wady:
‐Ma problemy z nauczeniem się czegokolwiek.
‐Nie potrafi walczyć, w ogóle.
Specyfikacje:
‐Przez to, że jest pół‐łakiem, nie potrafi się zamienić w wilka, ale ma uszy i ogon.
Zawód: Niewolnica, służąca.
Ekwipunek: ‐
Wygląd:
PS. Nudziło mi się.
-
-
-
