Miasto Kasuss

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wampir zdjął Cię z konia, rozciął Ci więzy na nogach i za pomocą Magii Krwi przywrócił krążenie. Mogłaś już nimi poruszać, ale nadal miałaś związane ręce i byłaś zakneblowana.

[Kubeł1001]

Lunaaax

Jej ciało odczuło ulgę w miejscach, gdzie liny ją trzymały kilka godzin. Starała się kiwnąć lekko w podzięce Wampirowi, mimo iż chowała do niego głęboki uraz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pchnął Cię w kierunku bramy pałacu zostawiając przed nią swego konia.

[Kubeł1001]

Lunaaax

W milczeniu szła tam, gdzie popychał ją porywacz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Znalazłał się pod wrotami pałacu. Wampir mruknął coś niewyraźnie i szybko, a brama stała otworem.
Weszliście do drewnianego korytarza oświetlanego przez liczne pochodnie. W ich upiornym świetle wyraźne cienie rzucały głowy i czaszki wielu znanych i nieznanych Ci zwierząt, a także przedstawicieli wielu ras. Na końcu korytarza widać było jaskrawe, zielone światło. I właśnie tam się kierowaliście.

[Kubeł1001]

Lunaaax

Nie śpieszyło jej się zbytnio na spotkanie z właścicielem posiadłości, więc zwolniła kroku, niechętnie przystępując ze stopy na stopę. Wystrój wnętrza zrobił na niej wrażenie. Jakie? Można łatwo się domyślić.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wampir popchnął Cię dalej warcząc coś przy tym.

[Kubeł1001]

Lunaaax

‐ Czy mógłbyś powtórzyć? ‐ zapytała, starając się być miła.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Knebel.//

[Kubeł1001]

Lunaaax

// O ja mądra. ;‐; Przepraszam. //
Gdyby tylko mogła mówić, zapewne spytałaby się wampira, co tam mamrotał. Ale nie mogła, więc przyśpieszyła krok do normalnego, zwykłego tempa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tak weszliście do sali tronowej lub czegoś co ją przypominało.
Centralne miejsce zajmował tron i siedzący na nim człowiek. Łysy, z twarzą pokrytą bliznami. Cała sala tronowa była z jakiegoś czarnego kamienia, a oświetlały ją pochodnie. W gorzej oświetlonych kontach sali mogłaś zauważyć jakieś sylwetki.
‐ Witaj, Lordzie Zaan. ‐ powiedział Wampir kłaniając się nisko. ‐ Cholerny watażka. ‐ mruknął pod nosem podnosząc się.
‐ Co Cię do mnie sprowadza, Wampirze bez domu? ‐ odrzekł domniemany Lord tubalnym głosem.
‐ Chciałem byś przebaczył mi moje przewinienia, a i pozwolił odpocząć tu kilka dni.
‐ Kilak dni?! ‐ zagrzmiał watażka. ‐ Jak śmiesz?! Ostatnio w ciągu tych “kilku dni” straciłem dwóch elfich łuczników, żebyś Ty mógł zaspokoić głód.
‐ Pamiętam o tym i dlatego przynoszę Ci prezent. ‐ powiedział wskazując na Ciebie. Dopiero teraz watażka zmierzył Cię wzrokiem.

[Kubeł1001]

Lunaaax

Dziewczyna pochyliła nieco tułów, jakby oddając (nie)należyty szacunek lordowi. Czekała na dalszy rozwój sytuacji wraz z towarzyszącym jej strachem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Watażka pokiwał głową kilka razy.
‐ Nie jest taka zła. Skąd ją wytrzasnąłeś?
‐ Znamy się już wystarczająco długo byś wiedział, że nie zdradzam wszystkich swoich sekretów.
‐ Oczywiście, krwiopijco. Przyjmuję dar, a moja służba odprowadzi Cię do pokoju. ‐ powiedział Lord dając znak ręką, a dwaj Orkowie, napakowani i uzbrojeni po zęby poszli z Wampirem by wskazać mu drogę do pokoju.

[Kubeł1001]

Lunaaax

Spojrzała pytająco na Lorda w oczekiwaniu podjęcja przez niego decyzji dotyczącej jej skromnej osoby.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wskazał ręką na Ciebie, a jakiś Elf zbliżył się do Ciebie. Wyjął sztylet i rozciął Ci więzy, po czym zdjął knebel. Rzucił to na ziemię i odszedł na swoje miejsce.

[Kubeł1001]

Lunaaax

Chwilę stała w miejscu, zastanawiając się, co począć, rozmasowując jednocześnie niejsca wcześniej związane liną. Nareszcie postanowiła się przedstawić, mimo iż była całej tej sytuacji niechętna:
‐ Witaj, Lordzie. Nazywam się Vee, pochodzę z małej wioski w Księstwie Ludzi. Tamte wampirzysko mnie porwało i przyprowadziło przed twoje oblicze, panie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie obchodzi mnie Twoja przeszłość. Teraz jesteś moją własnością.

[Kubeł1001]

Lunaaax

‐ Tak, wiem. Ale uznałam, że warto co nieco wiedzieć o swoich “rzeczach”.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie jesteś tu od myślenia. Ktoś pokaże Ci kwaterę. ‐ rzucił i znów machnął ręką.

[Kubeł1001]

Lunaaax

Postanowiła zamilknąć i w tym stanie czekała na tego kogoś.