Miasto Linest
-
Nie trwało to długo i szczęśliwie skończyliście w porę, wszystko było gotowe, gdy tylko po kolejnym grzmocie z nieba zleciały pierwsze wielkie i grube krople deszczu. Szykuje się wspaniała noc.
-
Nie przeszkadzał jej deszcz. Po prawdzie dźwięk spadających kropel był dla niej wręcz kojący. Kiedy już siedzieli pod zbudowanym schronieniem, zapytała:
- Cóż, kiedy jutro dotrzemy do wioski, myślicie że co powinniśmy powiedzieć, aby byli skłonni wpuścić nas do siebie? -
- Na pewno nie to, że zostaliśmy wynajęci przez straż miejską i władzę miasta. - zauważył trzeźwo, choć raczej rzecz dość oczywistą, szlachcic.
- Ponoć chłopi nie ufają najemnikom. Mam wrażenie, że lepiej będzie podać się za wędrowców, a dopiero później przyznać się, że podróżujemy za zleceniami, jeśli nie będzie im to przeszkadzać. -
- Możemy też powiedzieć, że tropimy niebezpiecznego zwierza, który podąża lasem niedaleko ich wioski. Dzięki temu, łatwiej będzie ich przekonać, aby przepuścili nas do tej drugiej wioski, w głębi lasu.
-
- Z tego co mówił kapitan straży, w tej wiosce mieszkają drwale, zbieracze, myśliwi i tym podobni. Myślę, że sami mogliby zająć się takim problemem, a nawet zdemaskować, że kłamiemy. Dlatego może lepszym wyborem będzie poszukiwanie bandytów czy kogoś w tym rodzaju?
-
- Tak. Może i tak. - Powiedziała, rozmyślając o tym. Ziewnęła. - No nic, wszystko wyklaruje się jak dotrzemy na miejsce. Póki co ja idę spać. Słodkich snów. - Wyłożyła się wygodnie i zasnęła w oczekiwaniu na poranek.
-
//To ja uznam, że jakoś bawicie się w warty, bo bez tego przygoda jednak skończyłaby się sporo szybciej.//
I tego też doczekałaś. No, prawie. Obudzono cię jakieś dwie czy trzy godziny przed świtem, gdy na zewnątrz już szarzało. Musiałaś odsiedzieć swoją wartę, choć podczas tej nic się nie działo. Po porannym posiłku młody zabrał się za składanie obozu, a drugi mężczyzna skorzystał z okazji i odciągnął cię na bok.
- Coś nas obserwowało. - powiedział krótko, rzucając wokół czujne spojrzenie. - Nie jestem pewien co dokładnie, ale na pewno nie człowiek. -
Nie rozumiała dlaczego mówi o tym, tak ukradkiem. Nie mieli przed sobą tajemnic, więc mógł to powiedzieć w obecności Gavriela.
- Hmm, jesteśmy w lesie, więc to nic niezwykłego że jakieś stworzenie krąży w pobliżu. - odpowiedziała niezbyt przejęta. - Ale i mogłeś nas obudzić. Co gdyby to coś, okazało się drapieżnikiem i zechciałoby nas zaatakować. -
- Drapieżniki nie używają tego. - odparł, pokazując ci schowaną do tej pory za paskiem pod ubraniem strzałę, coś pomiędzy tymi, których używali cesarscy łucznicy, a prostymi pociskami wykorzystywanymi przez chłopskie ruszenie czy kłusowników. - Znalazłem to na skraju obozu. Przy grocie były resztki papieru, mogła tam być wiadomość, ale deszcze ją zniszczył. Pewnie ten, kto ją wystrzelił, myślał, że zauważymy i w porę odbierzemy wiadomość, ale tak się nie stało.
-
Spojrzała na to już z dużo większym ożywieniem.
- Dziwne. Cóż, gdyby ten ktoś chciał nas zabić, mógłby powystrzelać nas z łuku. Ale skoro nie miał złych zamiarów, a chciał przekazać wiadomość, dlaczego nie zrobił tego osobiście. - Po chwili milczenia dodała. - Chyba, że było to subtelne ostrzeżenie - “nie chce was zabijać, ale zrobię to jeśli pójdziecie dalej” -
- Możliwe. - odparł i po chwili zrobił się dziwnie blady, jakby z twarzy odpłynęła mu cała krew. - Chodzi o to, że widziałem już taką strzałę, taki sam postrzępiony grot. Panicz Gavriel nie zna tej historii i obiecałem jego ojcu, gdy jeszcze żył, że nigdy mu jej nie opowiem, chyba że będzie na to gotowy. Dlatego chciałem porozmawiać z tobą na osobności… Słyszałaś kiedyś o Krwawej Kniei?
-
Podrapała się po brodzie, w myślach szukając usłyszaną nazwę. - Niee…Raczej nic mi to nie mówi. A powinno?
-
- Myślałem, że tak, ale chyba nie wszyscy najemnicy ją znają, nie ci pracujący samotnie. Ale każdy, kto zaciągnął się do większego oddziału doskonale wie, co się tam zdarzyło. Krwawa Knieja była niegdyś zwykłym lasem w Verden, tym co ją wyróżniało na tle innych mogło być to, że mieszkało tam niewiele Elfów. I może to doprowadziło do późniejszych wydarzeń, bowiem gdy zniszczone zostało Księstwo Goblinów, a ich ziemie wchłonęły Drowy, wiele Goblinów uciekło do Cesarstwa, nie chcąc żyć pod butem Mrocznych Elfów. Część pracowała jako najemnicy, inni zajmowali się handlem czy przemytem, wielu zrobiło kariery przestępczych lordów w Kasuss czy Nowym Gilgasz. A najwięcej trafiło właśnie do Krwawej Kniei, chcąc założyć tam swój azyl. Mieszkającym tam Elfom się to nie podobało, ale były za słabe, żeby coś zrobić. Przez jakiś czas obie rasy żyły razem w pokoju, mając wydzielone własne części lasu. Ale pokój ten zawalił się niespodziewanie, Gobliny zaatakowały i wybiły większość Elfów, inne wzięły do niewoli, a uciekło niewielu. Nie żeby rzeź długouchych przeszkadzała okolicznej szlachcie i rycerstwu. Elfy, choć nieliczne, skutecznie broniły im większego dostępu do dóbr lasu, które chciały mieć na wyłączność, a Gobliny wywietrzyły dobry interes i zaczęły karczować lasy, sprzedawać drewno, skóry, mięso, futra, miód, smołę, popiół, bimber i wiele innych towarów. Ale z czasem wymiana ta przestała im się opłacać, więc przerzuciły się na bandyctwo. I gdy napadli na karawaną, którą jechała również córka barona z odległych krańców Cesarstwa, mająca wyjść za mąż za jednego z tamtejszych szlachciców, miarka się przebrała. Jeden z podróżujących nią sług miał szczęście uciec, wrócił opowiadając o rabunku, morderstwach i gwałcie na kobiecie, co wprawiło szlachcica w słuszny gniew, tak jak resztę. Ale nie był na tyle głupi czy odważny, aby pchać się w las ze swoimi ludźmi, więc wynajął najemników. Cała kompania, ponoć ponad siedemset ludzi, z czego setka woźniców, kucharzy, medyków i tym podobnych, reszta zbrojna, głównie piechota, ale też łucznicy, kusznicy, zwiadowcy i niewielki oddział jazdy. Mieli ponoć dobrą renomę, a dowodził nimi jakiś szlachcic-banita, zaprawiony w bojach. Otrzymali połowę zapłaty i zaczęli wojnę z Goblinami, która skończyła się ich pogromem. Przeżyła ich zaledwie setka, z czego wielu zginęło później od ran, infekcji i trucizn. Najemników rozwieziono po okolicznych dobrach, aby ich wyleczyć, jedni z nich trafili do włości panicza, jego brata i ojca, gdzie spotkałem się z taką strzałą i historią. I sądzę, że to mogą być te Gobliny, bo szlachta użyła swoich wpływów i zaoferowała potężną dotację do cesarskiego skarbca oraz zaciąg zbrojnych na wojnę z Mrocznymi Elfami, Orkami czy kimkolwiek innym, aby wojska cesarskie przybyły i zajęły się tym problemem, co zrobiły szybko i skutecznie. Mówiono, że Gobliny zostały kompletnie wybite, a trupów było tak mało, bo wcześniej najemnicy solidnie ich przetrzebili. Ja jednak sądzę, że specjalnie nie walczyły, a uciekły, wiedząc, że tamto miejsce nie mogło być już azylem, szukając nowego domu. I to właśnie przez przelaną krew Elfów, Goblinów, cesarskich żołnierzy, napadniętych podróżnych i przede wszystkim najemników las ten nazwano Krwawą Knieją.
-
Uważnie słuchała opowieści. Kiedy się skończyła, powiedziała:
- Czyli jeśli to co mówisz jest prawdą, to możliwe że zagnieździły się tu te gobliny. Może to one przejęły kontrolę nad wioskami i nakazali mieszkańcom odciąć wszelkie kontakty z miastem? -
@Kubeł1001 napisał w Miasto Linest:
Vader:
Niestety, albo znał się na rzeczy, albo po prostu kazał za wszystko słono płacić, bo nie znalazłeś nic, co byłoby jednocześnie interesujące i wycenione nisko przez nieznajomość towaru.Odkąd Linest się rozrosło, przybyło tu zabudowy, choćby właśnie karczm. Wy trafiłyście do jednej z tych nowszych, wciąż raczej pustej, poza karczmarzem, kilkoma lokalnymi pijaczkami i podróżnikami, czyli tymi, którzy nie musieli teraz ciężko pracować.
Reich:
Nie było to rozwiązanie jego marzeń, ale nie miał też szerszych alternatyw, więc chwilę udawał, że się zastanawia, choć nie miał tak naprawdę wyboru, i skinął w końcu głową. Gdy szlachcic się zgodził, jego opiekun również przystał na tę propozycję.Keter “Magister” Escepek
Wychodzi na to, że przed zakupami tutaj będzie musiał trochę zarobić. Odłożył towar tam, gdzie go znalazł, po czym opuścił sklep i ruszył pospacerować. Chociaż pozna trochę okolicę Linest.Amnesia Kelobi
- Zajmij jakieś dobre miejsce, ja złożę zamówienie - stwierdziła i ruszyła do barmana. -
Reich:
Pokiwał głową.
- To jeden ze scenariuszy, moim zdaniem najgorszy. Tak czy siak, powinniśmy mieć się teraz na baczności.
Vader:
Niezbyt ciekawa, głównie lasy, pola i małe wioski. Jedyną swego rodzaju atrakcją mogły być ruiny pobliskiego Ruhn, dawnej stolicy Cesarstwa, ale zapuszczanie się tam może być kiepskim pomysłem. Po tym jak Armia Światła oczyściła to miejsce jako pierwsze w swej krucjacie, która zawiodła ją aż pod mury Heresh, było względnie bezpieczne, ale pewnie miejscowi uraczyliby cię niejedną opowieścią o bandytach, niedobitkach Armii Paktu, potępionych duszach wymordowanych mieszkańców miasta i tak dalej.Pokiwała głową i od razu się tym zajęła.
- W czym mogę służyć? - zapytał karczmarz, przysadzisty mężczyzna po czterdziestce, ze sporą blizną ciągnącą się przez prawie całe czoło i nad prawym okiem, gdy tylko podeszłaś do kontuaru. -
- To rodzi niebezpieczeństwo, że w razi konieczności mogą wziąć mieszkańców jako zakładników. No chyba że ci mają z nim bardziej przyjazne stosunki, niż by się wydawało. Ale ten trop to za mało, musimy przyjrzeć się temu bliżej. Ruszajmy. Tylko lepiej patrzmy uważniej na okolice. - Podeszła do swojego konia i zaczeła jechać wraz z nimi do wioski
-
Podróż nie trwała długo, choć po zejściu z głównego, cesarskiego, traktu, łączącego Linest z wieloma innymi miastami w kraju, na lokalny szlak musieliście zwolnić, nocna ulewa zmieniła drogę w błotniste bajoro, choć zdołaliście w końcu dotrzeć do celu. Tak jak mówił strażnik, trafiliście na pierwszą z dwóch osad, leżącą między polami, lasem i małym strumykiem z przerzuconym przez niego drewnianym mostkiem. Pewnie było to typowe sioło, ale ciężko póki co powiedzieć, musicie wejść do środka, aby to ocenić, z zewnątrz widzicie jedynie bramę, palisadę i kilka wież strażniczych oraz kręcących się tam chłopskich wartowników, uzbrojonych we włócznie, oszczepy, łuki czy siekiery.
-
- Chyba nie ma co się podkradać do tej wioski prawda? Przynajmniej nie teraz. Spróbujemy wjechać prosto jak do siebie, jeśli będą pytać powiemy na początek że chcemy napoić konie przy studni.- Spięła konie i podjechała naprzód
-
Mieliście podawać się za wędrowców i poszukiwaczy przygód, więc powinno pójść sprawnie, o ile nie będą zbyt podejrzliwi. Pod bramą wartę pełniło dwóch strażników, od razu osłonili się tarczami i wycelowali w was groty włóczni, gotowi do walki, choć nie daliście im żadnego pretekstu.
- Kim jesteście i czego tu szukacie? - zapytał jeden z nich.
