Zamek Hrabiego Geralta
-
Amnesia Kelobi
Spojrzała się na swojego mistrza z wyrzutem w oczach. Wydawało się jej, że to ona musiała ponownie przejąć inicjatywę.
-Nasze zadanie polegało jedynie na wyeliminowaniu potworków, co też najprawdopodobniej zrobiliśmy. Czy coś jeszcze spotkaliśmy przy ruinach? Niezbyt pamiętam, ale raczej nie. - Odparła z lekkim uśmiechem na ustach dając znać, że może ich kryć, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Głównie przez to, że sama była na skraju życia i śmierci. -
- Doskonale. - skomentował Galen. - Jako że oficjalnie jestem dowódcą tych ludzi, Elfów i mieszańców, to chętnie opowiem Wam nieco o tej grupie, jeśli rzeczywiście zobowiążecie się nas nie wydać nikomu, a przy okazji może wesprzeć.
-
Amnesia Kelobi
Pokiwała głową i obejrzała się na mistrza, żeby i ten się zgodził. Byleby utrzymać ich przy życiu. -
Zrobił to nawet szybciej, niż Ty, więc Galen przeszedł do opowieści:
- Choć nie tak dawno temu powstało niezależne elfickie księstwo, to tylko głupiec pomyślałby, że mieszkają tam wszystkie Elfy lub wyemigrowały one w tamte tereny. Oczywiście, byli tacy, ale niewiele Elfów porzuciłoby lasy, które rosły wraz z nimi. Ale gdy Księstwo zaczęło coraz bardziej przegrywać, gdy odniosło kolejne porażki na wojnie ze Stalowymi Ludźmi z Imperium Gryfa, a wojna z Mrocznymi Elfami wydaje się pewna, wiele osób, od jakichś przestępczych watażków, przez śmiałych orczych czy goblińskich wodzów, na ludzkich panach skończywszy, postanowiło, że to dobry moment, aby zerwać umowy zawarte z verdeńskimi nacjami Elfów, którym ich rodzimy kraj nie pomoże. Byliśmy już świadkami pierwszych rzezi Elfów, zamykania ich w gettach i wycinania lasów, aby wydrzeć bogactwa lasów. Dlatego tam, gdzie się dało, Elfy, przychylni im ludzie, lub osoby, w żyłach których płynie krew obu ras, postanowiły wspólnie chwycić za broń, aby bronić swoich leśnych enklaw, a w przyszłości może wspomóc też macierz w wojnie. Tym właśnie jest Leśna Straż, na którą się tu natknęliście, i która postanowiła obrać sobie ruiny tego zamku za siedzibę. -
Amnesia Kelobi
-Nie mieliśmy pilnować, by nikt tutaj nie przybył, więc chociaż nasze interesy tutaj się spotkały, to nie wbiegły sobie w drogę, prawda? -
- Otóż to. Więc możemy się rozejść i liczyć na to, że nigdy się nie spotkamy. A jeśli już, to jako sojusznicy.
-
Amnesia Kelobi
-Właśnie. -
- Ja nie idę. - powiedział Twój mistrz, ku zdziwieniu chyba wszystkich obecnych. - Chcę dołączyć do Was. - dodał, teraz kierując słowa nie do ogółu, ale do konkretnej osoby, Galena.
-
Amnesia Kelobi
Ukrywając narastające zdziwienie, czekała na to, co dalej się wydarzy. -
Elf ruszył w stronę Galena i wymienił z nim kilka słów szeptem, a ten skinął mu głową.
- Oczywiście, zgodzimy się, każda para rąk jest ważna w tej walce. Ale co z Twoimi towarzyszkami? Czy aby na pewno sobie poradzą? - zapytał, ostatnie pytanie kierując bardziej do Ciebie, niż do niego.
//To wcale nie jest tak, że ten NPC jest zbędny i niepotrzebny, a nie mam pomysłu jak go zabić. Serio.// -
Amnesia Kelobi
Zwróciła się w stronę Elfa.
-Jak rozumiem, zostajesz z nimi? -
- Żywot najemnika mi zbrzydł, od dawna poszukiwałem czegoś innego i liczyłem, że przemierzając świat w końcu odnajdę coś, co chcę robić… Myślę, że pomoc w ochronie moich współbraci z Verden, którym tak wiele zagraża, jest właśnie tym czymś. A Wy zostałyście dobrze wyszkolone i wiem, że poradzicie sobie beze mnie.
-
Amnesia Kelobi
-Nie sądzisz, że należałoby to uzgodnić z resztą? Chociażby z Lulin?
///
///
-
//Jebłem srogo.//
- Przekażesz jej, a ja swojej decyzji nie mam zamiaru zmieniać. -
Amnesia Kelobi
-A jeżeli ruszy za tobą? Nie mam wpływu na jej decyzje, a ona też je może przecież podjąć.
///Serio, też się możesz pozbyć drugiego NPCa/// -
- Nie ruszymy się stąd, więc jeśli będzie chciała dołączyć, to proszę bardzo. - wtrącił Galen, nim Twój mistrz odpowiedział. - Ty też mogłabyś do nas dołączyć, ale już teraz wiem, że traktowałabyś to bardziej jak karę niż powołanie.
-
Amnesia Kelobi
-Za dużo polityki, jak dla mnie. - odparła i ruszyła po Lulin, by wyjaśnić jej sytuację. -
- I sądzisz, że sobie bez niego poradzimy? - zapytała, nieco zatroskana tak jego, jak i Waszym losem, gdy cierpliwie wysłuchała wszystkich tych rewelacji.
-
Amnesia Kelobi
-Nie znam przyszłości, ale znam nasze umiejętności, Lulin. - odpowiedziała. -
Pokiwała lekką głową.
- Więc… Gdzie teraz? Zbliża się świt, możemy już ruszać dalej.
