Miasto Hammer
-
Jeśli przez “racje żywnościowe” rozumieć typowo podróżny prowiant w rodzaju suszonego mięsa, sucharów, wędzonych ryb i tym podobnych to miałeś spory wybór, poza tym na wielu kramach handlowali albo bezpośrednio okoliczni chłopi, albo kupcy, którzy wcześniej kupili ich towary i chcą teraz pozbyć się ich z zyskiem, miałeś więc spory wybór różnych owoców, warzyw i innych płodów rolnych. Poza tym swoje stanowiska mieli też myśliwi, u których mógłbyś zaopatrzyć się między innymi w dziczyznę, a także oferujący swoje wyroby miejscy rzeźnicy, piekarze i pozostali.
-
Niewiele myśląc poszedł w stronę straganów lokalnych piekarzy. Nic tak nie poprawia humoru jak jeszcze ciepły chlebek. No, może już nie być ciepły, ale i tak będzie lepszy niż suchary i suchary.
-
Było go sporo, w różnych kształtach, wypiekany z rozmaitych zbóż, świeży, jeszcze z dziś, albo sprzed kilku dni. Twoja towarzyszka skierowała się ku straganom chłopów lub tych mieszczan, którzy handlowali płodami roli, przeglądając zgromadzone tam warzywa, owoce i inne towary.
-
-- Po ile chlebek? – zapytał sprzedawcę.
-
Jonathan Waasi
Ciężko westchnął, przecierając jeszcze oczy kciukiem i palcem wskazującym lewej ręki.
-- Zawsze jakieś problemy… – odparł do siebie, po czym spojrzał się na wartownika. – Pracuję w kuźni – przyznał. – Jakiś giermek się zjawił z nagłą prośbą o naprawienie oręża. Problem w tym, że oręż należy do jego Paladyna, a on sam zabłysnął geniuszem i próbował coś tam z nim zrobić, przez co też w rezultacie go uszkodził. Podobno jakaś mała usterka, dlatego zjawiłem się tutaj na miejscu, by to szybko naprawić, by zarobić, zwłaszcza, że zaoferowano nam dobrą ilość złotych monet, jeżeli go nie wydamy i zdążymy, zanim giermek otrzyma rózgę. Rozumiecie? Świetnie – odpowiedział sobie samemu, nie czekając na ich odpowiedź. – Tylko miał się tutaj zjawić uczeń na czeladnika ze skrzynką z narzędziami, ale gnojka nie ma. Nie widzieliście gdzieś niskiego blondyna, dzieciaka około czternastoletniego? Z brązową skrzynką z narzędziami? Tutaj bądź w okolicy? – zapytał, rozbudowując swój blef. -
Woofy:
- Srebrnik. - odparł tamten. - Świeżo wypiekany, ze zbóż ze Złotych Włości. Nie znajdziesz lepszego na tym targu.
Vader:
Spojrzeli na siebie i nieco się rozluźnili, najwidoczniej kupując twoje kłamstwo.
- Nie, nikt taki nie rzucił nam się w oczy. - odparł jeden z wartowników. - Ten giermek… Przedstawił ci się? Albo jesteś w stanie nam go opisać? -
-- Biorę – odpowiedział sprzedawcy, wyciągając przy tym srebrnika.
-
Mężczyzna ugryzł monetę, aby upewnić się, czy nie jest to podróbka, po czym zadowolony schował ją do sakiewki, wręczając ci bochenek chleba w zamian.
-
Po otrzymaniu chleba urwał kawałek i wpakował sobie od razu do ust. Ach, jak dobrze poczuć smak prawdziwego chleba!
Wzrokiem poszukał swojej towarzyszki. -
Mignęła ci tylko na chwilę, kręcąc się wokół straganów, a potem zniknęła w tłumie.
-
Dobra, niech się kręci wokół straganów. Ona też może pomyślał Centaur, po czym sam zaczął jeszcze krążyć dookoła straganów, aby znaleźć coś ciekawego.
-
Tutaj, poza prowiantem, sprzedawano też żywy inwentarz, narzędzia, sukno, przyprawy, alkohole i tym podobne, co raczej na niewiele ci się zda w podróży. Możesz rzucić jeszcze okiem na stragany z bronią, pancerzami i tym podobnymi lub odejść i poszukać Elfki.
-
W istocie, takie rzeczy jak rzeczone sukna, czy przyprawy, albo te jakże niesmaczne alkohole niezbyt mu się przydadzą w podróży. Spojrzał jednak ukradkiem na stragan z bronią i… podszedł do niego. Może się to wydawać trochę dziwne, że Centaur decyduje się na inwentaryzację straganu militarnego. Ale jakby nie patrzeć, to jednak broń może mu się czasem przydać w podróży. Nigdy nie wiadomo, czy na trakcie nie spotkają bandytów, bądź w pobliskim lesie będzie koczować jakaś bestia, która akurat będzie głodna i nie pożałuje elficzyzną czy mięsem z Centaura.
-
Wśród ludzkich kowali mogłeś odnaleźć dość przeciętny, ale przy tym stosunkowo tani, ekwipunek: włócznie, noże, tasaki, sztylety, topory, oszczepy i tym podobne. O wiele ciekawiej prezentowały się dwa stoiska: jeden należał do kupca z Nirgaldu, który oferował oręż wprost ze swojej odległej i egzotycznej ojczyzny: szamsziry, bułaty, tarcze obleczone skórą węży czy Wielkich Skorpionów, łuki kompozytowe z kołczanami pełnymi strzał i zakrzywione sztylety. Kolejny był własnością starego i posępnego Krasnoluda, na nim to odnalazłeś rozmaite młoty i topory, tak jednoręczne, jak i dwuręczne, elementy zbroi, pełne pancerze, a nawet osławione krasnoludzkie maski bojowe. Nie zabrakło też oczywiście dwuręcznych kusz oblężniczych, których ciężkie bełty mogły przebić nawet najgrubsze pancerze.
-
Och, Nirgald. Niezwykle ciekawa kraina, chociaż naszemu Centaurowi nie dane będzie się tam znaleźć. Przynajmniej na razie… Kto wie, co przyniesie przyszłość…
Zatrzymał się na chwilę przy stoisku Krasnoluda. Spoglądał z zaciekawieniem na tradycyjny oręż ludu gór i myślał na tym, jakby móc użyć tej broni. Niestety szybko wrócił do rzeczywistości, bowiem przypomniał sobie, iż może i jest Centaurem, to jednak jego końska część ciała jest umięśniona, natomiast ludzka część ciała pozostawia wiele do życzenia…
Rozejrzał się za swoją towarzyszką i, jeśli ją znalazł, ruszył w jej kierunku. -
Wyśledzenie jednej, konkretnej osoby w tym tłumie, zwłaszcza, jeśli nie była zbyt charakterystyczna, stanowiłoby spore wyzwanie nawet dla bystrookiego Elfa. Nic więc dziwnego, że po rozglądaniu się wokół nie zauważyłeś ani śladu Elfki, ani też nie miałeś pojęcia, gdzie mogła pójść.
-
No to pech pomyślał Centaur. Ponieważ jednak Elfka nie różni się aż tak bardzo od ludzkiej kobiety, to jednak nasz Centaur od ludzi różni się już znacząco. Toteż, ponieważ kupił to, co kupić miał, zdecydował się odejść na mniej zatłoczone miejsce targowiska, aby Elfka mogła go łatwiej dostrzec.
-
Nie był to głupi plan, więc tym bardziej byłeś zdziwiony, gdy minęła ponad godzina, a ona się nie pojawiła.
-
Co jest do cholery? zapytał siebie w myślach. Zaczął krążyć po targowisku, aby spróbować jakimś cudem odnaleźć Elfkę.
-
Kilka razy miałeś wrażenie, że ją widzisz, ale gdy tylko się zbliżyłeś, zdałeś sobie sprawę, że to owszem, Elfki (a czasami Elfy), ale nie te, której szukasz. Ciągłe krążenie po targowisku bez rezultatu podsunęło ci myśl, że Elfki już tu nie ma. Bo w końcu gdyby była, to chyba za którymś razem byś ją spostrzegł? Lub, co bardziej prawdopodobne, to ona zauważyłaby ciebie.
