Mroczne Królestwo

[Kubeł1001]

Vader0PL

Ruszył jako drugi, również na sam dół.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Na dole przywitała Cię ciemność i w sumie nic więcej, może poza konturami Riverta, który próbował rozpalić pochodnię.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Czekał na światło.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W końcu udało się, Wam zaś ukazał się szeroki na dwa metry oraz na tyle samo wysoki korytarz prowadzący do przodu, wgłąb podziemi.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Westchnął.
‐A mówiła, że to jej pierwszy raz…

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zdaje się, że nikt nie załapał, albo nikogo to nie rozbawiło, bowiem jesteście już wszyscy. Drow zajął miejsce na tyle pochodu, z drugą pochodnią, zaś Rivert ruszył pierwszy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Ruszył za Rivertem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I ruszyliście, podróż jest cicha i spokojna, jak zapewne można się spodziewać ‐ nie na długo.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Mógłby w sumie jakoś wystraszyć ekipę, ale nie miał na to ochoty. Szedł z nimi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Prawdopodobnie jeden z Orków zareagowałby wtedy pod wpływem impulsu i pozbawiłby Cię życia, więc dobrze, że nie masz na to ochoty. Nagle Rivert bezgłośnie zatrzymał pochód za pomocą gestu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zatrzymał się więc.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Coś tu jest. ‐ powiedział i zaczął rozglądać się za siebie, przed siebie i w górę.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Przydałoby się więcej oświetlenia.
Pochwycił swój łuk.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Broń dystansowa to nienajlepszy pomysł.//
‐ Nie mamy więcej pochodni. ‐ mruknął ponuro.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐A nasz Mag Ognia?
Po namyśle schował łuk i wyciągnął swoje dwa krótkie miecze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ork właśnie był w trakcie magicznej inkantacji, a nim zacząłeś zastanawiać się, czemu tak długo, poznałeś odpowiedź: Nie tylko stworzył dwie magiczne kule z żywego ognia, ale posłał je też w samopas, aby lecąc przed Wami, oświetlały drogę.

[Kubeł1001]

Vader0PL

A więc ruszyli dalej?

[Kubeł1001]

Kuba1001

No ruszyli.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Ruszył również.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nagle drogę zagrodziła Wam kościana abominacja, wielki na prawie dwa metry szkielet złożony z kilku lub nawet kilkunastu innych. Stał nieruchomo, opierając się o wielki młot dwuręczny, którego głowica leżała na ziemi. Już wydawało się Wam, że to tylko posąg lub strażnik mając odstraszać potencjalnych rabusiów, to nagle jego oczy zaświeciły się krwistą czerwienią i ruszył ku Wam, podnosząc młot.