Przełęcz Martwego Orka
-
Przełęcz Martwego Orka znajduje się w górach, na styku dróg z Cesarstwa Verden do państwa Krasnoludów.
Nazwa jest dość zwodnicza. Choć na tych terenach, na graniach i w rwących rzekach zginęło wiele Orków podając od mieczy ludzi i toporów Krasnoludów. Jednak kilkaset z nich przeżyło…
Zamieszkali w kompleksie trzech dużych jaskiń wraz z kilkoma Ogrami, kilkudziesięcioma Goblinami i około setką wilków.
Jak przystało na te rasy trudnią nie grabieżą i napadami. Atakują okoliczne wsie ludzi, ale częściej zajmują się napadami na karawany kupców. Na ogół dobierają się do transportów ludzi, a rzadziej Elfów. Za to nigdy nie zaatakowali Krasnoludów. Głównie przez to jak mały oddział tych brodaczy wybił wielu ich pobratymców i przy okazji zaszlachtował Ogra. Teraz między orczym królem Graulem i jednym z dowódców lokalnego fortu obowiązuje niepisana umowa: Orkowie nie atakują karawan Krasnoludów, a Ci nie łoją im skóry.
Czasem wysyła się tu małe grupy żołnierzy, ale rzadko, który wraca. Częściej jednak ruszają tam poszukiwacze przygód żądni chwały i bogactw. I to i to chcą zdobyć zabijając smoka, który podobno żyje w tych górach. Nikt nie wrócił i nie potwierdził tych plotek. -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Kuba1001 ‐ Gdybym mógł opisałbym komuś moje przygody. Powstała by całkiem niezła opowieść przygodowa. ‐ powiedział i dodał nieco ciszej i posępniej. ‐ Lub dramat. Bezpośrednio przed przybyciem do Kassus byłem podróżnikiem. Zabijałem po to by przeżyć. ‐ rzekł i dodał pospiesznie: ‐ Nie, nie byłem rozbójnikiem. Zabijałem zwierzęta by mieć co jeść. Od czasu do czasu walczyłem też z wędrownymi bandami Goblinów czy innych potworów. Raz udało mi się zabić bandę Gnolli, która napadła na małą wioskę. Nie spodziewałem się pochwał, ale też nie przewidziałem reakcji wieśniaków. W podzięce za ratunek pogonili mnie z bronią i pochodniami, a nawet wysłali za mną najemników. Uciekłem, ale pozostał uraz. Nie tylko blizny, ale to, że mimo mojej postawy zostałem odtrącony. Cóż… Nie mam im tego za złe. Chyba każdy uciekałby przed Mrocznym Elfem, mistrzem zdrady i skrytobójstwa, władającym złą Magią. Ech… Tak właśnie widzi mnie większość ludzi. I nie tylko ludzi. Mimo to pewien Krasnolud okazał mi życzliwość. Nazywa się Buenor. Jest naczelnikiem tutejszego fortu. On i jego ludzie lubili gdy opowiadałem im o swoich przygodach pośród Mrocznych Elfów. Nie mogli też nie docenić mojej pomocy w czasie kilku bitw. Jednak otwarty świat wzywał i w końcu opuściłem Krasnoludy. Gilgasz, Linest, Argent. Wszędzie mnie odtrącono. Nawet w Ruhn ‐ stolicy prawa i porządku, gdzie wszyscy są równi. W sumie to chyba wyszło mi to na dobre. Odszedłem z bram miasta niecałe dwa dni przed atakiem. Później trafiłem do Kassus i tam zatrudniłem się u lokalnego watażki w roli ochroniarza. A potem spotkałem Ciebie i tym sposobem trafiłem tu. Kiedyś mogę opowiedzieć Ci o moim życiu pośród pobratymców, ale te nie jest już tak barwne.
-
-
-
Lunaaax‐ Interesujące życie ‐ skomentowała nie za cicho, nie za głośno.
Po chwili postanowiła opowiedzieć w dużym skrócie swój dotychczasowy żywot. No bo o towarzyszach trzeba coś wiedzieć, nie? A że on już opowiedział trochę o sobie, to teraz nadszedł jej czas, by zrobić to samo.
‐ Ja tam tylko żyłam od urodzenia w swojej rodzinnej wsi, a podróżowałam tylko po najbliższych okolicach oddalonych od niej. Nagle, pewnego wieczoru pojawił się ten krwiopijca i porwał mnie w nocy. Tak znalazłam się w Kassus, w pałacu łysego gbura, gdzie doszło do naszego spotkania. W sumie to nawet się z tego cieszę, bo jesteś interesującą osobą ‐ uśmiechnęła się delikatnie w stronę Drowa.// Chyba przeczytam tę trylogię. Warto?
-
Kuba1001
//Dostępne w formie e ‐ booków. Polecam wszystkie siedemnaście części. To znaczy przeczytałem pięć i jestem w połowie szóstej, ale R.A. Salvatore raczej nie spieprzył reszty :V//
‐ Samotny Drow. Bezgłośna Klinga. Takie kiedyś nosiłem przydomki. Teraz właściwie nie wiem kim jestem. Renegatem? Banitom? Wygnańcem? ‐ rozważał, ale zanim zdążyłaś odpowiedzieć podniósł w górę dłoń: ‐ Nadchodzą. Tuzin uzbrojonych Orków, idą dwiema grupami w stronę wejścia. ‐ Gdy skończył mówić spokojnie schował broń i rozłożył się na ziemi udając, że śpi.
