Dolina Czarnej Wody
-
Udało Ci się, a na miejsce przyprowadzono od razu kilku wyższych rangą oficerów, najwidoczniej obawiając się, że zwiadowca zginie, nim zdążylibyście przenieść go do nich lub sam proces przypłaci życiem.
- Ilu ich było? - zapytał jeden z nich, delikatnie chwytając zwiadowcę za ramię. - Co widziałeś?
- A ile jest źdźbeł trawy na łące? - odparł tamten, ciężko dźwigając się na łokciach, aby usiąść. - Setki, jeśli nie tysiące, a jeden ich wojownik równa się pięciu naszym. Wojownicy z mieczami, toporami, włóczniami i młotami, oszczepnicy, topornicy, łucznicy, mieli nawet własnych jeźdźców… Zabrali ze sobą kapłanów swojego plugawego kultu boga wojny i dzikich wojowników, walczących jedynie w przepaskach biodrowych i narzuconych na siebie skórach wilków czy niedźwiedzi, a nawet nago, z dwoma toporami lub jednym toporem czy mieczem dwuręcznym… Krwiożercza horda, spragniona łupów, niewolników, bitewnej chwały i naszej krwi. Ale najgorsi byli ci, którzy prowadzili armię. Nie byli zwykłymi barbarzyńcami, odziani od stóp do głów w czarne zbroje i hełmy, ozdobione rogami i kolcami, czaszkami, uszami, palcami i gałkami ocznymi pomordowanych wrogów… A na ich czele szedł wielki wojownik, z dwuręcznym mieczem i futrem białego niedźwiedzia na czarnej zbroi…
Twoje działania przyniosły efekt, powiedział o wiele więcej, niż moglibyście się spodziewać, ale w końcu wyzionął ducha. Zwłaszcza, gdy zaczął mówić coś o tym wojowniku idącym na czele armii Nordów jego głos stawał się cichszy, a oddech cięższy i bardziej urywany… -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Nie mógł utrzymać go ciągle, taka była smutna prawda. Odetchnął ciężko, po tym zwrócił się w stronę jednego z oficerów.
- Czy mam pomóc w pochówku, panie? -
- Niedługo zaroi się tu od trupów, legnie z innymi w którymś z masowych grobów. - odrzekł Ci jeden z oficerów i odszedł ze wszystkimi, poza jednym, który położył Ci dłoń na barku.
- Ten żołnierz poświęcił życie, abyśmy my mogli skuteczniej się obronić. Zajmij się godnym pochówkiem, a później wracaj do swoich zajęć, wciąż jest tu wielu rannych, a czasu coraz mniej. - powiedział i odszedł za resztą dowodzących armią. Ty w międzyczasie usłyszałeś prowadzoną niedaleko, przez kleryków Krzyżowców, modlitwę, rychło w czas, bowiem już niedługo zacznie się bitwa.
- Siły i wytrwałości, dajcie nam, o Pradawni. - zaczął kapłan, a pozostali powtórzyli chórem. - Śmierć bolesną dajcie naszym wrogom, o Pradawni. Od młota boga barbarzyńców zachowajcie nas, o Pradawni. Od haniebnej śmierci uchowajcie nas, o Pradawni. W godzinie próby najwyższej bądźcie z nami, o Pradawni. Przez czyn chwalebny, odwagę i krew za Was przelaną, dajcie nam zwycięstwo, o Pradawni.
//Ogółem to zajmij się pogrzebem i leczeniem reszty w jednym poście, bo od następnego chcę już zacząć bitwę.// -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Ze względu na brak dodatkowych, poważniejszych rozkazów, zajął się tym, jak rozkazał mu oficer. W pierwszej kolejności postarał się o znalezienie szpadla, a następnie, w pewnym oddaleniu od obozu, wykopał grób dla poległego żołnierza, którego następnie tam pochował. Mógł dodać od siebie jakąś modlitwę, przemowę, lub cokolwiek innego, ale nie obchodziło go to w takim stopniu. Uznał, że zrobił wystarczająco wiele, by ten żołnierz nie stał się pokarmem dla dzikich zwierząt. Skoro nie uratował jego życia, to przynajmniej zachowa godność jego ciała. Po tym wszystkim, łącznie z oddaniem szpadla, wrócił do uzdrawiania innych. Postarał się jednak o to, by zachować wystarczająco dużo energii, by przydać się w bitwie. -
O energię nie musiałeś się martwić, bo ledwie zdążyłeś odejść od grobu, nie zabierając się nawet dobrze za leczenie rannych, aż po drugiej stronie mostu dało się słyszeć dźwięk rogów. Te należące do Krzyżowców również odpowiedziały, ale wydawało Ci się, że o wiele słabiej, jakby i one były pełne lęku. W czasie, gdy milicjanci starali się zapobiec panice pośród uciekinierów, co przychodziło im z wielkim trudem, oficerowie pospiesznie organizowali swoich żołnierzy w mniejsze i większe oddziały, wyprowadzając ich z obozowiska, w kierunku wielkiego mostu. Ty zaś dostrzegałeś pierwszych Nordów wyłaniających się zza horyzontu i musiałeś przyznać, że tamten żołnierz nie majaczył: Najpierw było ich kilku, później kilkunastu, kilkudziesięciu, kilkuset, aż wreszcie można było mówić swobodnie o tysiącach wojowników z mroźnego Karak’Akes.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Zapowiadała się wielka bitwa, do której należało być przygotowanym. Poprawił swoją pelerynę, założył kaptur i ustawił się w pobliżu innych Magów Leczenia i zwyczajnych medyków, by móc spełnić się w roli, jaką wybrał w życiu, czyli w ratowaniu innych przed śmiercią. NIe ukrywał jednak tego, że przygląda się nadchodzącej bitwie. -
Pierwsi żołnierze pobiegli pędem na drugi skraj mostu, gdzie rozstawili pod kątem ostrym naostrzone pale, co skutecznie spowolni atak Nordów. Zaraz cofnęli się, a ich miejsce zaczęli zajmować odziani w kolczugi, hełmy i elementy zbroi żołnierze, każdy z dużą tarczą i długą włócznią, ustawiając się ramię przy ramieniu, tarcza przy tarczy, a było ich tak wielu, lub most był tak wąski, że stanęli kilkunastoma szeregami, jeden za drugim. Dopiero za nimi zaczęli ustawiać się łucznicy i kusznicy. Nordowie swoimi strzelcami nie dysponowali lub nie mieli zamiaru ich wykorzystać, zamiast tego zaczęli wznosić modły do swego boga w nieznanym Ci języku i pierwsi wojownicy ruszyli. Nie mieli zbroi, a jedynie drewniane, okrągłe tarcze. I choć osłaniali się nimi, jak mogli, i gnali tak szybko, jak się tylko dało, to nim dotarli do ostrokołu i włóczników, zostali poważnie przetrzebieni. Jednak wreszcie się zwarli, a zaraz po nich ruszyli kolejni, całe setki. Padł pierwszy szereg, padł drugi, trzeci i tak do szóstego, ale wciąż było ich wielu, a ginęło więcej Nordów niż Krzyżowców co można uznać jeszcze nie za zwycięstwo, ale na pewno za dobrą wróżbę. Tymczasem w formacji wojowników z mroźnych ziem zakotłowało się i naprzód ruszyło kilkudziesięciu wojowników, osłaniając się wzajemnie tarczami, przez co ostrzał strzelców nie mógł skutecznie przebić tej zwartej obrony. Tamci nie parli jednak na most, ale ominęli go, wchodząc po kolana w rwącą toń rzeki. Nie chcieli jednak jej sforsować wpław, było to niemożliwe. Dopiero po chwili zrozumiałeś, co się dzieje, gdy poczułeś bijący od strony Czarnej Wody chłód. Słyszałeś już o Magach Lodu i mogłeś domyślać się, że w ojczyźnie Nordów ich nie brakowało. Cóż, najwidoczniej zabrali jakichś ze sobą i do tej armii…
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Chociaż był lekarzem i powinien zawsze przynosić dobrą wróżbę poprzez dobre słowo i nadzieję w oczach, to w tej chwili mógł wydobyć z siebie głuchy jęk, kiedy zorientował się, co może nadejść. Oderwał oczy od mostu i zaczął obserwować rzekę, o której (niech tylko się mylił!) mogli wykorzystać Magowie Lodu. I chociaż miał po swojej stronie Chimerę, to jednak wiedział, że to nie wystarczy w obronie wszystkich, którzy będą potrzebowali jego pomocy.
- Na wszystkie siły świata… - wypowiedział i urwał, nie mogąc opanować drżenia ust. -
Uwagę większości zebranych tutaj pochłaniała walka na moście, póki co układająca się pomyślnie dla Krzyżowców. Nie ostrzegłeś nikogo o tym, co zobaczyłeś, ale nie miało to żadnych negatywnych skutków, bo ktoś inny to zrobił. Na całe szczęście i również nad brzegiem samej rzeki zaczęto szykować obronę, a coraz więcej bełtów i strzał poleciało w kierunku osłaniających Magów tarczowników, usiłując w ten sposób uniemożliwić im cały proces, który zajmie sporo czasu, bowiem rzeka jest szeroka i głęboka, a nurt wartki, nawet kilku Magów Lodu, nieważne jak potężnych, nie zdoła skuć nim Czarnej Wody w ciągu kilku chwil.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Mógł to wykorzystać. Spróbował się zorientować, czy poza tym mostem jest jeszcze jakieś inne przejście w polu widzenia, które mogłaby wykorzystać Chimera, nad którą miał kontrolę. -
Głównym punktem tego przedsięwzięcia, czyli obrony mostu, było to, wszystkie inne mosty spalono i była to jedyna droga na drugi brzeg rzeki. Rzecz jasna bestia mogłaby przepłynąć wpław, ale nie jesteś pewien, jak dobrymi pływakami są Chimery, ani czy nikt jej nie zauważy. Na widok czegoś takiego nawet stojącemu w tylnym szeregu kusznikowi Krzyżowców mogłyby puścić nerwy i zwyczajnie strzeliłby do potwora.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Rzeczywiście, nie było warto ryzykować jej życia za taką sprawę. Nordowie, jeżeli się przebiją, będą zaskoczeni po tej stronie. Obserwował dalej walki, jakie się odbywały. -
Choć bitwa jest wielka i na pewno zapisze się w historii Elarid w ten czy inny sposób, już teraz widać, że niezależnie od wyniku, nie będzie można mówić o niej jako o krótkiej, gdzie jedna ze stron szybko przechyliła szalę zwycięstwa na swoją korzyść. Na brzegu zajętym przez Nordów zagrały rogi, a wojownicy zwarli mur tarcz i zaczęli się wycofywać. Słusznie czy nie, Krzyżowcy nie rzucili się w pościg, dalej nękali wroga, tak tych wycofujących się z mostu, jak i tych chroniących Magów, ogniem z kusz i łuków, nim wszyscy nie odeszli poza ich zasięg, choć wciąż byli w zasięgu waszego wzroku. Walki o most trwały wiele godzin i pewne było, że Nordowie zaatakują jeszcze niejeden raz, ale póki co ta runda należała do Krzyżowców. Uczcili to okrzykami zwycięstwa i krótkimi modłami do Pradawnych. Ponownie zabezpieczyli most, zbierając z jego ociekającej od krwi powierzchni trupy. Te należące do Nordów wyrzucili na ich brzeg, swoich zabrali, aby pochować ich w masowych mogiłach. Rannych Nordów dobito, a Krzyżowców sprowadzono ponownie do lazaretu, gdzie znów musisz się nimi zająć.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
I tam również się udał, starając się ocalić tyle żyć ludzich, ile tylko zdołał. Zapewne w pierwszej kolejności przydzielą mu, Magowi Leczenia, tych istotniejszych pacjentów, może oficerów, jeżeli tacy zostali ranni w tej rundzie. -
Tak oficerów, jak rycerzy lub i synów szlacheckich rodów, którzy walczyli w szeregach Krzyżowców, trzymano bardziej na tyłach, gdzie mogli się lepiej przydać lub gdzie zwyczajnie nie zginęli bez sensu teraz, gdy ginąć miała szeregowa piechota. To właśnie nimi musiałeś się zająć. Rany szczęśliwie nie były szczególnie trudne w leczeniu, ale wielu pacjentów nie zdołałeś ocalić, choć i tak ze wszystkich pracujących w lazarecie to ty uratowałeś najwięcej żyć.
//Jeśli chcesz z kimś pogadać, zapytać o coś albo zobaczyć co u twojego zwierzaka to śmiało, jeśli nie, to daj znać i przewiniemy akcję dalej.// -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
///Rozmawiać nie ma zbytnio o czym, jestem tylko Healerem, a Chimera ma się raczej dobrze. Przewijamy./// -
Reszta dnia upłynęła ci na opatrywaniu rannych i krótkim odpoczynku, a całą noc przespałeś jak zabity. Obawiając się niespodziewanego ataku, Krzyżowcy wystawili liczne warty wokół obozu, zwłaszcza na moście i wzdłuż rzeki, więc obudzono cię nad ranem, gdy tylko wartownicy zauważyli, że Nordowie ponownie zbierają się w szyku bojowym w tym samym miejscu, co wcześniej.
- Zwykli jeńcy mają szansę przeżyć. Zostaną jeńcami, ale zawsze to jakieś życie. - zagadnął cię jeden z cyrulików podczas porannego posiłku, który składał się z kilku kromek chleba i gulaszu.
- Słyszałem, że Magów najbardziej nienawidzą i tak jak innych zetną czy powieszą, nas mordują na najbardziej okrutne sposoby. - dodał inny medyk, tym razem Mag. -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
-- Ośmielę się zauważyć, że bitwa nie jest przesądzona – odparł Oktawiusz, kończąc swoją porcję gulaszu. – A jeżeli nawet sprawy źle się potoczą, to obie strony będą miały rannych, którymi ktoś będzie musiał się zająć. -
- Jeśli dostaniemy się do niewoli to myślisz, że pozwolą ci opatrzeć swoich wojowników? Przecież musieli sobie jakoś z tym radzić wcześniej, mówię wam, my mamy najwięcej interesu w tym, żeby Krzyżowcy wygrali. - powiedział Mag.
Tymczasem obie armie ustawiły się już naprzeciwko siebie i po krótkiej chwili Nordowie ruszyli do ataku na most. Walka bardzo przypominała tą, która rozegrała się tu poprzedniego dnia, choć tym razem Nordowie nie zamierzali zmrozić rzeki, aby ułatwić sobie przejście. Wydawało ci się, że ich atak jest również o wiele słabszy, niż ostatnio, być może poza utratą swoich ludzi stracili również ducha walki? Gdyby tak było, bitwa byłaby już prawie wygrana.
- Zwiadowca! - usłyszałeś nagle, nie mając póki co wiele do roboty, bo rannych było niewielu i zajmowali się nimi zwykli cyrulicy, ponieważ rany nie były szczególnie poważne. Rzeczywiście, dostrzegłeś gnającego ku obozowisku Krzyżowców zwiadowcę na koniu. Nie był ranny, ale za to śmiertelnie przerażony, widziałeś to wiele razy w oczach tych pacjentów, którzy byli świadomi swego losu, ale się z tym nie pogodzili. Jego koń wyglądał jeszcze gorzej, gdy zwiadowca zatrzymał się w obozie jego wierzchowiec zdawał się być na skraju wytrzymałości i nie zdziwiłbyś się, gdyby nagle padł trupem.
Zwiadowcę otoczyli ciekawscy uchodźcy, cyrulicy, Magowie, dowódcy armii Krzyżowców i wszyscy inni, którzy akurat byli w obozie i nie mieli nic do roboty, oczekując na wieści.
- Nordowie! Nordowie na drugim brzegu! - krzyknął tamten, gdy w końcu zdołał wydobyć z siebie głos.
- To już wiemy. - odparł jeden z oficerów, wskazując na armię wojowników z mroźnej tundry po przeciwnej stronie mostu, a kilka zgromadzonych osób zareagowało śmiechem.
- Nie! Nie! Nic nie rozumiecie! Widziałem wielkie mosty z lodu twardego niczym skała! Przerzucili nimi część sił na ten brzeg rzeki, chcą nas wziąć w kleszcze!
W połowie jego wypowiedzi śmiechy ucichły, a gdy skończył, w obozie panowała zupełna cisza, nie licząc jęków nielicznych rannych i toczonej na moście bitwy. Potem wybuchł chaos, jakby Nordowie już znaleźli się w obozie, choć było im do tego daleko. Jedynie oficerowie zachowali spokój i próbowali uspokoić resztę, część zabrała zwiadowcę, aby wypytać go o szczegóły, inni zajęli się uspokajaniem tłumu czy organizowaniem obrony, co nie było łatwe, bowiem im więcej ludzi zabiorą z mostu, tym łatwiej Nordom będzie go przekroczyć. Uchodźcy z drugiego brzegu mimo wszystko wciąż panikowali, płakali, wznosili modły do Pradawnych, a niektórzy spakowali skromny dobytek i uciekli, nie chcąc czekać tu na nieuniknione. -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Widząc całe te zamieszanie, chaos wywołany widmem zbliżającego się zagrożenia, Oktawiusz zdał zmieszany, po czym z wolna spojrzał się na rękawicę. Jedyny znany mu artefakt, który pozwalał na kontrolowanie Chimery. Tej, która mu do tej pory towarzyszyła. Jeszcze raz spojrzał się na chaos w obozowisku, na rannych i tych, któzy nie mogli się bronić, a następnie podjął decyzję. Oddalił się i ukrył w lesie, poza widokiem innych osób, dodatkowo pomagając sobie kolorem swoich ubrań, po czym przywołał Chimerę do siebie. Stworzenie tak niebezpieczne mogło dzisiaj ocalić wiele istnień… kosztem istnień, którzy chcieli ich zabić.
