Achaton

[Kubeł1001]

Vader0PL

Stworzył na szybko mur z użyciem swojej magii żywiołu, a następnie przesuwał go tak, żeby się do nich zbliżyć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało się, lecz poczułeś, że ciągniesz już tylko na oparach magicznej energii, także może nie być różowo.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Ale się zbliżył? Więc wychylił się i wyssał części łuczników magiczną energię, by odnowić swoją.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Łucznicy mieli magicznej energii jak na lekarstwo, dodatkowo mur przeskoczyło trzech Tancerzy Ostrzy, którzy od razu rzucili się na Ciebie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zamachnął się toporem żeby ich trochę ograniczyć, a następnie użył magii śmierci, by wessać życie dwóch z nich, a nastepnie przerobić je na kule śmierci, by te dosięgnęły ostatniego.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W pełni wykorzystał swoją zwinność, unikając magicznych pocisków i zbliżając się na tyle, że użycie Magii nie było możliwe.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Jednak został tylko on? Dobrze. Odepchnął go tarczą i wydał szeroki cios z użyciem topora.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tancerzem był nie tylko z nazwy, więc zwinnie uniknął ciosu Twojej broni i przeszedł do ofensywy, zadając ciosy i pchnięcia jednym ostrzem, aby drugim spróbować wbić Ci miecz pod pachę lub w szyję, miejsca chronione zbroją najsłabiej.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Oh ironio.
Z użyciem magii śmierci wessał jego życie, a zdobytą energię wydobył z siebie w postaci kul śmierci, które miały zalać Tancerza, o ile ten jeszcze dychał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kule śmierci były zbędne, samo wyssanie życia zrobiło swoje, jednakże jedna z jego kling dosięgnęła celu przed śmiercią właściciela. Na szczęście nie jest tutaj mowa o tej kierującej się w szyję, lecz o tej drugiej, co i tak jest problematyczne, bo poza bólem czujesz także wlewającą się do zbroi ciepłą krew…

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Psiamać. Uzdrowiciel konieczny od zaraz. Tylko gdzie?!
Poszukał wzrokiem, jednakże wiedział, że to nic nie da. Poszukał jakiegoś drowa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zapewne w obozie, który był jakoś prowizorycznie chroniony, gdyż medycy, dowództwo, służba tyłowa i tym podobni musieli mieć gdzie się skryć, aby tam wykonywać swoje obowiązki, nieprawdaż? Tak czy inaczej, żeby się tam dostać, musisz najpierw przedrzeć się przez wiele Elfów, Entów i Grzybiaków.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Ruszyłw tamtą stronę gromadząc energię magiczną. Być może będzie musiał jej uży… a nie, musi to zrobić. Stworzył platformę z magii ziemi i osłonił ją osłonami. Tak zabezpieczony jak najszybciej postarał się dostać jak najdalej od wroga i jak najbliżej do obozu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Przetrąciłeś przy okazji kilka Elfów i Grzybiaków, ale był to tylko przyjemny dodatek, gdyż najważniejszym było bezpieczne dotarcie do obozu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Właśnie. Ruszył do jego wnętrza, ale zagadał jednego z drowów.
‐Gdzie są medycy?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Akurat sam był takowym, więc trafiłeś lepiej, niż idealnie.
‐ Jeśli nie jest to nic pilnego, to usiądź gdzieś i zaczekaj albo wracaj na pole bitwy zginąć ku chwale Lloth, Pajęczej Królowej. ‐ powiedział, krzyżując ramiona na piersi. Cóż, nie ma co mu się dziwić, Twoja rana nie była jakaś szczególnie widoczna.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Im szybciej mnie załatasz, tym szybciej wrócę do walki. A rany od Tancerzy raczej nie są powierzchowne.
Mówiąc to zrobił coś, czego nigdy nie lubił robić. Ściągnął zbroję chroniącą plecy, klatkę piersiową i brzuch.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Cud, że jeszcze żyjesz. ‐ odparł i dał ręką znak, abyś udał się za nim, gdzie będzie mógł Cię opatrzyć.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Umrę, ale nie z rąk słabeusza.
Ruszył za nim, ale zabrał swoje rzeczy.
//‐Mężczyzna nie jest w stanie mnie zabić, trafię w walce na kobietę ;‐;

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Czarnoksiężnik z Angmaru approves.//
Trafiłeś do części obozu zlokalizowanej pod gołym niebem, gdzie medycy uwijali się tak, jak mogli przy rannych. Oczywiście, najpierw przy Mrocznych Elfach, pozostali byli mniej istotni i musieli albo cierpliwie czekać na swoją kolej, albo umrzeć w spokoju i nie zawracać Drowom głowy.
Medyk zaś wskazał Ci na jedno z wolnych miejsc, a sam zajął się oględzinami rany.
‐ Masz szczęście, że żyjesz. ‐ powiedział po chwili, niemalże powtarzając to samo, co stwierdził chwilę wcześniej. ‐ Paskudna rana. Możesz ruszać ręką?