Leśny Trakt

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie było Ci to dane, poniekąd przez gwar w obozie, ale z drugiej strony też Goblina, który wrócił z jakimś workiem zawieszonym na szyi, bukłakiem w dłoni oraz manierką, z której pił przez całą drogę, a przestał, gdy zatrzymał się obok Ciebie. Przytoczył ją sobie do pasa, spojrzał na Ciebie i otworzył bukłak. Później zdjął Ci knebel i podał Ci wypełnione jakąś cieczą naczynie.
‐ Pij, późnij okazji ni byndzie. ‐ powiedział Goblin, a Ty wyczułaś, że nie masz do czynienia ze zwykłą wodą, a najpewniej z jakimś słabym winem lub innym alkoholem.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

To nawet nie tak źle, Densi wolała alkohole od wody. Woda była bez smaku, dla wieśniaków, szlachcianka miała klasę, choć szczerze ‐ w obecnej sytuacji wypiłaby nawet wodę.

Piła łapczywie, była bardzo spragniona po całym dniu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Bez większych trudności opróżniłaś prawie że cały bukłak, czym Goblin był ogromnie zdziwiony. Niemniej, odjął Ci go od ust i podał nieco suszonego mięsa i sucharów, abyś mogła sobie również nieco podjeść.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Nie jest to jedzenie, do którego Densissima przywykła, ale kiedyś usłyszała taką sentencję: “Lepszy rydz, niż nic”. Chyba chodziło o to, że lepiej się posilić niesmacznym grzybem, niż jedzeniem.

Od razu chciwie zabrała się do lichego pokarmu, nie jadła już od dłuższego czasu, więc nawet takie jedzenie teraz ją cieszyło.

‐ Masz jeszcze trochę? ‐ Zapytała po zjedzeniu wszystkiego, podnosząc wzrok na goblina.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Widać, że już miał znów założyć Ci knebel i wziąć się samemu za jakiś posiłek, ale tak to jedynie wzruszył ramionami i opróżnił worek do połowy, dopóki nie byłaś w miarę syta. Następnie znów przystawił Ci bukłak do ust.
‐ Jak chcesz jeszcze to pij, bo później Cię już karmić nie będziem.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Piła, dopóki mogła. Densi lubiła alkohol, był całkiem dobry, rozgrzewał i poprawiał humor. Co prawda wolała czerwone wino, którego pełne piwniczki były w jej rodzinnym dworku, ale teraz nie miała za bardzo wyboru

[Kubeł1001]

Kuba1001

Poniekąd to też było czerwone wino, ale o wiele mniej szlachetne i robione z jakichkolwiek składników, a przy tym nieco kwaśne. Niemniej, alkohol to alkohol. Po chwili opróżniłaś bukłak, więc Goblin ponownie zakneblował Ci usta i wrócił na swoje miejsce, aby samemu zacząć raczyć się sucharami, mięsem i trunkiem z manierki.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Wino i jedzenie nieco poprawiło humor Densi (a może tylko otępiło zmysły). Strasznie jest być w niewoli, ale jeszcze straszniej ‐ być głodnym i spragnionym w niewoli. Teraz tylko dotrwać, aż ojciec ją wykupi, tylko trochę dotrwać.

Z pomocą wina i sytości, spróbowała zasnąć, zapomnieć o całym tym chłamie, zapomnieć o niewoli, o orkach, goblinach, zapomnieć o młodzieńcu z dworku Heśnika i zapomnieć o słabym winie. Zasnąć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wrzawa nie ustępowała, ale w końcu zmęczenie, nuda i wino podziałały, dzięki czemu zasnęłaś.
Obudziła Cię dopiero poranna krzątanina, choć w Twoim mniemaniu była jeszcze noc, w końcu tak szaro może być tylko około jakiejś czwartej lub piątej nad ranem, czyli w porze, kiedy to żaden normalny szlachcic nie wstaje, ewentualnie dopiero idzie spać po jakiejś suto zakrapianej imprezie.
Zauważyłaś, że obóz ponownie jest składany, choć teraz nie tak spiesznie jak wcześniej. Ponadto dostrzegłaś, że zaroiło się w nim od łupów: Złotników, srebrników i miedziaków, a także narzędzi, jedzenia, zwierząt i jeńców w postaci uprowadzonych chłopów i chłopek. Najwidoczniej nocny rajd się zielonym udał… Tylko czy poseł do Twojego ojca już wyruszył?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Rozejrzała się zaspanym wzrokiem po obozie, szukając tego goblina, który wcześniej ją kneblował. Może on coś wie o pośle? Niemniej, starała się przywołać go, albo w ogóle przypomnieć innym o swoim istnieniu, poruszając głową w różnych kierunkach.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Takie ruchy nic nie dały, ponieważ Goblin, będący jednym z najgorszych wartowników i strażników w całym Elarid, zwyczajnie uciął sobie drzemkę nieopodal, więc nie widział, co robisz, a tym bardziej na to reagował.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Dobrze, że przynajmiej była przywiązana do ich pala, do nie zapomną go, a tym samym nie zapomną o Densi. Była więc spokojna o swój los. Spokojnie, za niedługo wróci do rodzinnego dworku, wszystko będzie w normie i nie będzie żadnych goblinów ani orków. Wszystko będzie dobrze…szlachcianka uspokajała samą siebie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W końcu zielonoskóry się obudził, gdy jakiś inny Goblin dźgnął go w brzuch tępą stroną włóczni. Gdy tylko wstał, przeciągnął się i pociągnął solidnego łyka z manierki, tym samym opróżniając ją do cna. Chwilę później podszedł do Ciebie, wpatrywał się chwilę i zdjął Ci knebel.
‐ Jesteś pewna, że ten Twój ojciec da nam duuużo złota? ‐ spytał, czyniąc podobne gesty rękoma, jak i Ty wcześniej.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Pokiwała twierdząco głową.
‐ Naprawdę duuuużo złota! ‐ Powiedziała pewna swych słów, niepewna swych nadziei. Teraz całkiem polegała na fortunie ojca i jego łaskawości.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Goblin podrapał się po głowie i pomyślał chwilę.
‐ A jak da za mało? Albo nie da w ogóle?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Umm…da(!), wy się nie martwić…Da, dużo da, a ja i tak wam być nieprzydatna. ‐ Powiedziała z trudem operując ich językiem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Taka odpowiedź najwidoczniej go usatysfakcjonowała, bo ponownie założył Ci knebel i odszedł na coś w rodzaju zbiórki lub aby przekazać to potwierdzenie swojemu orczemu szefo.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Dobra, czyli z zielonymi sprawa załatwiona. Odstawią ją do ojca, ojciec da okup, ona wróci do normalnego życia i zapomni o tym wszystkim. Teraz tylko na to wszystko wyczekać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zrobiło się już całkiem jasno, gdy Goblin‐posłaniec wrócił do obozu z jakimś pakunkiem. A, sądząc po entuzjazmie Orków i Goblinów, to najwidoczniej ojciec wypłacił za Ciebie odpowiednią ilość złota.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Tak, no nareszcie! Czyli jednak ojciec pamiętał o niej, ucieszyła się w duchu. Teraz już może być spokojna o swój los. Odstawią ją z powrotem, wróci do domu i zapomni, że taka sytuacja w ogóle miała miejsce. I nigdy w życiu, ale to nigdy, nie da się namówić na żadną wojenkę.