Trujący Szczyt

[Kubeł1001]

Kuba1001

Po półtorej godziny pracy i męczenia się, licznych wiązankach, po których nawet Drogomir gwizdał z podziwem, zdołałeś wykonać ostrze do swojej prowizorycznej broni czy też narzędzia.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Świetnie! Trochę trudu się opłaciło. Teraz będzie potrzebował jeszcze dwóch rzeczy: Liany i solidnego, grubego patyka. Dzięki nim będzie mógł zrobić już pełnoprawną siekierę. Rozejrzał się za tymi rzeczami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Łącznie pół godziny zajęło Ci znalezienie odpowiednich surowców i sklecenie ich w coś, co dość dobrze udawało pełnoprawną siekierę.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐‐ No i popatrz… Trochę pracy i siekiera cacy. ‐‐ Powiedział sam do siebie, chwytając narzędzie.
‐‐ Widzisz? ‐‐ Zwrócił się do Drogomira: ‐‐ Skleć sobie taką samą i będziemy gotowi w kilka godzin. ‐‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To ja się za to zabiorę, a Ty bierz się za robotę, żeby czasu nie marnować. ‐ odparł i ruszył na poszukiwanie odpowiednich lian, kamieni i tym podobnych przyjemności.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Taest… Morzywał przystąpił do poszukiwań drzewa idealnego. Nie mogło ono posiadać zbytnio szerokiego i ciężkiego pnia, by można było jej bezproblemowo zatoczyć na miejsce, ale także musiało być na tyle duże, by stanowiło jedną z dwóch podstaw dla pokładu łódki, mieściło w sobie jakieś zapasy, a także miała na tyle dobrą wyporność, by w połączeniu z drugim pniem móc spokojnie unieść dwóch mężczyzn, kładkę, trochę zapasów i maszt.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zajęło Ci to dobry kwadrans, ale po tym czasie odnalazłeś takie drzewo, które będzie nadawać się znakomicie.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Dobrze. Splunął na dłonie, złapał topór i zaczął ścinać pień u podnóża.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Po jakimś czasie pierwsze drzewo upadło, a sądząc po podobnym odgłosie nieopodal, również Twój kompan wziął się do roboty. Niestety, gdy zacząłeś obrabiać drzewo, obcinając siekierą jego gałęzie, co było tylko początkiem pracy tutaj, musiałeś przerwać, ponieważ usłyszałeś świst i po chwili w pień, niedaleko Twojej głowy, wbiła się strzała z metalowym grotem, z którego ściekała jakaś zielona maź, na pewno nieprzyjemna dla każdego, kto zostanie trafiony, a tak się składa, że tym kimś powinieneś być, w założeniu strzelca, Ty. Tylko kto właściwie strzelał?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Ku*wa! — Krzyknął, wystraszony strzałą. Umknął za pierwszą, lepszą osłonę, jakiś pień czy zagłębienie. Jeżeli takowe znalazł schronienie znalazł, nie miał zamiaru go opuszczać. Krzyknął jedynie: —Ja nic nie zrobiłem, nie zabijajcie mnie! —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nic? ‐ zapytał ktoś dziwnym głosem, a kilka podobnych mu zawtórowało. ‐ Nic?! Zabijaszszszsz naszszsze zwierzęta, karczujeszszsz naszszsze lasssy i twierdziszszszsz, że to jessst nic, paskudna kreaturo?!

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Kiedy ja tylko chciałem się stąd wydostać! — Odkrzyknął łamiącym się głosem, mieszającym wyrzut i zmęczenie tą sytuacją z strachem o własne życie i o to, że jego rodzina już nigdy go nie zobaczy: — Fala mnie wyrzuciła na brzeg! Moja łódź się rozbiła! —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Więc niepotrzebnie zapuszszszczałeśśś ssssię w te okolice, człowieczku… A teraz wyłaź nim ssstracimy reszszsztki nasssszej cierpliwośśści…

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Wyciągnął nad siebie obie dłonie, powoli je podnosząc. Po tym jak je podniósł, wstał i powoli obrócił się, chcąc zobaczyć kogo ofiarą niemalże się stał (bądź bardzo prawdopodobnym jest się stać w najbliższym czasie).

[Kubeł1001]

Kuba1001

Około sześciu Nagów, dość sporych, dzierżących drewniane, nabijanie kłami, pazurami i krzemieniami maczugi, długie włócznie z szerokimi grotami i napięte łuki, na których cięciwach tkwiły strzały o zatrutych grotach. Zauważyłeś, że pośród nich leży Drogomir, nie był w żaden sposób związany, ale też nie okazywał oznak życia, więc tamci pozbawili go wcześniej przytomności lub nawet życia.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Ludzie‐węże! Co za świat! Morzywał po raz pierwszy widział takie cuda na własne oczy. Słyszał opowieści, lecz widzieć, nie widział aż do teraz. Nie wiedział, co przerażało go bardziej, te kreatury, czy to, że pojmały one Drogomira. Tak czy owak, lepiej było się stosować do ich poleceń. Z dłońmi w geście “poddaję się” wyszedł zza swojej osłony.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ W geśśście dobrej woli, gwarantujemy Wam szybką śśśmierć. ‐ powiedział jeden z Nagów, gdy się poddałeś, a pozostali ruszyli w Twoją stronę.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐‐ Błagam, nie! ‐‐ Krzyknął, przerażony wizją własnej śmierci, po czym już normalniejszym, lecz błagalnym tonem dokończył: ‐‐ Ja mam rodzinę, dzieci… ‐‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nagów jak widać to nie przekonało i byli zdania, że każdego intruza z ich wyspy trzeba usunąć, nieważnie kim był, zwłaszcza jeśli popełniał takie “przestępstwa” jak Ty…
‐ Ssstać! ‐ usłyszałeś dosłownie w ostatniej chwili, kiedy jeden z wężopodobnych wojowników wykręcił Ci ręce, a drugi brał zamach maczugą, aby rozłupać Twoją czaszkę.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Trzęsąc się z strachu i bólu, Morzywał podniósł spływającą zimnym potem twarz i spojrzał w miejsce, z którego dobiegły go zbawcze (a przynajmniej tak myślał) słowa.