Dromon "Agota"

[Kubeł1001]

maxmaxi123

//Gotowe.//

[Kubeł1001]

Kazute

Niestety, na horyzoncie nie było widać żadnego statku. Wszędzie wokół była woda, w której odbijały się oślepiające promienie słoneczne.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Cóż, nieco szkoda… poszukał więc wzrokiem swego pierwszego oficera, żeby się upewnić co do paru rzeczy.

[Kubeł1001]

Kazute

Vakthomirr, bo tak się nazywał oficer, nadzorował pracę pozostałych członków załogi. Jak na staruszka, Wróżek trzymał się świetnie, żwawo chodził po pokładzie, a o swój drewniany kostur z akwamarynem opierał się jedynie, gdy przystawał na chwilę, by dać odpowiednie wskazówki osobom, które źle wykonywały swoją pracę. Albo chciał sprawić, by ta szła efektywniej.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Ucieszył się na ten widok, właściwie zawsze cieszył go widok pracowitych załogantów, darzył ich bardziej szacunkiem, niż leni. Miał tylko nadzieję, że gdy zejdzie znajdzie kogoś równie dobrego… no, z drugiej strony miał nadzieję, że szkoli już kogoś na ten fach, bo jak wiadomo, wróżki nieśmiertelne nie są, a oficerowie nie żyją wiecznie… Niemniej, wolał odrzucić te ponure myśli, po czym podszedł do Vakthomirra.
‐ Nie wiesz może przypadkiem, gdzie jest moja mapa ze szlakami handlowymi? Zawsze ją gdzieś zgubię…‐ Spytał się, drapiąc się w tył głowy. No, może przy sobie nigdy nie nosił, ale gdzieś na okręcie zawsze była…

[Kubeł1001]

Kazute

Staruszek uśmiechnął się ciepło, po czym wyciągnął ze swojej lnianej torby zgubę kapitana, po czym wręczył ją prawowitemu właścicielowi.
‐ Nasza hobbicka kucharka znalazła ją pod stołem i przekazała mi, kiedy byłeś zajęty, kapitanie.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Wziął więc mapę, podziękował i poszukał w miarę płaskiego podłoża, rzecz jasna podłoga nie wchodzi w grę, żeby ją tam rozłożyć.

[Kubeł1001]

Kazute

Na pokładzie znajdowało się kilka drewnianych ławek, aczkolwiek najlepiej by było udać się do własnej kajuty i rozłożyć mapę na własnym stole.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Udał więc się tam, aby w spokoju przestudiować mapę, przy okazji przypominając sobie, gdzie dokładniej się znajdowali.

[Kubeł1001]

Kazute

Dromon był oddalony o mniej więcej pięćdziesiąt mil morskich od kontynentu, a od Trującego szczytu dzieliło go trzydzieści mil. Jeśli okręt wciąż będzie poruszał się w stronę przeciwną do kontynentu, wtedy dopłynie do Archipelagu Sztormu za około 2 tygodnie.

//Nie bijcie, sprawdzałam jednostki miary i prędkości.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Dobra… teraz sprawdza, najbliższe szlaki handlowe.

[Kubeł1001]

Kazute

Jest jeden, siedemnaście mil na zachód od Agoty.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Tyle mu wystarczy. Zwinął mapę i odłożył ją gdzieś na bok, żeby się nie walała po stole, po czym ruszył do steru… Właściwie z przyzwyczajenia, bo mógł to przecież zrobić magią. Ustawił więc odpowiednio kurs na zachód, sprawdzając też jak wysoko się znajdują.

[Kubeł1001]

Kazute

Dwadzieścia metrów nad wodą.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Podwyższył nieco tę różnicę, na jakieś… sześćdziesiąt? Coś koło tego.

[Kubeł1001]

Kazute

Udało się, aczkolwiek kapitan pamięta, że to wszystko powoli zabiera jego energię magiczną? Nie mniej, widać było teraz nieco więcej na horyzoncie, ale nic szczególnego.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

Pamięta, dlatego też czasami będzie pływać. Za jakiś czas położy okręt na wodę. I w zasadzie w innych celach czarować raczej nie zamierza. Teraz wyszedł więc na pokład, sprawdzając jak się sprawy mają.

[Kubeł1001]

Kazute

Prawie wszyscy załoganci pracowali. Prawie, bo Jin siedział w kącie i ze znużeniem ostrzył swój sztylet. On zawsze się najbardziej opier*alał ze wszystkich, jednak podczas ataku był bardzo przydatny. Był w końcu Magiem Umysłu.

[Kubeł1001]

maxmaxi123

//Nie mam nim właściwie co robić, więc jakbyś mogła przyspieszyć nieco… chyba że coś planujesz po drodze.//
Skoro był przydatny podczas ataku, to woli zostawić go w spokoju. Zajmował się więc sobą, często sprawdzając ile zostało do celu i gdzieś przy piętnastu milach, posadziłby spokojnie okręt na wodę, żeby chwila odpocząć.

[Kubeł1001]

Kazute

// Myślałam, że wybierzesz rozmowę z Jinem lub Vakthomirrem, ale ok, przyśpieszam ździebko. //

Po kilkunastu minutach od postawienia statku na wodzie w oddali można było zobaczyć statek. Najpewniej kupiecki, ale jak na razie jest on za daleko, by ocenić dokładniej. Vakthomirr podszedł i położył dłoń na ramieniu kapitana, drugą drapiąc się po długiej, siwej brodzie, której nawet Krasnoludy mogły zazdrościć, podczas gdy kostur lewitował w powietrzu obok.
‐ Wygląda na to, że po raz pierwszy od dłuższego czasu natrafiliśmy na inny statek, Romualdzie ‐ stwierdził spokojnym, pogodnym głosem.