Karczma "Pod Jajami Wroga"

[Kubeł1001]

Attero

Niezbyt zadowolona wyszła z jego umysłu. Pojedynek był dla niej dosyć wyczerpujący, także od razu po tym oparła, wspierając głowę dłonią.
‐ Kurde… Ciężki z ciebie przeciwnik Savo. ‐ patrzy się ślepo w stół i powoli zbiera siły po pojedynku.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Wiem. ‐ Powiedział popijając wino. Też było to dla niego nieprzyjemne, ale nie tak męczące jak dla dziewczyny.
‐ Wiesz dlaczego nie przepadam za magami umysłu?

[Kubeł1001]

Attero

Podnosi na niego pytający wzrok i nic nie mówi. Chyba się spodziewa po tym jak na siłę weszła do jego głowy.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Bo idziecie na łatwiznę. Ja, kiedy chcę wyciągnąć od kogoś informacje staram się najpierw dotrzeć do jego duszy, nawiązać kontakt zbudować relacje, sprawić by ta osoba myślała, że nikomu nie może zaufać bardziej ode mnie i z własnej, niemal nieprzymuszonej woli wyjawić mi sekret który jest mi potrzebny. A wy? Wchodzicie z buciorami do czyjeś jaźni i zachowujecie się jak podrzędny bandzior, demolujący mieszkanie by znaleźć czego mu potrzeba. Nie ma w tym sztuki, nie ma w tym kultury, nie ma w tym pasji. Magia dla aspołecznych prawiczków.
Opróżnił kielich i postawił go twardo na ladzie.

[Kubeł1001]

Attero

Podskoczyła ze strachu po usłyszeniu huku i jeszcze bardziej posmutniała.
‐ Nie używam tej sztuczki za często. Jak już, tylko w obronie siebie lub tajemnicy, którą mogłam wygadać.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Ach tak? Bo to nie wyglądało na “samoobronę”. ‐ Prychnął i skrzyżował ręce ba piersi. ‐ I niby przed czym się chciałaś bronić? Miałaś zamiar mnie ogłupić, bym nie mógł z ciebie nic wyciągnąć?

[Kubeł1001]

Attero

‐ Chciałam tylko się dowiedzieć o tych cieniach i nic więcej. Żadnego mieszania w myślach czy czyszczenia ich. ‐ mówi spokojnie i dosyć przekonywująco.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Nie licz na dużą dozę zaufania w twoje słowa, po tym jak czytałaś w moich myślach bez mojej zgody. ‐ Pokręcił głową. ‐ Po co ci właściwie informacje o cieniach,

[Kubeł1001]

Attero

Znów milczy dłuższą chwilę i patrzy zamyślona w stół.
‐ No… Dobrze, powiem. Ale nie tu, za dużo świadków. ‐ podnosi się i patrzy na niego.
‐ Znasz jakieś nieco bardziej… ciche miejsce?

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Możemy pójść do mnie, skoro tak bardzo chcesz. Mam tu bardzo miły i komfortowy pokoik w piwnicy…
Perspektywa zaproszenia uroczej dziewczyny do siebie, widocznie poprawiła mu humor, choć tylko trochę.

[Kubeł1001]

Attero

‐ W takim razie, prowadź. ‐ lekko się uśmiecha do Savo i zbiera swoje rzeczy, co to by ich nikt nie ukradł

[Kubeł1001]

gulasz88

Również odpowiedział uśmiechem i zszedł ze stołka. Następnie wolnym krokiem razem z dziewczyną udał się do swojego pokoju w piwnicy karczmy,

[Kubeł1001]

Attero

Idzie z nim równym krokiem, przy okazji rozgląda się po reszcie karczmy. Co prawda zbladła na myśl siedzenia sam na sam z nieznaną osobą gdzieś w piwnicy, ale jak się powiedziało jedno, to wycofać się nie da.

[Kubeł1001]

gulasz88

Po chwili zeszli po schodach, a gdy szczuropodobny otworzył drzwi do pokoju, weszli do środka. Wewnątrz było duże łóżko, szafa, skrzynia, oraz półki przyczepione do ścian, pokryte to pamiątkami, to książkami o różnej tematyce, głównie tomiki poezji.
‐ Pokój może skromny, ale w pełni mój,

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

//Czy to nie podchodzi pod GM’owanie się przypadkiem?

[Kubeł1001]

gulasz88

//Nie, bo to mój pokój który ja zaprojektowałem. A zejście do piwnicy to ruch naszych postaci, więc też pasuje

[Kubeł1001]

Attero

Wchodzi do środka tuż za nim.
‐ Bardzo tu przytulnie. ‐ przygląda się pomieszczeniu i odstawia swój instrument pod ścianę obok komody.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Staram się jak mogę, choć nie przebywam tu tak często jakbym chciał…
Rzucił okiem po swoich pamiątkach, po hełmie oficera paladynów, portrecie lorda, kolcu jadowym mantikory i kilku mniejszych, choć równie wartościowych pod względem sentymentalnym pamiątek.

[Kubeł1001]

Attero

Podchodzi bliżej, żeby obejrzeć przedmioty, a szczególnie portretowi.
‐ Artysta musiał mieć talent. I czemu nie “przebywasz tu tak często jakbyś chciał”? ‐ zwraca wzrok znów na Savo.

[Kubeł1001]

gulasz88

Przyjrzał się portretowi wąsatego starca w okularach.
‐ Czy ja wiem, portret jak portret. A rzadko tu bywam, bo co tu dużo mówić; praca nie pozwala.