Gród Maleryks

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mniej więcej jak dwie Twoje głowy. Nie miałeś aż tak wielkiej mocy, żeby poleciała tak daleko, trafiłeś nią nieco bliżej fortu, wywołując mały pożar okolicznych traw i krzewów.

[Kubeł1001]

bulorwas

Postarał się zgasić płomienie siłą woli.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pożar zbyt szybko się rozprzestrzeniał, bo o ile część ognia mogłeś ugasić, to i tak było to zbyt mało, a płomienie roznosiły się na coraz większym obszarze.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Pożar!
Zakrzyknął na gród i podszedł kawałek bliżej wchłaniając ogień żeby podładować swoją energię magiczą

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wchłanianie ognia, o ile w ogóle było możliwe, nic nie dało, w przeciwieństwie do sprowadzanej ze strumienia wody, którą Gobliny nosiły w wiadrach i powoli hamowały pożar, ale jeszcze z pewnością sporo im się zejdzie, a przy okazji pożar wznosi w górę spore ilości tłustego, czarnego dymu, który z pewnością widać w promieniu wielu kilometrów…

[Kubeł1001]

bulorwas

Gasił więc ogień magią.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W tym wypadku stare, dobre przysłowie brzmiące “ogień zwalczaj ogniem” nie działało, więc lepiej wymyślić coś innego lub choćby złapać za wiadro i pomóc swoim podwładnym, którzy wciąż dzielnie walczą z pożarem… Że też macie w forcie dwóch Magów Ognia, ale ani jednego Maga Wody czy Lodu…

[Kubeł1001]

bulorwas

Dobra pomógl chłopakom

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pożar gasiliście mocno ponad półtorej godziny, może nawet dwie, ale po tym czasie kryzys został opanowany. Szczęśliwie fort w żaden sposób nie ucierpiał, a w wypadku Goblinów skończyło się tylko na kilku lekkich poparzeniach i nic więcej.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Przepraszam Panowie, chciałem sprawdzić co mogę.
Wyraził skruchę wobec swego ludu

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wzruszyli ramionami i coś tam odmruknęli, woleli nie wyrażać głośno swoich obiekcji po tamtej akcji ze strażnikami, gdy pokazałeś do czego jesteś zdolny bez Magii… Gdy teraz doszła do tego również Magia Ognia, profilaktycznie zamknęli się i wrócili do grodu.

[Kubeł1001]

bulorwas

//Ten uczuć, kiedy jesteś fatum śmierci wśród goblinów.//
Poszedł za nimi i wszedł na wartownie rozglądając się w okół. Widać coś podejrzanego?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszystko w najlepszym porządku, tak jakby nikt nie miałby włamać się tu i zasztyletować Cię jak Twoją małżonkę… Chyba tym, co było najgorsze w tej sytuacji, było właśnie oczekiwanie na ruch tajemniczych zamachowców…

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Wyłaź ku*wa!
Krzyknął w pole

[Kubeł1001]

Kuba1001

Żadna ku*wa niestety nie zaszczyciła Cię Twoją obecnością, żaden skrytobójca również nie…
‐ Szefo! ‐ krzyknął jeden z Goblinów, biegnąc ile sił w nogach z fortu i drąc mordę jak nigdy wcześniej w życiu. ‐ Szefo, szybko! Szefa żona żyć!

[Kubeł1001]

bulorwas

Jak najszybciej mógł, zszedł po drabinie i pobiegł za goblinem

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rzeczywiście, na głównym placu stała, podtrzymywana przez kilku żołdaków, Twoja żona, nienaturalna blada, ale na pewno żywa! Jej zbolałe i słabe oblicze nieco rozjaśnił uśmiech na Twój widok.

[Kubeł1001]

bulorwas

Podbiegł do niej najszybciej jak mógł i obiął ją.
‐Kochanie, tak się martwiłem!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie odpowiedziała, najwyraźniej była zbyt osłabiona, ale znów się uśmiechnęła i oddała uścisk, acz o wiele słabiej, niż się spodziewałeś.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Zanieście ją do łóżka i pilnujcie jak oka w głowie, wynagrodzę was.
Powiedział gobliną które ją przyniosły. Podszedł do losowego goblina.
‐Idź do sklepikarza i tych co się najlepiej na medycynie znają i ich zawołaj. Moja żona jest w potrzebie, opłacę wszystko.
Wydal rozkaz