Bryg ''Sieg''

[Kubeł1001]

Vader0PL

I dobrze. W okolicy był kwatermistrz?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wałęsał się właśnie po pokładzie, więc jak najbardziej.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Podszedł do niego.
‐Masz czas?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Dla kapitana zawsze. ‐ odpowiedział, odrywając wzrok od morskich fal. ‐ O co chodzi?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Przeliczenie wszystkiego po ostatniej walce i zrobienie listy rzeczy tego, czego potrzebujemy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jutro rano, po śniadaniu, będzie gotowe. Coś jeszcze?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Nic więcej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i z ciężkim westchnięciem oderwał się od poprzedzającego rozmowę zajęcia, aby ruszyć do swojej kajuty i zająć się pracą.

[Kubeł1001]

Vader0PL

A on jeszcze przeszedł się po pokładzie, by dodać otuchy swoim i trochę z nimi porozmawiać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Podniesienie morale zawsze w cenie, ale i tak przydałoby się urządzić jakiś uroczysty pogrzeb zabitym załogantom, dodać do tego jakąś stypę i tak dalej.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Wszystko w swoim czasie, ale polecił kilku marynarzom urządzenie pierwszego etapu pochówku dla poległych, czyli przygotowanie do odesłania w głębiny. Żeby nie było, sam w tym pomagał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Trupów, niestety, było sporo, ale pracowaliście w kilka osób tylko kilka minut, z czasem, w milczeniu, dołączali do Was kolejni marynarze, aż po kilku chwilach prawie cała załoga pracowała nad tym, aby oddać ostatnią przysługę swoim zmarłym kompanom. Tak czy inaczej, po jakimś czasie wszystko było gotowe.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Jak daleko od portów? W sumie, korzystając z okazji, że większość tutaj była… Zwrócił się do dwójki marynarzy.
‐Zawołajcie nieobecnych na ostatnie pożegnanie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Większość była na głównym pokładzie, ale szybko zawołano ostatnich spóźnialskich, może z wyjątkiem sternika, który musiał zostać na miejscu, jeśli nie chcieliście przypadkiem rozbić się o statek kupiecki lub zmienić nagle kurs.

[Kubeł1001]

Vader0PL

To ma sens. Teraz wszedł wyżej i zapukał w drewno, by zwrócić uwagę reszty na siebie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało Ci się to, a jeden z uczynnych załogantów podsunął Ci kopnięciem jedną ze skrzyń, jakie walały się po pokładzie, w sam raz na podwyższenie na czas przemowy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zaczął.
‐Zebraliśmy się tutaj, żeby po raz ostatni pożegnać naszych przyjaciół.

[Kubeł1001]

Kuba1001

To było oczywiste, ale ten wstęp dodał im tylko powagi, lecz nikt nie płakał, te stare wilki morskie były na to zbyt twarde.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Nasz fach jest trudny i często przynosi właśnie takie skutki. Śmierć, rany, uszczerbek na zdrowiu psychicznym. Dlatego też każdy, który do nas dołączy może nie być pewny swojego jutra. Jednakże oni się do nas przyłączyli. Byli z nami, towarzyszyli nam i walczyli ramię w ramię przeciwko wspólnemu wrogowi. Od początku do końca. Zginęli, byśmy my mogli żyć dalej i o nich pamiętać. Jesteśmy jedną rodziną i, proszę was, nieśmy ich w swoich sercach. Wtedy nasi towarzysze będą zawsze z nami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Krótki aplauz był wystarczającą odpowiedzią ze strony marynarzy, a po chwili z tylnych szeregów poniosły się w dal słowa jednej z żałobnych pieśni żeglarskiej braci, jaką był “Mglisty Łabędź.”