Karawanseraj Dunoe

[Kubeł1001]

Kuba1001

Najpewniej jechali w ciągu nocy, a obozowali we dnie, więc trafili tu tak wcześnie. Biorąc pod uwagę mniejszy ruch nocą i rankami oraz panujące wtedy chłody, mimo wszystko milsze od upałów, była to częsta praktyka pośród kupców.
Karawana nie była wielka, to ledwie osiem wozów wypełnionych towarami na handel oraz cztery służące transportowi wody i pożywienia, z czego zawartość połowy już się wyczerpała i najpewniej handlarze będą chcieli je tutaj uzupełnić. Poza tym w karawanie doliczyłeś się dwudziestu czterech koni ciągnących wozy, ośmiu wielbłądów, dwóch dla przewodników i sześciu dla obstawy, oraz owych sześciu najemników, dwóch przewodników i sześciu kupców.

[Kubeł1001]

Ether

Wyszedłem, obserwując ich wjazd.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tak właściwie to już wjechali, bo bez tego nijak mógłbyś dostrzec to wszystko… Jednakże usłyszałeś, jak jeden z mężczyzn z karawany zagadnął któregoś z niewolników, chcąc widzieć się z panem tego karawanseraju.

[Kubeł1001]

Ether

Podszedłem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Był to kupiec odziany w żółte szarawary, turban, pelerynę i resztę odziania typowego dla tych klimatów i ludzi.
‐ Jestem Hett, przywódca tej karawany. Chciałbym dowiedzieć się czegoś o stawkach w tym karawanseraju, muszę uzupełnić zapasy jedzenia, wody i paszy, a także odpocząć kilka dni.

[Kubeł1001]

Ether

//Aż musiałem sobie przypomnieć imię mojej postaci, cholerne generatory…//

‐ Witaj Hett’cie w moim karawanseraju. Nazywam się Vathkath i zapewniam Cię, że stawki nie odbiegają od innych zajazdów. Wiedz, że póki masz pieniądze, mój dom będzie Twoim domem, czuj się ugoszczony.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skinął głową i bez większych ceregieli rzucił Ci pokaźnych rozmiarów mieszek pełen złota.
‐ Sądzę, że wystarczy na opłacenie wszystkiego z nawiązką. ‐ powiedział, po chwili wracając do swojej karawany, aby wydać rozkazy wszystkim jej członkom.

[Kubeł1001]

Ether

Przywiesiłem sobie mieszek do paska. Nie było potrzeby przeliczać akurat w tej chwili.
Przyglądałem im się, bo co lepszego miałem do zrobienia?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ano, najpewniej ruszyć na mury lub wyjść poza bramę, gdyż słyszałeś, jak ktoś nawoływał stamtąd Twoje imię. O dziwo, kojarzyłeś chyba nawet głos… Do tego jeden z niewolników podszedł do Ciebie i powiadomił Cię o tym, a więc raczej nie masz żadnych omamów słuchowych.

[Kubeł1001]

Ether

Ruszyłem na mury.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zastałeś tam pięciu konnych jeźdźców, z czego każdy odziany był w skórzany kaftan podbity metalowymi płytkami oraz płaszcz i prosty strój podróżny, wszyscy dysponowali też sporymi tarczami, zakrzywionymi mieczami i włóczniami. Właściwie nie mógłbyś wiedzieć, kim są, gdyby nie proporce z godłem Gez powiewającymi na drzewcach ich długich broni. Skoro kawalerii zwykle mieliście jak na lekarstwo, to musiałeś mieć do czynienia ze zwiadowcami, posłami lub gońcami.
‐ Vathkath! ‐ krzyknął jeden, stojący na czele grupy, a później podwinął rękaw swojej szaty, ukazując Ci charakterystyczny tatuaż w kształcie włóczni, jaką oplatały dwie pustynne kobry. ‐ Pamiętasz?
Początkowo mógłbyś zaprzeczyć z czystym sercem, bo nie pamiętałeś, ale po chwili jak grom z jasnego nieba uderzyły w Ciebie wspomnienia wielu bitw, czysty śmiech i pędzona na boku, pod czujnym okiem oficerów, gorzałka. Czyżby to był ten sam Marbund, Twój stary towarzyszy broni z czasów służby w armii?

[Kubeł1001]

Kuba1001

.

[Kubeł1001]

Ether

//Z powiadomieniami coś się sypie…//

‐ PAMIĘTAM! ‐ odkrzyknąłem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dość wymownym gestem wskazał na bramę, licząc że teraz wpuścisz go wraz z jego kompanami i należycie ugościsz, choć pewnie nie tylko to go tu ściągnęło…

[Kubeł1001]

Ether

Nakazałem to zrobić. Zzedłem, czekając, aż wjadą

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszyscy znaleźli się w piaskowcowych murach karawanseraju, ale o ile większość ograniczyła się do zejścia ze swych wierzchowców, to Marbund podszedł i od razu serdecznie Cię uściskał.
‐ Ile to czasu minęło, stary druhu?

[Kubeł1001]

Kuba1001

.

[Kubeł1001]

Ether

Na tyle długo, że Cię zapomniałem…
‐ I Ty witaj, przyjacielu! ‐ odwzajemniłem uścisk.

//No to wstawię tutaj:
Ludzie od ludzi przejmują doświadczenia,
sami budują atomowe schrony,
w górze, tak że ledwo go dostrzegam
szybuje ostatni żywy jastrząb.
Chciałbym być z nim
tam jest moja kultura,
tam się rozstrzyga to co mnie dotyka,
tutaj mój słuch umiera
przestraszony ciężkim, szybkim rytmem.

Wiesz, myślę ‐ tak, upadła moja kultura
myślę, że może nigdy jej nie było,
że wszystko jest jednym wielkim snem
napędzanym wódką i amfetaminą…

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Niemiłosierny skwar, prawda? Pozwolisz, że moi kompani napoją nasze konie, a my pogadamy o starych dziejach przy czymś chłodnym, najlepiej w cieniu?