Posiadłość Von Orren'ów
-
-Uspokój się, proszę! Nie możemy się teraz zgubić biegając po tym lesie, musimy wrócić do tamtych ochroniarzy od pana Czarodzieja, sami na pewno nie damy rady stąd wyjść.
-
Pokiwał głową, oddychając kilka razy dla uspokojenia.
- Tak. Tak, masz rację. Wiesz jak się stąd wydostać? -
-Schyl się niżej i chodź za mną, tylko po cichutku… - Pociągnęła go lekko za rękę i postarała się jak najciszej poprowadzić z powrotem do Łaków Maga.
-
Szło wam to nader sprawnie, bo obóz wydawał się opustoszały, a na pewno mniej ludny, niż wtedy, gdy wkroczyłaś do niego po raz pierwszy. Z jednej strony mogliście dzięki temu łatwiej wywinąć się z tej opresji, ale z drugiej było to równie zaskakujące, co niepokojące. Ci ludzie musieli w końcu gdzieś pójść. Dworek szlachcica wydawał się oczywistym celem. Pytanie, czy chcesz tam jeszcze wracać, czy od razu skierujesz się do obozu?
-
Ze względu na Verofa i jego aktualny stan musiała zachować ostrożność, żeby nie wpakować się w większe kłopoty, szczególnie, że ta bitwa nie do końca była ich sprawą. Postanowiła wrócić do Łaków i z nimi omówić następne kroki.
-
//Idziesz tą samą trasą czy jakąś inną? Bo bądź co bądź jesteś w środku obozu pełnego niezbyt przyjaznych twarzy, więc chciałbym, żebyś była tu trochę bardziej konkretna.//
-
Wychodząc z obozu starała się prowadzić tą samą trasą, którą do niego przyszła, jednak wciąż wyglądała za potencjalnymi zagrożeniami i trzymała się nieoświetlonych ścieżek.
-
Szło wam dobrze, omijając nielicznie i raczej niedbale wykonujące swoje obowiązki straże. Pierwszy i jedyny, ale jednocześnie dość poważny, problem nastąpił tuż za obozem. W pewnym momencie zdałaś sobie sprawę, że nie możesz oderwać nogi od podłoża. Patrząc na Verofa zdałaś sobie sprawę, widząc jego zmieszaną i przerażoną twarz, że i on ma ten sam problem. Szybki rzut okiem na ziemię uświadomił ci, że oboje utknęliście w czymś na kształt ruchomych piasków, w które zapadliście się po kostki i w żaden sposób nie mogliście się z nich wyrwać. Było to co najmniej dziwne z tego powodu, że nigdy nie słyszałaś, aby gdzieś w Verden można było wpaść w ruchome piaski.
-
Do tej pory nie miała z czymś takim do czynienia, co jeszcze bardziej wypełniło ją strachem. Szybko strach zamienił się w panikę, kiedy przez myśl przeszło jej, że zaraz zostaną złapani przez strażników, jeśli nie uda im się z tego wyjść. Pospiesznie rozglądała się szukając czegoś, co pomogłoby jej się wydostać, chociaż sama nie wiedziała dokładnie czego do tego potrzebowała.
-
Nie widziałaś niczego przydatnego w zasięgu ręki, a twoje obawy stały się bardziej niż prawdziwe, gdy z mroku otaczającego obóz zaczęli wyłaniać się obozujący tu ludzie: z mieczami, szablami i sztyletami przy pasie, wielu miało na plecach kołczany pełne strzał i łuki w sajdakach. Odziani byli głównie w brąz i czerń, w wysokie jeździeckie buty, proste spodnie i tuniki, skórzane rękawice, z pelerynami z kapturami bądź opończami zarzuconymi na plecy. Dopatrzyłaś się tylko dwóch z nich, którzy byli odziani podobnie, ale uzbrojeni inaczej: jeden wspierał się na kosturze, a drugi nie miał żadnej broni. Sądząc po podobieństwach w wyglądzie, ci dwaj młodzi ludzie byli pewnie spokrewnieni, może nawet byli braćmi.
- Mówiłem, że się uda. - powiedział ten bez broni, uśmiechając się do drugiego, a ty przypomniałaś sobie ich głosy. Słyszałaś je już, zakradając się do obozu, gdy patrolowali jego okolicę, rozmawiając o swojej misji i magicznych talentach jakie posiadali. -
Choć sytuacja wydawała się beznadziejna, nie poddawała się i zaczęła wołać z całych sił na pomoc, licząc na to, że ktoś się nad nimi zlituje.
-
- Wyciągniesz ich w końcu? - zapytał jeden z Magów drugiego, Maga Ziemi, a ten westchnął i przewrócił oczami, ale po kilku ruchach jego rąk wasze nogi znalazły się z powrotem na pozycji gruntu. Nie żeby było to szczególnym pocieszeniem, biorąc pod uwagę, że wciąż znajdowaliście się w obozie nieznanych wam, uzbrojonych po zęby ludzi, w którym wcześniej myszkowaliście.
- Staramy się nie zabijać dzieci i kobiet, gdy wykonujemy nasze misje. - powiedział jeden z zakapturzonych mężczyzn. - Jeśli będziecie się zachowywać to postaramy się trzymać tej reguły. Jasne? -
Pokiwała twierdząco głową.
-N-nie chcemy żadnych kłopotów, my po prostu zagubiliśmy się w tym lesie i szukaliśmy pomocy… - Spróbowała okłamać magów. -
Sądząc po ich minach, nie kupili twojego dość prostego kłamstwa.
- Nasi zwiadowcy obserwują każdą bramę tego dworku. Widzieliśmy, że go opuszczacie. I zakładamy, że spędziliście tam sporo czasu. Jesteście sługami tego domorosłego szlachcica? -
-Tak… Znaczy, nie! - Pokręciła głową zestresowana. W głowie zaczęły jej się plątać zdania, bo bała się, że powie coś, co się im nie spodoba. - M-my tylko udawaliśmy jego sługów, żeby się dowiedzieć czegoś dla pana czarodzieja i właśnie mieliśmy stąd odejść, naprawdę, nie kłamię!
-
Mężczyzna uniósł lekko brew, gdy skończyłaś mówić.
- Jakiego czarodzieja? O tym nam nikt nie wspominał… -
-Pan czarodziej rządzi wioską ludzio-zwierzaków takich jak ja. Dał nam schronienie w zamian za pracę…
-
Twoje słowa wzbudziły jeszcze większe zdziwienie i poruszenie wśród mężczyzn, teraz słyszałaś coraz częstsze szmery i szepty, wśród których jak echo odbijały się twoje słowa: o czarodzieju i ludzio-zwierzakach.
- Rozejść się. - rzucił w końcu jeden z Magów do reszty, na co ci posłusznie zaczęli wracać do swoich zajęć, tylko kilku zostało, ustawiając się za wami.
- A wy idziecie ze mną, do naszego kapitana. On z wami porozmawia i zdecyduje, co dalej. -
Spojrzała ze łzami w oczach na Verofa.
-Przepraszam, nie powinnam była się odzywać, tylko narobiłam nam kłopotów… - Powiedziała do niego cicho, po czym spuściła głowę. -
- I tak poszło ci lepiej niż mi. - mruknął ponuro, on bowiem również nie widział wielu pozytywów w sytuacji, która was zastała.
Pozostali przy was mężczyźni zaprowadzili was w głąb obozowiska, a potem do jednego z namiotów, przed którym kilku postanowiło pełnić straż, jak gdyby uważali was za potencjalnie zagrożenie dla swojego lidera. Ten zaś okazał się również człowiekiem, choć coś w jego głosie, posturze czy nawet sposobie poruszania przypominało ci Elfa lub Drowa, jakby miał wśród jednej z tych ras jakiegoś odległego przodka, bo żadna fizyczna cecha nie wskazywałaby na aż tak bliskie pokrewieństwo. Ubrany był podobnie do wszystkich pozostałych ludzi tutaj, jedyną wyróżniającą go cechą był złoty sygnet, ale na wasz widok pospiesznie wdział rękawice, być może chcąc go ukryć.
- A więc jesteście sługusami tego żałosnego niby-szlachcica? I do tego myszkujecie w moim obozie? - zagadnął, podchodząc bliżej, dzięki czemu mogłaś mu się bliżej przyjrzeć. Miał długie, luźno spadające na plecy włosy, gładko ogoloną twarz, błękitne oczy. Choć ogorzała skóra i prześwitujące gdzieniegdzie siwe włosy wskazywałyby, że zbliża się do pięćdziesiątki, jego żwawe ruchy, ponieważ zaczął chodzić po namiocie, gdy zadał wam pytanie, nie wskazywały na to, aby wiek mu w czymkolwiek przeszkadzał.
