Łódź rybacka "Kurtyzana"

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

//Teraz jest dobrze?//

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Jak najbardziej.//
Obaj panowie niewiele zmienili w swych czynnościach przez najbliższe kilka minut, ale za to Ty musisz ruszyć dupsko i to koniecznie, bo jedna z wędek gwałtownie zasygnalizowała, że złapało się na nią coś sporego. Naprawdę sporego.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ O ku*wa! ‐ Podniecił się Morzywał, próbując zręcznie wciągnąć wędkę. ‐ Coś grubego! ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Drogomir wciąż spał i nawet Twój okrzyk go nie obudził, a Turen w dalszym ciągu zajęty był własnymi sieciami, więc nawet gdyby chciał, a pewnie chciał, to nie mógłby Ci pomóc, a więc jesteś zdany na siebie.
Schwytana ryba nie ma zamiaru ot tak stać się czyimś obiadem, więc walczy i masz spore trudności z wyciągnięciem jej na pokład łodzi. Jednakże utwierdza Cię to tylko w przekonaniu, że to naprawdę wielka sztuka, może nawet największa ze wszystkich, jakie w życiu schwytaliście?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Zaparł się nogami o burtę. Nie wypuści takiej sztuki, przecież taka ryba mogłaby wykarmić całą rodzinę! Korzystając z swojego doświadczenia, popuszczał i wciągał żyłkę tak, by nie dawać rybie uciec, a przybliżać ją do siebie i nie zerwać haczyka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Łódź zakołysała się kilka razy, co tylko świadczy o wielki i sile samej ryby, ale po chwili ta zdawała się męczyć… Po blisko kwadransie walki zdołałeś wyciągnąć bestię na pokład: Miała ponad dwa metry długości, ciemnozielone łuski na całym ciele, masywne płetwy brzuszne i ogonowe, wyłupiaste ślepia i wielką paszczę pełną zakrzywionych do tyłu kłów, w której z pewnością zmieściłaby Ci się cała głowa, jeśli nie więcej, acz lepiej nie próbować, bo ryba wciąż żyje i w ciągu kilkudziesięciu sekund, dopóki się nie udusi, nie będzie mieć takiego zamiaru.
Turen w końcu uporał się ze swymi sieciami, więc podszedł do Ciebie i zatarł ręce.
‐ Paszczak zielony. ‐ powiedział, wskazując na mięsożerną rybę. ‐ Duży, żarłoczny i agresywny, podobno ludojad… Ale za to ma smaczne mięso i można jego nerki do czegoś tam w Alchemii wykorzystać. Chyba. Dawno takiego nie widziałem.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Piękny…‐ Zadumiał się nad rybą, prewencyjnie przygotowując trójząb, na wypadek, gdyby ryba zechciała wyskoczyć ‐ Pójdzie za niego sporo pieniędzy, a te nerki, co tam alchemiczne są, jak chodzą? ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Alchemika się zapytaj, skąd mam wiedzieć? Wiem, że chodzą i tyle. ‐ odparł stary marynarz i oderwał wzrok od ryby, aby spojrzeć na horyzont, gdzie kłębiły się już czarne chmury. ‐ Burza idzie… Zawijamy z powrotem do wioski?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Też spojrzał w kierunku chmur, by zobaczyć jak szybko nadciągają.
‐ Jeszcze dzień młody, można sporo nałapać. Jak myślisz, będzie to potężna burza, czy tylko popieści wiatrem i deszczem? ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie zapowiada się na nic przyjemnego, zwłaszcza że zbliża się dość szybko. ‐ rzekł rybak, ale posłusznie wrócił do swoich sieci, bowiem skoro kazałeś zostać i dalej łowić, nie miał innego wyboru, jak tylko wypełnić Twoje polecenie.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Ej, Turen i Morzywał byli współpracownikami, to nie tak, że jeden wyzyskiwał drugiego.

Morzywał po chwili rozwinął żagiel i sam usiadł do steru.
‐ Pal licho dzień, jak mi na pierwszej, lepszej fali wyrzuci tą rybę ‐ Wskazał na paszczaka ‐ To równie dobrze mogę rzucić się do morza. Poza tym, nie ma potrzeby chyba też, by się przepracowywać…‐ To mówiąc, zaczął żeglować do swej wioski.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Turen natychmiast zwinął sieci, w które zaplątało się kilka ryb, a pomógł mu Drogomir obudzony przez nadciągającą burzę, a ściślej mówiąc to odległe grzmoty, które zbliżały się coraz bardziej z każdą chwilą, a wraz z nimi pioruny, wiatr, deszcz i ciemne chmury…

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Cholera, rzeczywiście nie wygląda to przyjemnie. ‐ Potwierdził słowa Turena, wachlując sterem tak, by jak najlepiej łapać wiatr.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mimo Twoich heroicznych prób, całe przedsięwzięcie było skazane na porażkę, gdy burza Was wreszcie dognała, choć do miana burzy jej daleko, to bardziej sztorm, a do tego największy jaki w życiu widziałeś: Spienione fale wysokie na nawet dziesięć metrów, rzęsisty deszcz lejący się z ciemnych chmur wielkimi kroplami, niemalże całkowita ciemność przez przesłaniające słońca chmury, rozświetlana jedynie błyskawicami…
‐ Trzymajcie się! ‐ krzyknął Turen i sam objął się kurczowo rękoma i nogami masztu łodzi, Drogomir coś odkrzyknął, ale nie jesteś pewien co dokładnie… Po chwili usłyszałeś trzask łamanego drewna i coś twardego, lecącego z wielką prędkością uderzyło Cię w głowę. Wokół jeszcze bardziej pociemniało, a Ty straciłeś przytomność.
//Zmiana tematu, jeszcze dziś Ci zacznę. Gdzie? Dowiesz się na PW.//