No to wypada zniszczyć jego marzenia o próbie zabicia go poprzez wystawienie przed sobą powietrznej tarczy, na której ta strzała zwyczajnie się rozbije, a kolejno przekierowanie jej jako pocisk, który odpowiednio zajmie się natrętnym strzelcem.
Nie mogłeś nie parsknąć śmiechem, gdy zobaczyłeś wyraz zaskoczenia na jego głupim, zielonym ryju, gdy dostał własną strzałą i po chwili padł martwy w śnieg.
Ten zamiast iść w pełny śmiech jedynie lekko podniósł jeden kącik ust do góry i wypuścił nieco powietrza przez nos. Więcej śmiechu raczej będzie przy prawdziwej rzezi jakiej dokona wkrótce.
Przyszła rzeź przyszłą rzezią, ale z tym uciekającym też możesz coś zrobić, chyba że chcesz go wypuścić lub pozostawić innym najemnikom, czy też strażnikom.
Ostatecznie miejska straż otrzymała jedno trafienie na swoje konto, lecz tylko w łydkę, co spowolniło Orka, acz nie zatrzymało i po chwili zniknął Wam z pola widzenia.
Ta, aż jaja klekoczą. Niemniej, wróciłeś, ale nim porządnie wygrzałeś dupsko, wkroczył znów zimne powietrze, a z nim już nie chłop, ale Twój wielki kolega o szlacheckiej krwi.
‐ Czyli wiesz już o ataku? ‐ spytał zdziwiony, ale zaraz machnął ręką i zasiadł na fotelu przy kominku. ‐ Mniejsza. Niedługo ruszacie. Musimy uprzedzić te zielonoskóre poczwary, zanim po zwiadowcach poślą wojowników.
Cała ferajna najemników i giermków już się zebrała, a wspierało ich trzech wieśniaków, sądząc po braku uzbrojenia i opancerzenia, zapewne zwiadowców. Na sam koniec dołączył do Was i wielki szlachcic, zapewne w celu obcięcia kilku orkowych łbów i przejęcia dowodzenia nad wyprawą.
