Laboratorium i chata na uboczu

[Kubeł1001]

FD_God

Zasłonił się w tym momencie swoją pawężą.
‐Widzę wykosztował się na takich kafarów wasz lord, szkoda będzie, że tu wasza służba się skończy.‐ Powiedział czekając, aż wejdzie reszta jego drużyny.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nieco to trwało, ale gdy do budynku wgramolił się jako ostatni sam Zdrajca, wszyscy, poza dwoma doborowymi strażnikami, wrogowie rzucili się na Was.

[Kubeł1001]

FD_God

Właśnie taka banda będzie dobra na rozkręcenie się do walki. Zaczekał chwilę, aż przyjdą, a następnie uderzył pierwszego przeciwnika idącego na niego ze swojego topora cięciem odgórnym.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rozpłatałeś mu czaszkę i całą szyję na pół, pozostali Nadludzie też radzili sobie nieźle, eliminując sporą grupę przeciwników.

[Kubeł1001]

FD_God

Ryknął jeszcze przerażająco chcąc pozbawić morale przeciwników, a następnie wziął się za kolejnych uderzając jednego z pawęży, a następnie wykonał poziomy zamach na kilku piechurów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zabiłeś dwóch za jednym zamachem, przeraziłeś prawie wszystkich, którzy zaczęli rzucać broń i błagać o łaskę. Pozostali bez zbędnych wstępów zlitowali się nad nimi i zabili wszystkich. Została już tylko szóstka łuczników i dwóch elitarnych strażników. Łucznicy zaczynają strzelać, a tamci dwa nawet nie ruszyli się z miejsca.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Mamy przewagę, wykorzystać ją.‐ Powiedział nakierowując toporem na elitę, przy okazji zasłaniając się pawężą przed łucznikami, następnie swoich towarzyszy pokierował na dwójkę strażników tak, by na jednego z nich przypadało więcej wrogów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Łuczników wyrżnęliście bez problemu, dwa pozostali walczą dzielnie. Nagle jeden, pomiędzy jednym sparowanym ciosem Thralla, a drugim, wypalił:
‐ Nie potrzebujecie aby naszych usług?

[Kubeł1001]

FD_God

Roześmiał się jedynie głośno i kazał opuścić broń chłopakom i odsunąć się wszystkim.
‐Co, nagle poszliście po rozum do głowy?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Pracujemy dla tych, którzy dają najwięcej lub znaczą najwięcej. ‐ wyjaśnił ten sam.
‐ A na chwilę obecną to Wy znaczycie najwięcej. ‐ dodał drugi.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Czyli żeście najemnikami, skąd wiadomo, że to kiedyś nas nie zdradzicie, bo może będziemy kiedyś po uszy w dupie?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wątpię żebyście mogli być po uszy w dupie. ‐ powiedział z przekonaniem. ‐ Zresztą, nie wypada zmieniać strony z pustymi rękoma, więc zawsze możemy Wam coś jeszcze zaoferować.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Niby co mielibyście nam dać, złoto jest dla nas zdecydowanie najmniej ważne.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wszystkich z grodu jak na tacy. A jak mówię “wszystkich” to naprawdę mam na myśli wszystkich.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Z tego grodu interesuje mnie tylko sołtys i jakiś mag leczenia, którego tu posiadacie… Jak pewnie zdążyliście zauważyć mam nadal strzałę w oku, a wolę jej tam długo nie mieć, niewygodnie się mruga.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Maga tu nie znajdziecie, a władca grodu jest za tymi drzwiami.

[Kubeł1001]

FD_God

‐To gdzie u licha tego maga trzymają? Mam chociaż nadzieję, że reszta moich chłopaków zostawi go w jednym kawałku…‐ Powiedział kręcąc głową. No nic, otwierać te drzwi, wchodzimy wszyscy i rozsmarowujemy tego dowódcę po podłodze, bo raczej nic ciekawego nam nie zaoferuje.‐ Powiedział śmiejąc się, a następnie nakazał dłonią dwójce nowych rekrutów otworzyć drzwi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tak więc otworzyli, ukazując Ci salę tronową. Oczywiście, w centrum stał tron, a na nim siedział postawny mężczyzna w pełnej zbroi, z hełmem na głowie i mieczem u pasa. Tarcza stała oparta o tron, lecz zaraz ją podniósł i wstał na Wasz widok. Poza nim nie było tu żadnych wojowników, z tyłu pozostała jedynie rodzina władcy w składzie: żona, dwie córki i syn.

[Kubeł1001]

FD_God

Oczywiście wszedł do środka, a za nim jego banda.
‐No proszę, sam pan tego fortu… Jaka szkoda, że twoja rodzina będzie musiała patrzeć jak umierasz…‐ Powiedział śmiejąc się jeszcze nieco demonicznie. Nawet twoi najemni wojownicy cię zdradzili byle zagwarantować sobie zwycięską stronę, nawet im się nie dziwię…‐ Powiedział patrząc się na dwójkę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Oni stali niewzruszenie, podobnie jak wszyscy inni.