– Ale pytanie, czy Ciebie w ogóle przepuszczą? Ta straż jest tam nie bez powodu, pewnie nawet profesorowie nie mają łatwego wstępu. Zawsze mógłbyś wymyślić jakiś blef lub inny powód, aby Cię tam puścili. Na wszelki. A co do wywabienia, to będę musiał się na chwilę wrócić do pokoju, ale to jak omówimy plan.
– Metoda prób i błędów, ale głównie błędów i śmierci. Aby zapisać jedną, stu stronicową książkę, musiało ich zginąć tysiące. I to jeszcze bez wsparcia Łowców, którzy byli przeciwni podobnemu pomysłowi. Jak można się domyślić, obserwacje były prowadzone głównie podczas Pełni. Obecnie nie ściągają ich z półek nie tylko z powodu ograniczonej władzy, ale też przez szacunek do zmarłych, którzy poświęcili się swej pasji. Niektórzy powiadają, że nie musiało się to tak skończyć, ale gdyby wszystko przebiegło bezpiecznie, wszystkie te zapiski w mig poszłyby na śmietnik przez polecenie Stowarzyszenia. Nie ma tam jedynie rozpiski potworów, bo tym zajęli się już Łowcy i mimo, że tylko oni mają do nich dostęp, niektórzy z nich pokazują je chętnym lub ciekawskim, albo takim co często wychodzą w nocy, aby wiedzieli jak przeżyć. Oczywiście za opłatą. Za nią też da się nabyć takiego prywatnego. My mamy swojego do ochrony domu.
Dość szybko i skutecznie skracał dzielący ich dystans, tym bardziej że Łowca nie mógł obecnie dość szybko pędzić ze względu na rany i zmęczenie. W końcu znalazł się na odległości doskoku, ale od niego zależy jak wykończy swój cel. Zawsze mógł chcieć podbiec bliżej.
//O magii nie do niego, co bardziej do ciebie jako GMa.
– To objaw mojego geniuszu! W książkach de Petru każdy światły umysł jest geniuszem! – krzyknął triumfalnie. Sama Keira może i nie czytała jego książek, ale dość sporo o nich słyszała, chcąc nie chcąc, właśnie od Davisa. Tam szalone jednostki zazwyczaj były też mądre. Może się więc wydawać, że jej opiekun jest żywcem wyjęty ze stron prozy de Petra.
Kiedy dziewczyna weszła głębiej, poczuła narastający chłód, a mgła wcale nie opadała, wręcz jej przybywało. Na pytanie, mężczyzna się zaśmiał. Pierwszy raz był on tak upiorny, a efekt potęgowała przysłaniająca go mgła. Widziała przed sobą jego sylwetkę, mimo że nawet nie wchodził do środka.
– Zobaczysz coś więcej! Zobaczysz przyszłość, Keira! Jako jedna z pierwszych! Udowodnię, że de Petru nie wyssał tego z palca…
Keira jednak mimowolnie mogła przestać go słuchać, bo efektowne wejście nagle się rozpłynęło, a asystentka stała przed nieznanym jej, imponującym urządzeniem. Wielka, metalowa puszka, z mnóstwem wgłębień, wypukłości, zaworów, śrub, różnych mierzy jakichś nowych jednostek i tym podobnych urządzeń, o których często słyszała od naukowca. Do tego rury prowadzące w górę, do kuli przymocowanej na suficie. Tym razem całość była wykonana z metalu, który pierwszy raz widziała, brązowego, lśniącego. Widać jednak, że pomalowano to farbą aby sprawiało wrażenie starszego niż jest. Koło była też wajcha, masywna, jedyna na całe ustrojstwo. Davisa nie było w okolicy.
– Oddaję Ci tą przyjemność! Za twe zasługi! – zakrzyknął nagle podekscytowany zza jej pleców.
Wszystko poszło dość gładko i sprawnie, a metal póki co powstrzymuje walenie słabszych piorunów, nie cierpiąc przy tym jakoś bardzo. W czasie, kiedy wszedł, wszyscy już biegali dookoła. Czy to po części, czy do technomanty po porady, czy to sprzątając lub dokładając nowe rzeczy. Tarn pierwszy raz mógł podziwiać pracę Turna. Przed nim leżały losowo porozrzucane fragmenty i elementy urządzenia. Po chwili przyłożył do nich dłonie i zamknął oczy. Z początku nic się nie działo, lecz po chwili elementy zaczęły się ze sobą łączyć w całość, śrubki skręcać, inne części mocować bez kleju, a niektóre się nawet niewiele wyginały. Tak oto powstały pierwsze egzemplarze. Majtkowie szybko je chwycili i wybiegli, rozstawiając po okrętach. Po paru takich rundach, które miały przerwę paru sekund, burza na chwilę ustała. Oto potęga technomancji! Potem usłyszeli ogłuszający wręcz trzask nad nimi samymi, lecz… dalej żyli. Metal wytrzymał! Turn dostał jednak kolejne partie metalu, ot na wszelki.
Dość ciężko było ocenić z tej odległości stosowną ilość żagla, zwłaszcza że Owen nie znał się na tego typu statkach i nie wiedział ile dla ich i tak małego masztu to “mało.” Ten jednak przestał gwałtownie opadać, kiedy płomienie zniknęły. Czarodziej w tym czasie podszedł z lunetą i spojrzał przez nią.
– Dość nieźle Ci poszło. No, teraz tyl… – Nie dokończył, przeszkodził mu nagły trzask od strony magii, jednak nic poważnego się nie stało. – W co oni się tam bawią…? – szepnął, spoglądając na chwile w tamą stronę. – No, mniejsza – najwyraźniej szybko stracił zainteresowanie – mamy własne cele. Poszukaj jakiegoś długiego harpuna lub czegoś takiego, aby przyciągnąć nasz cel.
Jako że nie widzę zestawu dwóch mieczy jednoręcznych, będę musiał na nie wydać 4 punkty?
– No niby ustaliliśmy, ale wolę ugadać wszystko raz jeszcze. No i nie jest to jednak takie proste. Są tam straże. Usłyszałem to od powracającego maga. I tak, mam je przy sobie. Jego broń również, chociaż ona nam niewiele da, poza samym pokazem lub możliwością skopiowania wyglądu, jeśli byśmy chcieli.