Wieloświat

Pokiwała głową zgodnie, po czym zacisnęła ze sobą dłonie i spuściła wzrok, jakby do modlitwy.
-Oby tylko wrócił cały i zdrowy…

-O-oczywiście, że chcę! - Odpowiedziała prawie natychmiastowo, ale po chwili jej mina spochmurniała. - Ale boję się, że będę tylko kulą u nogi, nie jestem nawet w połowie taka zaradna jak ty…

Z zaciekawieniem obserwowała potęgę armii Zimtarry. Na otwartej przestrzeni mogła podziwiać ją w całości, co jeszcze bardziej ukazało jej ogrom. Nigdy wcześniej nie widziała tylu ludzi w jednym miejscu. Ten widok był dla niej przytłaczający na tyle, że zaczęły jej drżeć dłonie, co starała się ukryć opierając je o mur.
-Tylu ludzi zjednoczonych w jednej sprawie…

-I co potem? Kiedy już odejdziemy od pana czarodzieja… - Spojrzała z ciekawością na Verofa. - Gdzie pójdziemy? Co będziemy robić?

-A gdzie indziej m-moglibyśmy pójść? Przynajmniej mamy dach nad głową w zamian. - Uspokoiła się, wycierając ostatnią łzę z polika. - Wolę to, niż głodować na ulicy w jakimś mieście.

-Nie wiem, czy jestem gotowa, ponieważ wciąż wiele rzeczy jest dla mnie nowych, ale postaram się spełnić swoją rolę jak najlepiej. - Odpowiedziała po chwili zastanowienia. - Z waszym wsparciem powinnam sobie poradzić.

Złapała Verofa za rękę i wyszła z nim z namiotu. Gdy odeszli na wystarczającą odległość, wtuliła się w jego klatkę piersiową, ponieważ musiała się komuś wypłakać, po tym jak cały stres z niej spłynął.
-M-myślałam, że już nas nie wy-wypuszczą… - Łkała i pociągała nosem, równocześnie wycierając łzy z oczu. - Chcę już wracać do domu…

-Tak, każdy ma swoją rolę i każda z nich jest równie ważna, szczególnie w czasie wojny. Losy państwa będą toczyć się zarówno na froncie jak i poza nim. Wielu ojców oraz synów opuszcza swoje rodzinne domy, w tym czasie musimy zapewnić ich rodzinom dobre życie, żeby mieli dokąd wrócić.

-Dobrze, zrobimy co pan chce, póki będziemy mogli wrócić. - Pokiwała głową energicznie. - Dziękuję, że jest pan dla nas taki dobry…

-Lud potrzebuje kogoś takiego, bohatera za którym mogą ruszyć ślepo w bój. Dał im nadzieję na powrót do potęgi, a oni oddadzą mu swoje życie w zamian. - Pomyślała przez chwilę o Zimtarze. - Ta rola do niego pasuje.

Podeszła do nich i ukłoniła się na przywitanie. Nie zaczynała rozmowy, choć dosyć poważnie zastanawiała się, dlaczego Zimtarra szedł walczyć, a oni stali z nią na górze.

Słysząc to, jej oklapnięte uszy od razu się podniosły.
-Verof, słyszałeś to? Możemy już wracać! - Nie wiedziała co ze sobą zrobić z tych emocji, więc podbiegła do Verofa i go przytuliła.

Zamyśliła się na dłuższą chwilę, żeby znaleźć i poukładać słowa. Unikała kontaktu wzrokowego, żeby się jeszcze bardziej nie stresować, do czasu aż nie wymyśliła dobrej odpowiedzi.
-Szuka członków Czarnego Słońca, chyba… My mamy sprawdzać, czy mu zagrażają i szukać rzeczy, które to potwierdzają, a w zamian dostaliśmy dach nad głową. Ten szlachcic też miał być jednym z nich.

Kiwnęła głową z uśmiechem, bo udało jej się przekonać Zimtarrę, żeby się trochę zaangażował w jej sprawy, po czym szybciutkim krokiem wyszła zająć się swoim wyglądem. Oczywiście poprosiła o pomoc służki, żeby pomogły jej się dostosować do tutejszej mody i kultury.
//można by było przewinąć trochę aż coś się wydarzy w sumie xd//

-Tylko, że te ubrania kupowałam według swojego gustu, a chciałabym, żeby ten strój podobał się tobie… - Pokręciła głową w zamyśleniu. - To musi być coś, dzięki czemu będziesz pamiętać, do kogo masz wrócić.

-My wcale nie… - Zaprzeczyła szybko z poirytowania, ale zacisnęła pięści i odetchnęła, żeby się trochę uspokoić. - Nie służymy tutaj nikomu, naszym panem jest czarodziej, który też jest przeciwko temu szlachcicowi, a my mieliśmy udawać jego sługów, żeby go szpiegować. Mówiłam to już tamtym strażnikom…

-Gdy byłam młodsza, nie miałam takiego wyboru. - Westchnęła przyglądając się swojej garderobie. W dzieciństwie mogłaby pomarzyć o chociaż kawałku takiej kreacji, a tutaj musiała się zdecydować na jedną z wielu. - Nie potrafię nic wybrać, wszystko jest takie ładne… Może powinnam ubrać coś tradycyjnego? Tylko nie znam się na tym za bardzo.

Spojrzała ze łzami w oczach na Verofa.
-Przepraszam, nie powinnam była się odzywać, tylko narobiłam nam kłopotów… - Powiedziała do niego cicho, po czym spuściła głowę.

-Najpierw pomożesz mi wybrać ciuszki. - Uśmiechnęła się szeroko i pociągnęła go za rękę. - Chodź, chcę spędzić teraz każdą chwilę z tobą, póki mogę.

-Pan czarodziej rządzi wioską ludzio-zwierzaków takich jak ja. Dał nam schronienie w zamian za pracę…