16 Czerwca 1914 - Wybuch wojny Imperium z Belgavarem, początek bitwy na pograniczu.

19 Czerwca 1914 - Dołączenie do konfliktu Zilean i Republiki Euxperskiej.

24 Czerwca 1914 - Początek bitwy pod Roqhe.

27 Czerwca 1914 - Porażka armii euxperskiej pod Sestre i Eraz, rozpoczęcie operacji romandyjskiej.

3 Lipca 1914 - Klęska imperialnej ofensywy pod Roqhe, fiasko operacji “Estrion”.

4 Lipca 1914 - Cesarstwo Anschreitu dołącza do wojny.

6 Lipca 1914 - Bitwa o Fourtou.

12 Lipca 1914 - Upadek Blaic.

18 Lipca 1914 - Upadek Mont Deith, rozpoczęcie operacji lerskiej.

21 Lipca 1914 - Klęska wspólnej operacji euxpersko-zileańskiej, pierwsze walki w Iridee.

25 Lipca 1914 - Rozpoczęcie operacji rijhyjskiej, początek I Oblężenia Rijhes.

2 Sierpnia 1914 - Początek operacji “Plutonewka”, pierwsze walki w Bellewarde.

13 Sierpnia 1914 - Klęska Imperialistów pod Rijhes.

16 Sierpnia 1914 - Całkowity upadek belgavarskiego Hellere.

20 Sierpnia 1914 - Bitwa pod fallerneskim Darfalle.

2 Września 1914 - Rozpoczęcie II Oblężenia Rijhes.

16 Września 1914 - Druga klęska Imperialistów pod Rijhes, podpisanie zawieszenia broni.

15 Marca 1915 - Koniec zawieszenia broni, kontynuacja walk w Fallernes i Romandii.

22 Marca 1915 - Międzykontynentalna Federacja Handlowa Molterii opowiada się po stronie zachodniego Veleradu i wypowiada wojnę Państwu Wornedyjskiego. Otworzenie frontu avastheerańskiego.

26 Marca 1915 - Upadek Iridee.

29 Kwietnia 1915 - Początek III Oblężenia Rijhes.

4 Czerwca 1915 - Wystrzelenie pierwszych pocisków z redarytem na Rijhes.

9 Czerwca 1915 - Kapitulacja Rijhes, powodzenie operacji rijhyjskiej.

13 Czerwca 1915 - Oficjalny koniec walk w Romandii, rozpoczęcie walk w Południowym Passerone.

17 Czerwca 1915 - Rozpoczęcie walk w Północnym Passerone, powodzenie operacji “Plutonewka”.

Nazar
Żołnierz wystawił atrapę nieco wyżej i nawet delikatnie pokręcił nią w lewo i prawo, by dać iluzję rozglądania się. Nazar wpatrywał się w przedpole i był przygotowany, by od razu posłać kilka śmiercionośnych kul w miejsce, w którym słońce odbije się od lunety lub na chwilę pojawi się błysk. Był dobrze przygotowany na kolejny huk i metaliczny dźwięk hełmu toczącego kręgi po ziemi. Ryba musi połknąć haczyk. Robak jest zbyt tłusty, by tak po prostu odpuścić.

Sołdatowi widocznie trzęsły się ręce. Modląc się w duchu, jeszcze bardziej uniósł wabik. Hełm wystawał za parapet okopu przez dobry kawał czasu. I nic. Musiał go przecież zobaczyć. Czemu zrezygnował z oddania strzału? Jednak sam snajper po chwili stał się nieco mniejszym zmartwieniem - Nazar dostrzegł, że po prawej stronie poruszają się jakieś trzy zgarbione sylwetki. Stojąca na samym końcu zamarła nagle w bezruchu i uniosła lekko rękę, jakby chciała przekazać jakąś komendę. Albo czymś rzucić.

Ines
Gdy znalazła się centralnie pod tropenem, drzewo wydawało się być przeogromne, mogło mieć nawet czternaście metrów wysokości, jeśli nie więcej, gdyż wyższą część rośliny dokładnie zasłaniała nieprzepuszczająca żadnego światła rozłożysta korona. Pień o szarej jak popiół korze, pokrytej głębokimi bruzdami, jakby ktoś przejechał po nim bronami oraz licznymi sękami, przypominającymi szczątkowe, chude kończyny,był gruby jak beczka, może nawet i dwie. Przytłaczało ją swym ogromem i długością, jaką musi przebyć, by dostać się do choć trochę liściastej gałęzi, która da jej osłonę przed uważnymi oczami Imperialistów, którzy już mogli kierować się w tę stronę.

Dolna połowa, najeżona patykowatymi gałązkami, które desperacko nie pozwalały jej przejść, dopóki ich nie złamała, nie napawała wielkim optymizmem, a już na pewno nie można było polegać na kruchych jak lód wadliwych wypustkach, które odrywały się bez żadnego oporu przy małym nakładzie siły. Jedyna nadzieja w podłużnych zagłębieniach, które zdawały się tworzyć mały naturalny labirynt. Były one na tyle głębokie, że bez problemu mogły znaleźć się w nich palce. Gorzej było z umiejscowieniem stóp, ale i niektóre wyrwy okazywały się być na tyle pojemne, że i dla nich znalazło się miejsce. Do wspinania się używała również pełnego zgrubień układu okrywającego, który z początku nie wyglądał na najtwardszy, ale dzielnie podtrzymywał jej ciężar.

Wspinała się w miarę szybko. W końcu to dla niej nie pierwszyzna, a im bliżej celu, tym łatwiej, gdyż zdeformowane sęki zaczęły się zamieniać w wytrzymalsze gałęzie. Gdy znalazła na tyle silną, która bezproblemowo utrzymałaby jej ciężar i na tyle mocno ulistowioną, by nikt tak łatwo jej nie zobaczył, znajdowała się jakieś dobre trzy metry nad poziomem morza. Gromada silnie zielonych liści skutecznie zasłaniała jej pole widzenia, ale ją również. Wedle starej zasady – im mniej widzisz ty, tym mniej widzą ciebie. Aczkolwiek obecność nierównomiernych rzędów krzaczorów na dole nie była już większym problemem dla jej oczu, które na chwilę obecną nie zauważyły nikogo, kto akurat w tym momencie buszowałby w bujnej roślinności.

Hans
Jeden z niespotykanie umundurowanych żołdaków usłyszał jego słowa i złowrogo łypnął na niego okiem, po czym wrócił do rozmowy ze swoimi.
- Ta, szturmowcy – zauważył Reinhardt. – Widocznie są tak samo skuteczni w szturmowaniu swoich okopów jak i wroga. Oni się nie cackają. Elita.
- Jak tyły się dowiedzą o bałaganie, jaki tutaj zaszedł, to ktoś chyba spadnie z rowerka – burknął Heinrich, sięgając po papierosa. – Dopóki nie zrotują nowych, to wszyscy jesteśmy uziemieni w tym okopie. Jak zwykle.
- Myślisz, że będą chcieli jeszcze zaatakować?
- Nie wiem – odparł. – Sporo ludzi tutaj wytracili, więc wątpię. To do nich niepodobne. Ale z doświadczenia pewnie będą chcieli uprzykrzyć nam życie w inny sposób.
- Coś się tutaj jeszcze działo? – zapytał Reinhardt.

Nazar
- D-dobra - wyjąkał posłusznie, po czym przeszedł za jego plecami do miejsca, w którym leżał jego kolega z rozwaloną czaszką. - To się dobrze nie skończy - wymamrotał do siebie.
Gdy podszedł do jego zwłok, wyraźnie zawahał się zrobić cokolwiek. Wpatrywał się w nie i momentalnie zamarł w bezruchu. Położył otwarte dłonie na swojej klatce piersiowej, jak do wehrystowskiej modlitwy i mówił coś niezrozumiale. Nagle zamilkł i sięgnął po karabin, który jeszcze przed chwilą należał do jego kolegi z oddziału. Na orzechowym drewnie widać było kilka małych kropel krwi, które spłynęły po nim leniwie, gdy tylko podniósł go z ziemi. Chwycił też hełm, leżący kawałek obok zwłok jak kopnięta puszka, którym delikatnie zwieńczył lufę broni, jakby nakładał królowi koronę na głowę.

W międzyczasie Nazar przemierzył kawałek okopu w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca do obserwacji, co okazało się być zadaniem nieco trudnym. Rów był obwarowany słabo, kompletnie nie nadawał się do dłuższej obrony i nie udało mu się znaleźć nic lepszego poza większą szparą między warstwami worków z piaskiem. Przerwa była wąska, widać przez nią było jedynie kawałek przedpola, konkretniej kawałek środka i prawą flankę. Ale da się przez nią wystrzelić bez unoszenia głowy za bezpieczną linię parapetu.

Dmitrij
Twory literackie lub filmowe, których tematem są żywe trupy, należą do niszowego nurtu, który nigdy nie doczekał się eksplozji popularności. Zazwyczaj były to kontrowersyjne i ciężkie utwory o sporym znaczeniu filozoficznym, które naśmiewały się z konsumpcyjnego stylu życia pewnych obywateli i skutków coraz bardziej wolnego rynku. Czymże jest przecież osoba głodna pieniędzy i sławy, która z czasem zaczyna dążyć jedynie do tych dwóch prostych celów, zaniedbując całe otoczenie i zatracając siebie w potępieńczym wyścigu szczurów, jeśli nie właśnie chodzącym umarlakiem? Autorzy tych cyklów nie przykuwali dużej uwagi do realizmu swych dzieł, co było wielokrotnie punktowane, także to, że w tajnym laboratorium mogły pojawić się paradoksalne byty, egzystujące na cienkiej, wręcz niezauważalnej linii oddzielającej życie od śmierci, jest mikroskopijnie mało prawdopodobne, jeśli w ogóle istnieje taka możliwość.

Ilicz z niepokojem mieszał połyskującą łyżką w zupie. Nie wyglądał na zbytnio głodnego.
- Nie wiem – odpowiedział cicho, nie przerywając bezsensownych okrążeń metalicznego statku na morzu bladej czerwieni, co i raz obijając go o porcelanowe skały. – Chociaż wątpię. Znacznej większości z nas nie udało się pokonać jednego z najważniejszych testów sprawnościowych, jakim jest właśnie „męczeńska droga” i posłaliby nas naprzeciw całkowicie nieznanemu cholerstwu, które wylęgło się w mrokach tamtego obiektu? Nie są tacy głupi.
- Na pewno nie będą nas trenować z dobrego serca – wtrąciła się Roza. – Do tego instruktorzy normalnie kazaliby nam tyrać od wschodu do zachodu słońca na torze przeszkód, dopóki nie wkujemy na pamięć jego rozkładu i nie zdamy go wzorowo w dniu powtórzeń. Tymczasem jutro mamy mieć treningi z sekwencji walki.
- Może chcą nam rozszerzyć zdolność do samoobrony? Wiemy, jak korzystać z broni, ale jeszcze nie zapoznali nas z taktykami i zaawansowanymi poradami.
- Fakt, kilka dni szczegółowych testów bojowych przyniosą lepszy skutek niż ich całkowity brak.
- Dobra, jeśli to wszystko, to kończmy jedzenie. Hipotetycznie możemy się chwilę pokręcić.

Nazar
Kiedy tylko klatka piersiowa domniemanego przeciwnika znalazła się na trójkątnej muszce karabinu, Nazar pociągnął za spust, prawie idealnie w momencie, w którym przeciwny żołdak miał wskoczyć do leja W powietrzu rozległ się głośny huk. Wojskowy ostatecznie się w nim znalazł, ale nie zszedł do niego, tylko się stoczył, zostawiając za sobą ledwo widoczną czerwoną smugę.
- Ewidentnie oberwał - skomentował Imperialista po jego prawej. - Dobry strzał.

Po trafionym nikt nie ośmielił się wychylić głowy, a przedpole znowu wydawało się puste, kiedy to wtem rozległ się następny wystrzał. Nazar usłyszał głośny dźwięk uderzenia w metal, a następnie krótki brzęk, dochodzący z lewej.
- Kurwa mać! - ryknął Daniła, chowając głowę za workami z piaskiem.
Kiedy Nazar spojrzał w swoją lewą, dostrzegł leżącego na ziemi Rodiona, z ziejącą dziurą na środku czoła, z którego z wolna lała się krew, tworząca dopływy szkarłatnej rzeki na śnieżnobiałej gumie maski przeciwgazowej. Gdyby nie ona, to pewnie jego mózg rozbryznąłby się po całej ścianie. Impet był tak mocny, że aż zerwał mu hełm z głowy, który zatoczył się kilkukrotnie parędziesiąt centymetrów od jego ciała.
- Mamy tu snajpera! - odrzekł Daniła z paniką w głosie.

Hans
Dziwne zachowanie młodego od razu wzbudziło ich czujność. Jeden z nich pokręcił głową z dezaprobatą a jeszcze inny mruknął coś prześmiewczo pod nosem, na co część z nich parsknęła złowrogim śmiechem.
- Obyś mówił, kurwa, prawdę - pogroził mu lekceważąco palcem ten, który zadał mu wcześniej pytanie. - Nie przepadamy tutaj za strzelcami, którzy nie potrafią trafić w pełni niebezpiecznego przeciwnika nawet wtedy, kiedy stoi nieruchomo, więc wyładowują swoją frustrację na tych, którzy bronić się już nie mogą. To współczesna armia, nie banda otumanionych patologiczną nienawiścią chłopków z nieregularnych watah.

Hans ma obecnie dużo szczęścia, że nikt nie ma jak zaprzeczyć i potwierdzić jego zeznań, więc był bezpieczny. A przynajmniej tak to wyglądało. Z kolei żołnierze z niespotkanym wcześniej oporządzeniem i malowaniem na hełmy w ogóle nie sprawiali wrażenia, jakby dali wiarę jego słowom. Ale postanowili to zostawić, mimo wszystko. Na razie.

Kiedy wojacy zaczęli traktować go jak powietrze, nie posyłając nawet luźnych, pełnych niezadowolenia spojrzeń, do okopu wszedł jeszcze jakiś inny żołnierz, do złudzenia prawie tak samo umundurowany jak tamci, z tą różnicą, że nosił elegancki płaszcz i skórzane rękawiczki w kolorze smoły. Podszedł do rozmawiającej grupy, która widząc go, stanęła od razu na baczność i zasalutowała mu. Po czterech srebrzystych rombach, tworzących wierzchołki kwadratu pozbawionego boków i po małym naszytym trójkąciku zwróconym do dołu w samym środku figury, Hans rozpoznał, że jest to żołdak o stopniu plutonowego.

- Na razie odwołali nas z głównego natarcia - powiedział podoficer. - Do czasu nadejścia głównych posiłków do tej części sektora, mamy pomóc w jego obsadzeniu i obronie. Znając życie - nuda będzie naszym wiernym kompanem do samej nocy. Spocznij!
Gdy dowódca obecnej tutaj specjalnej formacji odszedł od nich i zniknął za jednym z zakrętów, oddzielających część środkową okopu od lewej flanki, sołdaci powrócili do dalszej rozmowy. Wówczas Hans usłyszał przytłumione eksplozje z oddali, bardzo daleko anschreickiej linii frontu co wskazywało, że artyleria ostrzeliwała pozycje imperialne, które trwały jeszcze kilka dobrych minut, nim ucichły i ponownie nastała grobowa cisza, co i raz przerywana tylko pogadanką obecnych w tej części okopu wojaków.

Po jakimś czasie do fortyfikacji wszedł następny oddział, należący do tej samej grupy, który poszedł tą samą drogą, co wcześniej ich podoficer. Zaraz za nimi weszli dobrze znani mu frontowcy - Reinhardt i Heinrich, którzy zauważyli stojącego na uboczu Hansa niemal od razu.
- Żyjesz! - zauważył Heinrich z uśmiechem.
- Bałagan to się tutaj niezły zrobił - skomentował Reinhardt. - Ponoć takie straty wyrządziły nam imperialne siły rezerwowe.
- Z tego, co mówiła ta ranna, to dali się zaskoczyć. Kaemista zauważył kogoś na środku, zaczął pruć, w międzyczasie jakiś oddział zaszedł z flanki i po robocie.

Ines
Przywódczyni grupy wskazała palcem na jedno z wyższych drzew, którym okazał się być tropen, z rozłożystą koroną nieprzepuszczającą prawie żadnego światła słonecznego, popielatą, pokrytą bruzdami korą i sporymi liśćmi w kształcie ludzkiej dłoni. Jeden z najpospolitszych i najstarszych gatunków roślin w tej kniei. Nie będzie łatwo się na niego wspiąć.
- Wejdź na którąś z wyższych gałęzi i obserwuj przedpole. Jeżeli kogoś zauważysz, to od razu złaź. I nie daj im się zobaczyć, bo będziesz jak na widelcu - sięgnęła dłonią do skórzanego pudełka przytroczonego do jej prawego boku i wręczyła jej zieloną lornetkę. - Trzymaj, oddasz po akcji.

///No raczej tak. Kolor mundurów.///

Dmitrij
Ilicz w końcu zabrał się za zupę, by stworzyć pozory normalnej rozmowy i z uwagą wsłuchiwał się w słowa Dmitrija. Roza z kolei milczała.
- Coś testowali i coś poszło nie tak - zaczął ledwo słyszalnie. - Podsłuchałem ze dwa razy wartowników, jak mówili o zaistniałej sytuacji. Nie chcą dopuścić, żeby jakiś obiekt opuścił teren zamknięty, bo cała północ miasta może mieć spory problem. Słyszałem też, że przysyłają kogoś do ogarnięcia tego bajzlu, jaki się tam zrobił. To na bank ci, o których teraz mówisz.
- Ale po co organizują się na terenie szkoły wojskowej, do tego pełnej rekrutów? - odezwała się nagle Roza.
- Nie wiem - odrzekł z niepokojem w głosie. - Może chcą tu założyć bazę. Nagłe pojawienie się weteranów z frontu, których zadaniem jest szkolenie żółtodziobów i przygotowanie ich do sytuacji panującej w warunkach bojowych to dobra przykrywka. Przynajmniej dla tych, którzy nic nie słyszeli.
- Te chusty na twarzach i desperackie próby ukrycia choćby koloru swoich oczu zdradzają, że coś jest nie tak…
- Może to ich znak rozpoznawczy?

Nazar
Żołnierz burknął coś pod nosem i przesunął się nieco w lewo, by mieć lepszy widok na flankę. Nazar nieznacznie wychylił się za parapet, uważnie monitorując tonące w szczątkach zniszczonej roślinności rozległe przedpole. Nic nie dostrzegł, nawet przy wspomnianym przez strzelca skupisku drzew pozbawionych możliwości pobierania materii nieorganicznej, nieuchronnie skazanych na zagładę. Czyżby coś mu się przewidziało? Frontowy stres potrafi płatać nieśmieszne figle, zamieniając leżącą na ziemi gałąź w czołgającego się strzelca, z lufą skierowaną wprost w twoją stronę. Kątem oka zarejestrował jakiś ruch, gdy nagle spod jednego z pni wypełzła jakaś sylwetka w barwie polowej szarości, która nagle wstała i pędem rzuciła się do najbliższego z kraterów, na oko jakieś 75 metrów od ich aktualnej pozycji. Czyli jednak kogoś zauważył i bynajmniej nie był to żart zszarganego wojenną presją umysłu.
- Na razie nikogo nie widzę - oznajmił wojskowy po lewej.

Dmitrij
Słysząc to, Ilicz aż uniósł brwi w teatralnym szoku.
- O czym ty mówisz? - uniósł się lekko i zrobił się kompletnie blady jak ściana. - Nie pomyliło ci się coś?
- Daj spokój, Ilicz - odezwała się Roza. - On wie.
- Co? - spojrzał na nią gniewnie i zrobił nietęgą minę. - Powiedziałaś mu?
Kiwnęła tylko głową w milczeniu.

Chłopak głęboko westchnął i oparł się mocno o oparcie krzesła, przesuwając je nieznacznie w tył. Kręcił głową w niedowierzaniu.
- Jeśli za to bekniemy…
- Nie bekniemy, spokojnie! - próbowała go uspokoić. - Teraz wszyscy w tym siedzimy.
- No dobra… - odrzekł ze słyszalną niechęcią w głosie i splótł ręce na klatce piersiowej. Zdecydowanie nie wyglądał na zadowolonego, ale uległ, nie widząc sensu w dalszym stawaniu oporu i wypieraniu się. Chyba nawet nieco się uspokoił. - Mów.