16 Czerwca 1914 - Wybuch wojny Imperium z Belgavarem, początek bitwy na pograniczu.

19 Czerwca 1914 - Dołączenie do konfliktu Zilean i Republiki Euxperskiej.

24 Czerwca 1914 - Początek bitwy pod Roqhe.

27 Czerwca 1914 - Porażka armii euxperskiej pod Sestre i Eraz, rozpoczęcie operacji romandyjskiej.

3 Lipca 1914 - Klęska imperialnej ofensywy pod Roqhe, fiasko operacji “Estrion”.

4 Lipca 1914 - Cesarstwo Anschreitu dołącza do wojny.

6 Lipca 1914 - Bitwa o Fourtou.

12 Lipca 1914 - Upadek Blaic.

18 Lipca 1914 - Upadek Mont Deith, rozpoczęcie operacji lerskiej.

21 Lipca 1914 - Klęska wspólnej operacji euxpersko-zileańskiej, pierwsze walki w Iridee.

25 Lipca 1914 - Rozpoczęcie operacji rijhyjskiej, początek I Oblężenia Rijhes.

2 Sierpnia 1914 - Początek operacji “Plutonewka”, pierwsze walki w Bellewarde.

13 Sierpnia 1914 - Klęska Imperialistów pod Rijhes.

16 Sierpnia 1914 - Całkowity upadek belgavarskiego Hellere.

20 Sierpnia 1914 - Bitwa pod fallerneskim Darfalle.

2 Września 1914 - Rozpoczęcie II Oblężenia Rijhes.

16 Września 1914 - Druga klęska Imperialistów pod Rijhes, podpisanie zawieszenia broni.

15 Marca 1915 - Koniec zawieszenia broni, kontynuacja walk w Fallernes i Romandii.

22 Marca 1915 - Międzykontynentalna Federacja Handlowa Molterii opowiada się po stronie zachodniego Veleradu i wypowiada wojnę Państwu Wornedyjskiego. Otworzenie frontu avastheerańskiego.

26 Marca 1915 - Upadek Iridee.

29 Kwietnia 1915 - Początek III Oblężenia Rijhes.

4 Czerwca 1915 - Wystrzelenie pierwszych pocisków z redarytem na Rijhes.

9 Czerwca 1915 - Kapitulacja Rijhes, powodzenie operacji rijhyjskiej.

13 Czerwca 1915 - Oficjalny koniec walk w Romandii, rozpoczęcie walk w Południowym Passerone.

17 Czerwca 1915 - Rozpoczęcie walk w Północnym Passerone, powodzenie operacji “Plutonewka”.

Dieter
Żałował, że w ogóle tu wszedł. Jeśli ten ktokolwiek lub cokolwiek postanowi tu zejść, będą tu jak w klatce, bez żadnej drogi ucieczki. Nieproszony gość jednak nie kwapił się, by zejść do piwnicy. Wyglądało na to, że zdaje sobie sprawę z tego, iż nie jest tu sam, ale postanowił pozostać pasywny. Oczekiwał na ich posunięcie.

Laura sunęła powoli do drzwi, za którymi zniknęli dowódca oddziału i specjalistka od elektroniki, ostrożnie stawiając stopę za stopą i powoli oddychając, by zrobić jak najmniej rabanu. Lekko uderzyła zaciśniętą pięścią w drzwi, by zwrócić ich uwagę. Drzwi zaczęły się równie powoli otwierać, a w ich szparze pojawiła się głowa Barwalda. Laura pochyliła się do niego i wyszeptała coś, ale Dieter nie był w stanie nic z tego wyciągnąć. Ten kiwnął przytomnie głową i przywołał młodzieńca falistym ruchem ręki do siebie.
- Trzeba sprawdzić górę, choć to wam się nie spodoba na pewno. Ale jeśli w budynku nie jest bezpiecznie, tym bardziej nie jest tutaj. Szeregowy Kunstmann, idziecie jako pierwsi, szeregowa Schneider pójdzie za wami i będzie cię osłaniać. – Jego mętny wzrok spoczął na nim. – Masz pistolet, a w takich warunkach sprawi się lepiej niż broń długa. Jeśli podczas wchodzenia po drabinie coś zobaczysz, wal do tego bez ostrzeżenia.

Karabin Powtarzalny wz. 1895 „Lammer”, wersja D

KbP wz.1895(L) –D

Krótki Opis: Wersja D przełomowego karabinu Lammera, określanego także wzorem przedwojennym, to na obecną chwilę finalny model konstrukcji koncernu zbrojeniowego „Lammer Gesellschaft”. Zaprojektowany z myślą o oddziałach Schützen, stawia na matematyczną precyzję i doskonałą celność, dodatkowo wzmacnianą przez jego porządny nabój ostrołukowy kalibru 7,92x57mm M, zdolny do utrzymania wysokiej prędkości pocisku na dłuższych dystansach, co czyni go wręcz idealną bronią dla jednostek preferujących starcia na średnich lub długich odległościach, dzięki czemu jest szczególnie ceniony przez anschreickich strzelców wyborowych. Karabin prędko zdobył niemałe uznanie w szeregach cesarskich wojsk, wkrótce stając się jedną z trzonowych broni współczesnej armii Anschreitu.

Mając za sobą długą listę konfliktów, w jakich był dzierżony przez Anschreitów, z której jego pierwsze prototypy w wersji A sięgają nawet czasów I wojny kolonialnej, niejednokrotnie udowodnił swoją niezawodność i skuteczność w boju. Do teraz jest uznawany za jedną z najlepszych konstrukcji wojskowych. Ten nowoczesny system był swojego czasu sprawcą dużego zamieszania na arenie międzynarodowej, gdyż wielu postrzegało go jako kamień milowy w dziedzinie zbrojeniówki, co zapoczątkowało kolejny wyścig, na korzyść ich ojczystego kraju. Wiele państw chciało zaadaptować ten nowatorski projekt jako swój przepisowy karabin, skutkując masą zagranicznych kontraktów podpisywanych z koncernem. Zyski, jakich się dorobili w wyraźny sposób wpłynęły na sytuację gospodarczą Cesarstwa, pustoszonego przez powojenny kryzys, ponownie plasując Anschreit w rzędzie państw, które faktycznie miały międzynarodowe znaczenie.

Wz.1895(L) jest obecnie wręcz masowo używany przez sołdatów anschreickich w walce przeciwko Imperium we wielu zróżnicowanych gałęziach i stanowi niemal połowę składu ich długiej broni powtarzalnej. Dzięki swojej długiej służbie, jaki i zróżnicowanym wymogom różnych grup militarnych, doczekał się bardzo wielu odmian i modyfikacji.

Zamek: Ślizgowo-obrotowy zamek czterotaktowy o prostej rączce.
Kaliber i amunicja: Nabój typu ostrołukowego o kalibrze 7,92x57mm M.
Magazynek i sposób zasilania: Wewnętrzny magazynek dwurzędowy o pojemności 5 naboi, ładowany łódkami lub pojedynczymi sztukami amunicji.
Długość i waga: 1250mm, masa o wartości około czterech kilogramów.
Prędkość początkowa pocisku: Około 930m/s.
Koszt produkcji: 1400 marek anschreickich wraz z bagnetem.
Możliwe do zainstalowania modyfikacje:
- Płaskie przyrządy celownicze (Koszt – 100 marek anschreickich),
- Zagięta rączka zamka (Koszt – 200 marek anschreickich),
- 20-nabojowy niewymienny magazynek okopowy (Koszt – 1000 marek anschreickich),
- Celownik optyczny o powiększeniu 2,5 „Glasvisier 15” (Koszt – 800 marek anschreickich),
- Celownik optyczny o powiększeniu 4 „Scharfschützenvisier” (Koszt – 1500 marek anschreickich, montaż wymaga dodatkowo zamontowania zagiętej rączki zamka),
- Celownik mechaniczny przystosowany do warunków nocnych (Koszt – 300 marek anschreickich),
- Okładka ochronna na zamek (Koszt – 250 marek anschreickich).
Zalety:
Wady:

Historia konstrukcji:

Ines
Żołnierz kiwnął jedynie głową, po czym rzucił badawczym okiem na ranną. Zrobił ponurą minę.
- Mam przeszkolenie medyczne, ale ze swoim wyposażeniem wiele nie zrobię. Obrażenia szyi są zbyt ciężkie, by móc je załatać na linii frontu i dać jej przynajmniej 50% szans na to, że dożyje następnego świtu. Trzeba ją przenieść do punktu opatrunkowego, w innym przypadku możemy pomyśleć, pod którym drzewem ją zakopiemy – splunął na ziemię. – To będzie ryzykowne, ale raczej zależy ci na jej przeżyciu, w przeciwnym przypadku nawet nie pytałabyś mnie o medyka. Musisz mi pomóc. Nie mamy żadnych noszy, a jej stan uniemożliwia wzięcia jej na plecy. Będę musiał przetransportować ją na rękach do punktu, w którym zebrała się grupa szturmowa, tam dostanie dalszą pomoc. Problem w tym, że będę wtedy narażony na odstrzelenie jak kaczka podczas sezonu polowań. Musisz iść małej odległości za mną i mnie osłaniać, gdyby pojawili się jacyś Imperialiści, a pojawią się prawie na pewno. Oni są jak rekiny. Wyczują krew i się zlecą. Mam nadzieję, że mogę zaufać twoim zdolnościom strzeleckim.

Nazar
- Zostaliśmy tylko my.

Dieter
Ktokolwiek był na parterze, poruszał się szybko i zdecydowanie. Jakby doskonale znał rozkład pomieszczeń i świetnie zdawał sobie sprawę z tego, co może tutaj znaleźć. Nie przemieszczał się jak wyszkolony żołnierz, który spenetrował linię wroga i ostrożnie sprawdza jego pozycje, a jak ktoś, do kogo ten dom należał. Poruszał się z niewidzialną agresją. Kroki odbijały się natarczywym echem między metrami kwadratowymi pustej przestrzeni piwnicy, a sam Dieter zdawał się wyczuwać coś w ich brzmieniu. Coś złowrogiego, od którego przyjęcia sobie do świadomości jelita przerzuciły się na drugą stronę. Cokolwiek znajdowało się nad ich głowami, szukało ich.

Nieubłaganie zbliżał się w stronę klapy i wydawało się, że znalazł się tuż przed nią. Nikt jednak nie zszedł na dół, a wszelkie odgłosy ruchu ustały jak ucięte nożem. Dieter miał w głowie obraz tego, jak coś stoi bezpośrednio nad drabiną i świdruje swymi nieludzkimi ślepiami czarną otchłań, cierpliwie czekając na tych, którzy spróbują wyjść.

Laura również odbezpieczyła swojego Lammera.
- To nie Imperialiści – powiedziała cicho.

Dieter
Kiedy inni dzielnie walczyli z Imperialistami, ten chodził po jakiejś zatęchłej piwnicy na odludziu, które dosłownie przypominało ludzką rzeźnię. Nie tak to sobie wyobrażał. Zazwyczaj starał się nie myśleć o śmierci, ale zdecydowanie wolałby paść od kuli niż od spotkania z tym, co zmieniło to miejsce w obiekt wyjęty wprost z koszmarów. Ciemność bytująca w tym miejscu wcale nie pomagała. Zdawała się żarłocznie pożerać snopy światła, które usiłowały ją rozświetlić. Ciągle nie mógł pozbyć się wrażenia, że jest tu ktoś jeszcze. Czuł, jak coś cicho przemyka się w smolistym cieniu i zręcznie unika ich wzroku, z każdą sekundą będąc coraz bliżej i bliżej. Nasłuchiwał. Starał się wyłapać chociażby najcichszy dźwięk, ale nie docierało do niego nic poza jego własnym oddechem i krokami Laury.

Może faktycznie nic tu nie ma, a zszokowany tutejszymi obrazami umysł płata mu figle i jeszcze bardziej nakręca spiralę niepokoju? Właśnie wtedy do jego uszu dotarło coś, co utwierdziło go w przekonaniu, że podświadomie się nie mylił. Usłyszał stukanie. I kroki. Nie w piwnicy, lecz nad swoją głową, na piętrze.

Nazar
///Prima aprilis skurwysyny///
Cisnął granatem przed siebie. Nie widział dokładnie, gdzie go poniosło, ale przy odrobinie szczęścia poharata paru żołdaków Przymierza albo przynajmniej ogłuszy ich na krótką chwilę. Nie doczekał się jednak donośnego huku eksplozji, tylko wystrzałów karabinów i terkotu kaemów, które zlewały się w jedną kakofonię. Niewybuch. Co za szmelc. Może przy trupach znajdzie kolejny, o ile nie trafi na idealny egzemplarz, który wybuchnie mu w rękach sekundę po puszczeniu dźwigni spustowej.

- To jakaś jebana trumna! – wykrzyknął plutonowy. – Trzeba się przebić do dalszej części okopu, inaczej nas zaleją.

Dieter
Jeszcze zanim postawił stopy na podłodze, z powitaniem przyszedł do niego ostry zapach podziemi – wilgotnej ziemi i kurzu. Spowite w smolistych ciemnościach piwnice były bardzo przestrzenne. Wydawały się większe od całego parteru. Były jednak we większości puste. Tylko mała część pomieszczenia była zajęta przez trzy krótkie rzędy małych skrzyń na przeciwległych ścianach i na środku, tworzące szerokie korytarze. W reszcie rezydował już tylko mrok, co i raz odganiany przez blade snopy światła latarek, które padały na porośnięte licznymi zbiorowiskami czarnej pleśni ściany z wyblakłych pustaków. Pomieszczenie nie było jednak jedyne – prowadziło jeszcze do kilku innych za zbutwiałymi drzwiami.

Domniemany pokój dowódcy posterunku znajdował się zaledwie kilka kroków od drabiny. Drzwi były otwarte na oścież, zaraz koło nich stała Laura, bacznie obserwująca jedno z drzwi. Posłała mu krótkie spojrzenie, po którym wróciła do dalszych obserwacji. Barwald wszedł do pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi.

Nazar
Na drugim końcu przejścia stał jakiś wrogi żołdak z pistoletem. Nazar wystrzelił, gdy tylko go zobaczył, ale był szybszy. Od razu rzucił się za zakręt, a kula zatopiła się w drewnie.

Ines
Omiotła wzrokiem otoczenie. Nie było tu ani żywej duszy. Żadnej zniekształconej przez roślinność sylwetki, brak choćby najmniejszego ruchu w krzakach i zero jakiegokolwiek dźwięku, poza jej ciężkim oddechem. Przecież jeszcze przed chwilą tu byli. Co się z nimi stało? Poszli naprzód? Wycofali się, zostawiając ją i resztę na pastwę losu? A może to las w jakiś sposób zabrał ich ze sobą i uwięził, w dziwacznym leśnym wymiarze, z którego nie ma ucieczki i ma być on formą kary za zakłócanie spokoju jakiejkolwiek siły, jaka bytuje w tutejszych drzewach? Po prostu weź się w garść, pomyślała, od tego zależy czyjeś życie. Nie mogą być daleko.

Czołgała się do najbliższych drzew, o pniach grubych niczym beczki. Stanowiły wręcz doskonałą ochronę przed pociskami z broni ręcznej, więc może gdzieś tam są? Rozejrzy się przy nich, może natrafi na jakikolwiek ślad, który zaprowadzi ją do dwójki. Przez jej głowę, jak kula wystrzelona z karabinu, przeleciała inwazyjna, nieprzyjemna myśl, która chwilowo ją zmroziła – czy w ogóle jeszcze żyją?

Nagle dostrzegła coś kątem oka. Jakiś energiczny, szybki ruch po jej prawej stronie. Coś zdawało się sprawnie sunąć w jej kierunku. Jakaś szarawa figura. Serce zaczęło jej bić mocniej, przyciągnęła do siebie karabin i ułożyła się lekko na boku, by lepiej się przyjrzeć i w razie czego przygotować do wymiany ognia. Brakowało jej tylko tego, żeby wróg ją zaszedł. Pierwsze co ujrzała to mundur w kolorze polowej szarości i pomalowany na bladą zieleń hełm z charakterystycznymi małymi wypustkami po jego bokach. Nie był to żaden Imperialista. Problem leżał w tym, że nie był to także nikt z jej oddziału. Gdy spostrzegł, że został zauważony, podniósł otwartą dłoń na wysokość głowy, jakby prosił, żeby nie strzelała. Był sam. Pewnie to jakiś zwiadowca.

Żołnierz zbliżył się do niej. Z twarzy wyglądał na weterana – nieogolona twarz i długa, głęboka, przypominająca kanion szrama na jego prawym policzku. Blizna w kształcie półksiężyca ciągnęła się od oka do kącika ust. Nie sprawiał wrażenia przesadnie miłego gościa. Jedna z patek kołnierzowych przedstawiała jasnoniebieską kotwicę na czarnym tle. Wówczas to, że nie należał do jej oddziału zeszło na dalszy plan. Nie był nawet z jej dywizji.

- Gdzie reszta twojego oddziału? – zapytał, jego głos był szorstki.