16 Czerwca 1914 - Wybuch wojny Imperium z Belgavarem, początek bitwy na pograniczu.

19 Czerwca 1914 - Dołączenie do konfliktu Zilean i Republiki Euxperskiej.

24 Czerwca 1914 - Początek bitwy pod Roqhe.

27 Czerwca 1914 - Porażka armii euxperskiej pod Sestre i Eraz, rozpoczęcie operacji romandyjskiej.

3 Lipca 1914 - Klęska imperialnej ofensywy pod Roqhe, fiasko operacji “Estrion”.

4 Lipca 1914 - Cesarstwo Anschreitu dołącza do wojny.

6 Lipca 1914 - Bitwa o Fourtou.

12 Lipca 1914 - Upadek Blaic.

18 Lipca 1914 - Upadek Mont Deith, rozpoczęcie operacji lerskiej.

21 Lipca 1914 - Klęska wspólnej operacji euxpersko-zileańskiej, pierwsze walki w Iridee.

25 Lipca 1914 - Rozpoczęcie operacji rijhyjskiej, początek I Oblężenia Rijhes.

2 Sierpnia 1914 - Początek operacji “Plutonewka”, pierwsze walki w Bellewarde.

13 Sierpnia 1914 - Klęska Imperialistów pod Rijhes.

16 Sierpnia 1914 - Całkowity upadek belgavarskiego Hellere.

20 Sierpnia 1914 - Bitwa pod fallerneskim Darfalle.

2 Września 1914 - Rozpoczęcie II Oblężenia Rijhes.

16 Września 1914 - Druga klęska Imperialistów pod Rijhes, podpisanie zawieszenia broni.

15 Marca 1915 - Koniec zawieszenia broni, kontynuacja walk w Fallernes i Romandii.

22 Marca 1915 - Międzykontynentalna Federacja Handlowa Molterii opowiada się po stronie zachodniego Veleradu i wypowiada wojnę Państwu Wornedyjskiego. Otworzenie frontu avastheerańskiego.

26 Marca 1915 - Upadek Iridee.

29 Kwietnia 1915 - Początek III Oblężenia Rijhes.

4 Czerwca 1915 - Wystrzelenie pierwszych pocisków z redarytem na Rijhes.

9 Czerwca 1915 - Kapitulacja Rijhes, powodzenie operacji rijhyjskiej.

13 Czerwca 1915 - Oficjalny koniec walk w Romandii, rozpoczęcie walk w Południowym Passerone.

17 Czerwca 1915 - Rozpoczęcie walk w Północnym Passerone, powodzenie operacji “Plutonewka”.

Dieter
Do nozdrzy Dietera wpadł drażniący metaliczny zapach. Wyjrzał lekko za krawędź okna. W pomieszczeniu panował półmrok. Wyglądało ono jak coś w postaci jadalni, a przynajmniej tak wnioskował po obecności gargantuicznego stołu pośrodku i szafek naściennych. W pokoju panował bałagan. Krzesła były chaotycznie porozrzucane. Jeden z regałów miał wyrwane drzwi, które znajdowały na krańcu przeciwległej strony. Na drewnianej podłodze widział długą smugę prowadzącą aż do wyjścia. Dobrze wiedział jakiego pochodzenia jest ten zaciek. Doszło tu do walki. Na plecach poczuł ukłucie setek zimnych igieł.

Nie dostrzegł jednak żadnych ciał.

Nazar
Wszystko potoczyło się w mgnieniu oka. Grupa obronna w biegu opuściła swoją pozycję. W pośpiechu opuścili korytarz i przykleili się plecami do ścian po bokach. Rozległa się ogłuszająca eksplozja. Spadła na nich mżawka ziemi. Coś uderzyło w jego hełm. Dzwoniło mu w uszach. Po chwili padł rozkaz ponownego obsadzenia pozycji.

Strzelcy zerwali się gwałtownie. Dwóch nieznanych mu strzelców poszło przodem. Miał odbijać na stanowisko zaraz po nich. Wtem rozległy się trzy szybkie strzały. Jeden z awangardystów zwalił się z wejścia i runął na ziemię tuż koło niego.

Wróg musiał tu wleźć zaraz po eksplozji wiązki.

Ines
Przeciągły wrzask nie ustawał. Wyszedł na powierzchnię oceanu strzelaniny i zdawał się ja zagłuszać. Wtem stracił na swym początkowym brzmieniu, jak katastrofalna w skutkach ofensywa tracąca impet i ponownie zanurzył się w jej głębiny, stając się jej integralną częścią, mieszającą się z resztą innych w zniekształconym amalgamacie zgiełku. Czysta esencja słyszalnego chaosu.

Dopiero wtedy Ines zrozumiała, że krzyk bólu nie należał do jej wyobraźni, a został wytworzony przez gardło prawdziwej osoby.

Kobieta sunęła przed siebie. W uszach dzwoniło jej od ciągłych świstu kul tnących powietrze niczym noże, tuż nad jej głową. Była już koło kaemu, który nieustannie terkotał. Podciągnęła się jeszcze trochę dalej na lewo, by lepiej pokryć flankę, gdy seria z karabinu została gwałtownie ucięta. Coś z głuchym łoskotem upadło na glebę po prawej.

Operatorka karabinu maszynowego leżała plecami na trawie i trzymała się za szyję dłońmi czerwonymi od krwi. Z jej ust dobiegały nieartykułowane dźwięki i bulgotanie, jakby się topiła. Jej oczy były umiejscowione w jednym punkcie, którym było przykryte koronami drzew niebo. Widać było w nich żywą wolę przetrwania, pogrążoną w jeziorze beznadziejnych łez.

Wtem dostrzegła Imperialistę, który próbował skrócić dystans między konarem a jednym z krzaków nieopodal karabinu. Dzieliło ich może dwanaście kroków.

Dieter
Cała grupa rzuciła się zakosami do przodu. Bieg w pozycji wyprostowanej na gładkim jak powierzchnia lustra terenie był ryzykowny, jeśli nie powiedzieć, że samobójczy. Gdyby ich zuchwały szturm zauważyło kilku strzelców w oknach lub, co gorsza, operator broni maszynowej, mieliby ich na talerzu. Przy poruszaniu się na tak płaskim terenie dobrze postawiona zasłona dymna decyduje o życiu lub śmierci całych oddziałów. Ale przy tego typu akcji, podobnie jak przy przewożeniu samochodem ciężko rannego do szpitala, zapięcie pasów bezpieczeństwa schodziło na dalszy plan. Bezmyślna, jak można by pomyśleć, brawura ma pewną ważną cechę, którą góruje nad wszelkimi środkami ostrożności – szybkość. Na wojnie czas jest najważniejszym towarem i zawsze jest deficytowy.

W głowie wciąż krążyły mu słowa oficera, odbijające się między niepojętymi ścianami jego umysłu niczym piłeczka do ping ponga, którą agresywnie rzucono w ciasnym pomieszczeniu. Strach delikatnie wbijał igły w brzuch i zasiewał ziarna niepokoju na neuronowych polach w jego głowie. Zdawał się go obejmować swymi lodowatymi dłońmi i zadawał równie chłodne pytania. Co, jeśli Imperialiści naprawdę tam siedzą i ktoś ich zauważył? Co, jeśli w wyniku tego zginie cały oddział i on sam? Co stanie się wtedy z jego rodziną, którą poprzysiągł sobie finansowo chronić i właśnie z tego powodu się tutaj znalazł? Nie mógł dać się mu złamać. I właśnie dlatego parł dalej.

Zbliżał się coraz bardziej do mety. Jeszcze tylko kilka chwil i wszyscy się na niej znajdą. W jednym kawałku. Wtem w rozbitym oknie mignęła mu jakaś niewyraźna, krępa sylwetka. Prawie stanął jak wryty. Krew w oka mgnieniu uderzyła mu do głowy, a serce zaczęło walić jak kościelny dzwon, który zdawał się być jedyną rzeczą, jaką obecnie słyszał. Coś panicznie wrzasnęło wewnątrz czaszki, prawie rozsadzając jej strukturę niczym granat.

Już zamierzał paść na ziemię, gdy zobaczył, że reszta jego oddziału biegnie dalej. Jego oczy jeszcze raz zwróciły się do rozbitego okna. Nie było tam nikogo. Przewidziało mu się? Powinien o tym powiedzieć?

Nikt nie strzelał. W końcu udało mu się dotrzeć pod opuszczone(?) domostwo. Zrobił kilka niezgrabnych susów i przylgnął plecami do ściany. Dobiegł jako ostatni. Obok niego stał Barwald. Teatralnie przyłożył palec do ust, zaznaczając, żeby być cicho. Wskazał prędko na Dietera, po czym skierował dwa palce do swoich otwartych oczu i rzucił kciukiem na okno. Gestykulacyjnie kazał mu zobaczyć, co znajduje się w pomieszczeniu.

///To w zasadzie pewny samobój. Unika się ręcznego odrzucania nawet zwykłych granatów, które w miarę możliwości próbuje się wykopać. A to pełna, ciężka wiązka.///

Hans
W tym całym chaosie, który pojawił się zupełnie niespodziewanie, jak pukanie do drzwi w środku nocy, wszyscy żołnierze, którzy mieli nieszczęście znaleźć się w środku epicentrum tego żywiołu, z ledwością słyszeli własne myśli. Podłużne serie z kaemów i potężne, jeszcze długo obijające się szumiącym echem w korytarzach uszu eksplozje granatów artyleryjskich, skutecznie je zagłuszały. Całe otoczenie, jak wzrokiem objąć, zostało pochłonięte przez nienasyconą paszczę wrzaskliwej destrukcji. Czym w tym wszystkim jest więc jeden strzał więcej, który w ułamku sekundy zleje się z resztą dźwięków w jedną bezkształtną masę, która deformuje słyszenie przestrzenne? Nikt nie zainteresował się hukiem, poza oczywiście samym Hansem i żołnierzem, którego zabił.

Tylko trup zdawał się odstawać od szaleństwa, które ma tu miejsce. Nie ruszał się, nie krzyczał, nie strzelał. Nie miał już żadnego udziału tragikomedii, która się tu rozgrywa. Ale jeszcze chwilę temu brał w niej aktywny udział. Chwilę tę przerwał kawałek metalu, który z rozpędem wbił się w jego ciało i poczynił śmiertelnie spustoszenie. Z odległej, położonej poza frontem perspektywy wydawało się to przerażające. Ale z oczu człowieka, który właśnie walczy, nie ma to zupełnie żadnego znaczenia.

Hans przeryglował karabin. Bezużyteczna łuska, która wykonała już swoje zadanie, ustąpiła swoje zaszczytne miejsce nabojowi, który ma jeszcze okazję odebrać następne życie. Tutaj jedna kula równa się jednemu martwemu wrogowi. Ale kilkaset kilometrów dalej od tego miejsca, może nieco mniej lub więcej, oznacza kolejną roztrzaskaną rodzinę, kolejne wylane wiadra łez i ambicje, które są już tak samo martwe jak ich właściciel, które będą leżeć głęboko w ziemi i gnić tak samo jak on. Tak przynajmniej to funkcjonuje w normalnym świecie, który pod wpływem wojny stał się całkowicie iluzoryczny, jakby nie był niczym innym niż naiwną bajeczką, pozbawioną jakiegokolwiek odniesienia w prawdziwym świecie.

Sam rów dawał wystarczająco dużą możliwość ukrycia się – jego wnętrze nie było gołe. Ziemistoszary mundur powinien całkiem sprawnie go zamaskować. Nie było to oczywiście maskowanie idealne, ale dawało mu odrobinę frontowej waluty – sekund, które mógł wykorzystać na swoją korzyść. Do tego krzewy rosnące po bokach – gęsta i gruba zasłona zieleni, jak ściana. Powinna skutecznie ukryć jego sylwetkę nawet w pozycji wyprostowanej. Świat ma jednak wartości kapitalistyczne, a kapitalizm ma swoją cenę – chaszcze skutecznie go ukrywały, ale i on sam niewiele przez nie widział. Pocieszające było również to, że na razie nikt do niego nie strzelał. Ale do jego towarzyszy z przedpola już tak.

Położenie kaemu wroga było wciąż niejasne, tak samo jak jego dwóch niedoszłych towarzyszy z oddziału. Być może są nieco dalej na przedzie. Mogli w końcu całkowicie zignorować Imperialistę nad rowem i przejść dalej, w poszukiwaniu odpowiednio ukształtowanego stanowiska strzeleckiego. Wiele na tej pozycji już nie zdziała.

Ines
Oficer zdjęła szary hełm z głowy i zwyczajnie usiadła na trawie.
- Rozkazy są takie, że na razie czekamy – westchnęła i przeczesała dłonią gęste włosy. – Dobrze wykorzystajmy te ostatnie minuty względnego spokoju, nim znowu będziemy ryzykować życiem.

Ines z pewnością będzie chciała je odpowiednio zagospodarować. To minimalne zadośćuczynienie za to, czego przed chwilą uświadczyła. Ten paskudny widok prędko jej nie opuści. Los jednak bywa złośliwy – wyciąga rękę, jakby chciał ci coś dać, ale gdy tylko próbujesz po to sięgnąć, od razu ją chowa i śmieje się prosto w twarz, zwiastując tylko kolejne problemy.

Efemeryczna chwila błogiego spokoju została zamordowana przez ciężką serię z karabinu maszynowego. Tuż za ich plecami. Już na sam dźwięk się skulili i chwycili za broń, którą jeszcze chwilę temu odłożyli. Strzały ucichły tak szybko jak tylko się pojawiły, ale cisza polazła w las już tak daleko, że nie zamierzała wracać. Drzewa pogrążyły się w bardzo głośnym, żeńskim wrzasku bólu, brzmiącym co najmniej tak, jakby kogoś właśnie obdzierano ze skóry.

Ines obejrzała się wokół, ale nikt z jej grupy nie oberwał.
- Kurwa mać – syknął mężczyzna. – Co się tu dzieje, do ciężkiej cholery?
- Imperialiści! – wykrzyknęła jedna z operatorek kaemu, a po chwili strzały rozległy się ponownie.
- Na glebę i na boki karabinu maszynowego, już! – rozkazała oficer.

Nazar
Strzelcy zbiegli ze swoich pozycji jak oparzeni i skulili się po bokach pozycji. Przycisnęli obie dłonie do boków głowy. Dobrze wiedzieli, co to oznacza. Rozległ się łańcuch głośnych eksplozji. Ale na nich się nie skończyło. Gdy wszyscy mieli wracać na swoje pozycje, od jednego z worków z piaskiem odbiło się coś ciężkiego. Z hukiem spadło na podest. Kształtem przypominało nieco dużego grzyba o żółtawym grubym trzonie i nieregularnym kapeluszu w kolorze butelkowym, który przypominał duży trójkąt. Wtem wszystko stało się jasne – to duża wiązka granatów, która za chwilę rozniesie całą tę pozycję jak i jej rezydentów, jeśli nie wyniosą się odpowiednio szybko.

Nazar
Wróg pewnie i tak nie zobaczyłby go w tej chmurze dymu, ale przezorność nie zaszkodzi. Reszta żołnierzy również poczekała chwilę z rzuceniem swojego ładunku. Nazar zrobił to jako pierwszy. Tuż po nim reszta. Zdawały się wybuchać w rzędzie, po kolei. Tak, jak zostały rzucone. Jeśli ktokolwiek znalazł się w strefie ich rażenia, z pewnością szczęśliwie się to dla niego nie skończyło.

Po ich eksplozjach nastała nagła cisza. Karabin maszynowy z drugiego krańca okopu też przestał terkotać. Wtem prawie przed twarzą Nazara przeturlał się podłużny kształt. Granat przeciwnika! Nie wpadł do ich pozycji, a turlał się przed nią.
- Za osłonę!

Dieter
Minął Laurę, która wpatrywała się w podłogę. Jakby chciała jak najbardziej zminimalizować ryzyko kontaktu wzrokowego z przechodzącym koło niej młodym mężczyzną. Ruszyła dopiero, gdy mieli między sobą dobre sześć kroków odstępu.

Gdy grupka wojskowych wyszła z jakże przytulnego rowu w ziemi, ostro ścięli zakręt i kierowali się jak najmocniej na prawo. Zdecydowanie nie wyglądało to na tryb marszowy – Barwald minął prowadzącą kobietę szybkim truchtem i zatrzymał się dopiero na pograniczu wyższej roślinności. Gdy reszta dotarła, grupa ponownie przeszła w normalny stan marszu.

Zupełnie zignorowali wytyczoną ścieżkę. Zamiast tego przedzierali się przez gęste zarośla sięgające aż do mostka. Sprawiało to trudności, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo. W końcu to tylko wysoka trawa, a nie chodzenie po pas w bagnie. Jeszcze.

Nie szli całkowicie prosto – przy jednym z gigantycznych tropenów (rodzaj drzewa) odbili nieco na wschód, przy upadłym, przegniłym konarze skręcili maksymalnie na lewo i od formacji dużych głazów przypominających mury szli prosto. Widocznie używali ich jako punktów orientacyjnych.

W końcu się zatrzymali. Znaleźli się przed punktem docelowym. Barwald zwołał ich do siebie zamaszystym ruchem ręki, a wszyscy ustawili się w linii prostej po jego bokach. Jeszcze nie wyszli z zarośli. Przed nimi znajdował się całkiem płaski teren bez wyraźnych osłon, na którego środku znajdował się sporej wielkości drewniany dom. Nie nosił na sobie żadnych znaków nadgryzienia przez ząb wojny – ciemnozielony dach nie miał w sobie żadnych dziur, a niepomalowane ściany nie zostały przerobione przez kule na sito. Nie widzieli żadnej istoty żywej. Wszystko wydawało się być w porządku. Poza tym, że jedna z szyb została wybita a drzwi były otwarte na oścież. Nie zostały zablokowane – wiatr ruszał nimi lekko na boki. Coś tu się stało.
- Coś tu nie gra – powiedział cicho Barwald.
- Śmierdzi Imperialistami na kilometr. Są albo w środku i żrą racje żywnościowe, albo są po przeciwległej stronie lasu i czekają aż ktoś nie przyjdzie sprawdzić, co zaszło, że punkt nie odpowiada – skomentowała kobieta.

- Możemy coś wykorzystać?
- Chata strażnika leśnego ma dwa wejścia. Tylne jest rozwalone – wskazała na poruszające się mimowolnie drzwi. – Wdarli się właśnie nimi.
- Jeśli są w środku, możemy wrzucić im granaty przez okna.
- Jeśli. Gdy okaże się to słabym strzałem, nieprzyjaciel z krzaków będzie doskonale wiedział o naszej obecności.
- Grunt w tym, żeby wedrzeć się do środka i go zająć. W razie czego powinniśmy odeprzeć kontratak.

- Dobra, oddział! – dowódca uniósł lekko głos. – Skokami podbijamy pod chałupę. Starajcie się biec tak, żeby dom zasłaniał na nas wizję z drugiej strony. Unikajcie stania przy oknach. Gdy uda nam się podejść, przylegamy plecami do ścian i próbujemy zajrzeć do środka przez okna. Jeśli ktoś zobaczy jakiegokolwiek Imperialistę, wrzucamy tam granaty i ładujemy się wewnątrz przez okna. Gdyby nieprzyjaciel z domu zaczął do nas pruć, kładziemy się na glebę. Dwie osoby ostrzeliwują ich, kiedy pozostała dwójka usiłuje skrócić jak najbardziej dystans. Nie dajcie się zabić o byle ruderę.

Bok domu, do którego mieli podbiec, miał dwa okna po obu stronach zniszczonego wejścia. Gdyby ktoś zobaczył ich na samym początku, byliby jak na talerzu. Ale na to się nie zanosi. W końcu nikogo tam nie widać, prawda? Między nimi było sporo wolnej przestrzeni, do której można było się kierować. Najwięcej było nieopodal rozbitej szyby, przy której mogły się zmieścić aż trzy osoby. Dostanie się do środka także było stosunkowo łatwe, w końcu wystarczyło usunąć pozostałości szkła w dolnej części i zwyczajnie przejść, zachowując minimum ostrożności. Tężec nie jest niczym przyjemnym.

Jeśli nie chciał biec pod rozwalone okno, zawsze było drugie. Nienaruszone. Miejsca było jednak dość mało. Z innej strony, okno było węższe od wybitego. Jeśli ktoś by się w nie spojrzał, nie miałby aż tak świetnego pola widokowego jak przy drugim, więc przejście pod nie jest mniej ryzykowne. Ale kończy się to już na samym przejściu – jego wybicie na pewno zaalarmuje wszystkich w środku.

- Naprzód, do ataku! – rozkazał Barwald.
Na jego rozkaz wszyscy ruszyli do biegu.

Hans
Imperialny strzelec westchnął głęboko, odryglowując karabin. Mruknął coś pod nosem, gdy sięgał prawą ręką do ładownicy. I właśnie wtedy ich spojrzenia się ze sobą starły.

Widok wrogiego żołnierza w rowie tuż pod nim wprawił go w dobrze widoczne osłupienie. Choć Hans nie widział dobrze jego twarzy, zasłanianej przez wysokie wcięcie w celowniku, mignęło mu, jak jego brwi teatralnie się podniosły. Bojec gwałtownie zerwał się na równe nogi. W tym samym momencie, w którym Anschreit wystrzelił.

Rozległ się głośny huk. Imperialista szarpnął się i zatoczył nieco do tyłu, jakby w stanie nietrzeźwości umysłu. Zwalił się na plecy niczym kostka domina. Wydał z siebie ostatnie tchnienie, a potem zastygł w bezruchu. Nie żył.

Ines
Obie biegły na złamanie karku. Byle jak najdalej od tego straszliwego widoku, tego poronionego miejsca. Serce waliło jej jak oszalałe. Wydawało jej się nawet, że jego siła zaraz połamie żebra i z zawrotną prędkością wyrwie się na zewnątrz, jak agresywny pies spuszczony z łańcucha. Dowódczyni była tuż za nią, nie puszczała się jej. Chociaż tyle, że są razem. Używały tych samych śladów krwi jako drogowskazu. W końcu to ich tropem podążyły do tej paskudnej szczeliny, którą piekło wdarło się do świata widzialnego.

Zerwał się lekki wiatr, który szumiał złowrogo wśród liści i potężnych gałęzi drzewnych tytanów. Wydawało jej się, że szumi wedle ustalonego, uporządkowanego rytmu. Chciał im coś przekazać. A może to tylko irracjonalne myśli i zaburzone postrzeganie świata wywołane tym, czego uświadczyły jej oczy? Ucierpiał nie tylko zmysł wzroku. To było coś znacznie ostrzejszego, co przebiło się przez gałki oczne ze skutecznością szpikulca do lodu i dotarło do najodleglejszych zakamarków jej umysłu. Wrzeszczał on całym sobą tylko jedno – „Wynoś się stąd”.

Krwawy asfalt stawał się coraz rzadszy, aż w końcu znikł. Udało im się. Są już niedaleko swojej pozycji. Chciała odetchnąć z niewyobrażalną ulgą, ale poczuje się bezpiecznie dopiero wtedy, gdy będzie wręcz w intymnej bliskości z resztą oddziału ciągniętej za nią kobiety. Obie były zdyszane. Jak głęboko weszły w ten przeklęty labirynt flory?

Poszły dalej, już wolniejszym krokiem. Żołnierze operujący karabinem maszynowym nadal tam byli. Odetchnęła z nieukrywaną ulgą. Strzelec zauważył ich przyjście i do nich podszedł. W ręku trzymał krótkofalówkę.
- Czy coś się stało, pani Ullrich? – zapytał, a na jego twarzy malowało się zmartwienie.
Czerwona na twarzy podoficer tylko chrząknęła.
- Imperialiści?
- Nie. Żadnych w pobliżu.
Kiwnął posłusznie głową, nie chcąc się zagłębiać. Wyprostował się.
- Odzywali się?
- Właśnie z tej przyczyny podszedłem. Zgrupowanie „Behr” właśnie kieruje się na naszą pozycję. To tylko kwestia czasu, aż tu przyjdą.
- Doskonale. Mam serdecznie dość tutejszej części lasu.