Właściwie Imperialny Komisariat Okupacyjny.
Imperkom to okupacyjna dyrektywa wojskowa, mająca na celu jak największe podporządkowanie sobie lokalnej społeczności, baz surowcowych i cennych centrów przemysłowych oraz objęcia nad nimi całkowitej kontroli na czas wojny. To brzydka gąsienica, która wraz z czasem stanie się pięknym motylem z majestatycznymi skrzydłami w kolorze imperialnego fioletu.
Cele dyrektywy
Przez patową sytuację ekonomiczną i rolniczą, doktryna imperkomu zakładała jak najszybsze podporządkowanie sobie ludności cywilnej i eksploatacji obecnych tam zasobów. Nakładane na lokalną ludność ostre restrykcje miałyby być tylko tymczasowe i przestałyby obowiązywać, gdyby zarząd okupacyjny uznał, że dany region jest już bezpieczny i można nawiązać współpracę z tutejszymi. Powstaje twór podobny do państwa marionetkowego, z czego „państwowość” jest fikcyjna i Imperium rządzi bezpośrednio. Zarząd okupacyjny wysyła na zdobyte tereny potentatów przemysłowych i pracowników, których głównym zadaniem jest wsparcie rozwoju tutejszej gospodarki, pod pozorem bezinteresownej pomocy ekonomicznej. Imperialiści robią to tylko dlatego, by zwiększyć parametry okupowanego przemysłu i wzmocnić eksploatację, dzięki czemu będą w stanie rekwirować większe ilości cennych surowców bez porządnych sprzeciwów. Ogromną rolę pełnią tutaj jednostki okupacyjne, stanowiące główną siłę porządkową, której zadaniem jest szybkie wykorzenianie już istniejących i potencjalnych ognisk oporu i „nakłanianie” mieszkańców do współpracy, aczkolwiek ich rola maleje wraz ze wzrostem imperialnej kontroli. Na miejsce pełnoprawnych wojsk tyłowych wstępuje żandarmeria, tajna i zwykła policja tworzona z tubylców. Wraz z jej dalszym zwiększeniem pojawia się coraz więcej szczątkowych organów państwowych a tutejsi otrzymują więcej praw i mogą się cieszyć rosnącą swobodą.
O ile szarzy ludzie nie muszą obawiać się nieprzyjemności z ich strony, to obiekty uznane za potencjalnie wrogie, tj. nieprzychylni politycy, domniemani konspiratorzy, są eliminowani na różne sposoby, niekiedy obejmujące publiczną egzekucję. Jednakże większość jest zwykle wrzucana do więzień i wywożona z dala od terenów objętych działaniami okupantów, gdzie zostaną poddani resocjalizacji.
Ostatecznym, nadrzędnym celem dyrektywy jest asymilacja zagarniętych regionów, czyniąc je bardziej przychylnymi wobec Imperium i otworzenia drogi do stania się częściowo niezależną marionetką.
Legiony Imperkomistyczne
W pierwszej fazie dyrektywy, kiedy nie funkcjonują żadne zalążki polityczne, a jedyną, niepodważalną władzę sprawuje armia i rządzący żelazną ręką generałowie, przyszłe marionetki nie mają swojej armii. Na tym etapie wojskowym udało się zająć i zabezpieczyć niezbyt wielkie obszary, więc ilość zasobów ludzkich jest wprawdzie niewielka. Zmuszanie kogokolwiek do wojska w tym czasie jest bezsensowne, więc zaczęto tworzyć pierwsze formacje wojskowe, zwane właśnie Legionami Imperkomistycznymi. Przez marną liczbę ochotników z różnych okręgów, z ledwością udaje się sformować dywizje z pełnym składem osobowym, więc do jej tworzenia korzysta się z dobrowolnie zgłaszających się z różnych okręgów okupacyjnych. To przede wszystkim sympatycy imperialni, dezerterzy lub zwykli bandyci, którzy w szeregach fioletowych brygad widzą odkupienie. Otrzymują pełen zakres szkoleniowy, aczkolwiek nie są najefektywniejszą grupą. Są słabo zdyscyplinowani i kieruje nimi niedoświadczona kadra dowódcza o żałosnych umiejętnościach. Dlatego też używa się ich w postaci armii wspierającej działania na froncie i jako wojskowych sił porządkowych.
Z rozszerzaniem granic ziem okupowanych, zaprzestaje się tworzenia legionów z różnych państw imperkomistycznych, a ogranicza się do jednego dla wyszczególnionych grup. Wraz z utworzeniem marionetkowego rządu stają się regularną armią, wciąż jednak traktowaną jako siła drugorzędna. Wraz ze zwiększającą się możliwą do zwerbowania pulą zasobów ludzkich, zasady werbunkowe się zaostrzają. Przy sformalizowaniu marionetki i ustanowienia pełnego rządu, zarządza się w nich pełny pobór a w życie wchodzi plan populacyjny.
Imperkom w roku 1915
Dziś można wyszczególnić trzy państwa imperkomistyczne – Belgarkom (Montefuort, Hellere, część Fallernes), Romandkom (Romandia) i Passerkom (skromna część Południowego i Północnego Passerone), z czego planowana belgavarska marionetka może się pochwalić najliczniejszymi legionami. Udało się utworzyć dwie pełne dywizje (kolejno 1 i 2 Legion Imperkomistyczny) oraz kilka pomniejszych batalionów pomocniczych, wchodzących w skład zwykłych dywizji Imperialowiku. 1 Legion Imperkomistyczny walczył w Romandii, gdzie wspierał działania 1348 Imperialnej Dywizji pod Mellois-Garderre, natomiast 2 Legion Imperkomistyczny jest częścią FSP-WKDB i uczestniczył w III Oblężeniu Rijhes a także jego czyszczeniu z Krwawiących. Co ciekawe, tamtejsi legioniści w czasie dekontaminacji bardziej interesowali się rabowaniem domostw, których właściciele byli ewakuowani w pośpiechu i zostawili sporo fantów. Przez swoje zamiłowanie do grabieży, legion stracił więcej oddziałów w szabrowniczych rajdach, natykając się na potwory redarytowe, niż podczas ofensywnych działań ze specjalistami z WKDB. 2 Legion Imperkomistyczny został ostatecznie odesłany na tyły i rzucony do walki z Anschreitem, jako pierwsze siły FSP-WKDB na tym froncie.
Na obecny moment imperkomiści, pogardliwie nazywani imperkomuchami, są bez wyjątku postrzegani jako zdrajcy, przynajmniej przez państwa zachodu, a jeśli dostaną się w ich ręce, zazwyczaj czeka ich sąd polowy, jeśli nie błyskawiczna egzekucja. Imperialiści natomiast widzą ich jako wstęp do większej współpracy, mimo zdolności bojowych poniżej przeciętnej.
