Miasto Ur
-
Kuba1001 Taczka:
‐ Mogę dać Ci kilka dni do namysłu. ‐ powiedział po chwili zastanowienia.
Wiewiur:
Pierwszym pokojem, do którego wszedłeś, była kuchnia i jadalnia w jednym… Dobry wybór czy szukasz może dalej?
Zohan:
//Zwykły, czyli taki normalny bochenek, czy suchary? Bo wiesz, że na drogę to bardziej opłaca się te drugie, nie?//
Vader:
Nie napotkałeś już nikogo na swojej drodze, więc szybko i sprawnie wkroczyłeś do pomieszczenia, w którym dostałeś ostatnio rozkazy, a gdzie obecnie trwała zażarta bitwa między trzymającymi się jeszcze na nogach najemnikami, a atakującymi ich skrytobójcami. -
-
-
-
-
Kuba1001
Zohan:
‐ Za zwykły to dziesięć złota za worek. ‐ odparł, wskazując na takowy, który był odpowiednikiem około tygodniowej racji danej żywności. ‐ A za suchary to już z pięć za worek.
Wiewiur:
Nie byłeś, a więc ruszyłeś dalej, trafiając po jakimś czasie na sypialnię na piętrze. Wszystko wskazywało na to, że jest wolna i najpewniej przeznaczona dla Ciebie.
Vader:
Nie udało Ci się to, ale przynajmniej zwróciłeś na siebie jego uwagę, więc odłączył się od walczących, co z pewnością jest plusem… Gorzej, że lekko podskoczył na Twój widok, czyli że najwidoczniej ponownie stałeś się widzialny dla oczu…
Taczka:
‐ Dlaczego miałbym Ci cokolwiek zrobić? ‐ zapytał, znów autentycznie zdziwiony. ‐ Przecież nie jestem jakimś potworem… -
-
-
-
-
-
Kuba1001
Vader:
Jakimś cudem przeciał lecący bełt, ale dość szybko wykonał identyczny atak jak wcześniej, rzecz jasna doskakując do Ciebie.
Taczka:
Podniósł ręce w obronnym geście i zaśmiał się.
‐ Może i faktycznie mam swoje za uszami, ale jestem Lordem Ur, zapomniałaś?
Wiewiur:
Obudziłeś się dnia następnego, rankiem lub przedpołudniem, ciężko określić nawet mimo pozycji słonecznej kuli na niebie. -
-
-
-
Kuba1001
Wiewiur:
Jakaś krzątanina mogła wskazywać najpewniej na niego, bo chyba nie było więcej osób w tym domu, ale z drugiej strony to skąd możesz mieć pewność?
Vader:
Tym razem nie miał zamiaru zaatakować w identyczny sposób, ruszył powoli i z rozmysłem, krążąc wokół Ciebie i wyprowadzając jednocześnie cięcie w szyję i pchnięcie w bok.
Taczka:
‐ Jak już mówiłem, mogę dać Ci kilka dni do namysłu, ale niewiele więcej. -
-
-
-
