Mroczna Puszcza

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skinęła głową, a po Tobie pozostali członkowie drużyny złożyli jej podziękowania, nawet gburowaty Krasnolud, który czuł do niej widoczną antypatię od samego początku.

[Kubeł1001]

Vader0PL

To chyba rasowe. Jednakże pora ruszać dalej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

O ile ktoś poniesie Elfkę, najwidoczniej nie jest przystosowana do wykonywania takich czarów w tak stresującej sytuacji i zwyczajnie zemdlała.

[Kubeł1001]

Vader0PL

I znając życie przypadło mu to w oddziale, bo jako jedyny jest odpowiedniego wzrostu. W przeciwnym razie byłaby po prostu ciągnięta po ziemi.
‐Zatrzymujemy się, czy idziemy dalej?
Podszedł do niej. Żyła? Jeżeli tak, to przynajmniej tyle.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Utrata życia i przytomności to dwie różne rzeczy, im szybciej zdasz sobie z tego sprawę tym lepiej. A najlepiej to już w ogóle będzie, jeśli załatwisz drużynie wykwalifikowanego konowała.
‐ Nie ma co stać, trza by zapi***alać. ‐ odrzekł Krasnolud. Z oczywistych względów długoucha nie odpowiedziała, a Hobbit nie miał zbytnio jak, był przytłoczony adrenaliną i wrażeniami ze swojej pierwszej bitwy na śmierć i życie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐W kolejnej walce każdy z nas potrzebuje wolnych rąk. Czekamy tutaj, przejmuję pierwszą wartę.
Jak powiedział, tak zrobił.
///W którejś lokalizacji uda się takiego znaleźć. Obietnicą wielkiego skarbu można spróbować zebrać ładną drużynę. Niby będzie to mieszanka rasowa, ale mieszanki są dobre. Zwłaszcza słodyczy.///

[Kubeł1001]

Kuba1001

Elfka dalej była nieprzytomna, więc Krasnolud tylko położył ją pod drzewami, a sam zaczął sprzątać truchła pająków i rąbać drwa na opał.
‐ Zjemy to coś? ‐ zapytał z niedowierzaniem Hobbit, widząc martwe Wielkie Pająki. Cóż, albo to, albo podróżne suche racje.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Chyba mają w sobie więcej trucizny, niż mięsa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wolisz umrzeć z głodu? ‐ zapytał retorycznie Krasnolud i toporem odrąbał mięsiste odnóże, które zaczął smażyć nad ogniem.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐W sumie racja, trucizna zabija szybciej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niezbyt się tym przejął, wierząc w zahartowanie swojego organizmu poprzez wypite litry wódki i zjedzone kilogramy kiszonych ogórków, toteż już po chwili zaczął jeść chrupiąc, pajęcze mięsko.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Nachylił się do Hobbita.
‐Jak obstawiasz? Ile razy do końca wyprawy zwymiotuje?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zastanowił się, pocierając dłonią podbródek.
‐ Trzy. ‐ zawyrokował w końcu, patrząc na Krasnoluda, który, jak gdyby nigdy nic, właśnie zaczynał drugą porcję pajęczaka z rusztu.
‐ Mięczaki. ‐ mruknął pod Waszym adresem między jednym kęsem a drugim. ‐ Takich jak Wy to ta puszcza zeżre i wysra. I ch*ja będziemy mieli, a nie skarb, chyba że doniosę dalej Wasze zwłoki, o ile będą mi potrzebne.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Ale wiesz, że my mamy też swoje jedzenie, prawda?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Machnął ręką i skrzywił się nieco.
‐ Zbrzydło mi już to suszone żarcie, a to mięsko jest wypieczone i soczyste. Nad czym tu wybierać?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Nad pewnością, że nie będzie się skarżyło na bóle żołądkowe tam, gdzie ktoś może nas postrzelić w tylną część ciałą?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ponownie machnął ręką i burknął coś pod nosem, wracając do posiłku. Krasnolud jak to Krasnolud, uparty i ciągle obstaje przy swoim, przez co ciężko przekonać go do swoich racji, nawet jeśli mogą być słuszne.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Mówi się na to selekcja naturalna.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jeśli już o tym mowa, to Ty też powinieneś odpocząć i coś zjeść, zanim ruszycie dalej.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Sprawdził więc swoje zapasy.