Podmrok

[Kubeł1001]

PanSzakal

Ruszył przed siebie w mrok wracając do głównego tunelu z kąd poszedł w stronę w którą szli na początku. Tak jak zwykle stawiał stopy ostrożnie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Ja.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Zadowolony z Twojej deklaracji skończył piwo i posiłek, a później ułożył się do snu w pełnym rynsztunku i bronią pod ręką, aby później zasnąć, o czym dawał znać donośnym chrapaniem.
Szakal:
Tak jak zwykle, nic tu nie spotkaliście, co ciągnęło się przez wiele godzin i kilometrów, kiedy to usłyszeliście głosy oraz zobaczyliście światła pochodni z naprzeciwka, które zbliżały się z każdą chwilą zza zakrętu.

[Kubeł1001]

PanSzakal

Więc szybko zaczął się cofać i wodzić wzrokiem w poszukiwaniu kryjówki, nasłuchując przy tym by wiedzieć jak daleko jeszcze są potencjalni napastnicy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Miło. On natomiast wolał pozostać aktywnym, opierając się o stabilny element i pilnując otoczenia. Zawsze będzie mógł przetestować runy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Jak na razie nie zanosi się, żeby ktoś dał Ci taką okazję.
Szakal:
Jakieś kilkanaście, kilkadziesiąt metrów przed Wami. Kryjówek nie ma, możecie co najmniej skręcić w tamtą odnogę, gdzie spotkaliście Orków, i z dala od ich obozu przeczekać przemarsz nadchodzących istot.

[Kubeł1001]

PanSzakal

Tak też zrobił.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Też byłoby fajnie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Niestety, tym razem obyło się bez walki aż do chwili zmiany warty, wtedy to Szarak Cię zastąpił, a Ty zasnąłeś, budząc cię dopiero kilka godzin później, przed wymarszem w dalszą drogę.
Szakal:
Udało się, ale co dalej?

[Kubeł1001]

Vader0PL

Pora się więc ogarnąć i ruszyć dalej, szkoda czasu, by rozmyślać nad metafizycznym sensem życia.

[Kubeł1001]

PanSzakal

Czekał aż przejdą. Kiedy przeszli, wyszedł z odnogi i rozejrzał się żeby upewnić się czy jest bezpiecznie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
A i owszem, zwłaszcza że masz coś innego na głowie, gdy ponownie posypały się ku Wam pociski, ale już nie tak prymitywne, bo mowa o dość porządnych strzałach z metalowymi grotami, które wspomagały wojenne okrzyki Goblinów. Zdecydowanie, zaraz będziecie mieć na karkach całą bandę tych zielonych debili.
Szakal:
Cóż, nie wiesz nawet kim byli, ale tak, chyba wszystko na to wskazuje.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zasłonił się więc tarczą i poczekał na ujrzenie Goblinów, by móc wypróbować runę ziemi.

[Kubeł1001]

PanSzakal

‐ Mordo ‐ zwrócił się do swego towarzysza ‐ Mam złe przeczucia. Oni szli w stronę z której przyszliśmy. Co jeśli idą się nak***iać z naszymi?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Szakal:
‐ A co nas ku*wa oni obchodzą? To żadni nasi są. ‐ odparł oburzony Skaven. ‐ Wygnali nas, to mają.
Vader:
Wybiegły ich spore zagony, niemalże z każdej strony, uzbrojone w małe tarcze, długie włócznie, jednoręczne miecze, ząbkowane noże, długi sztylety i łuki oraz strzały, ale uzbrojeni w nie strzelcy wciąż kryją się i strzelają.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zasłaniając się tarczą uderzył z jednej ręki młotem w ziemię, by wywołać wstrząs.

[Kubeł1001]

PanSzakal

‐ Masz rację. Ch*j z tym że moglibyśmy im pomóc i że może pozwolili by nam wrócić. ‐ powiedział ‐ Czyli idziemy dalej. ‐ poszedł w stronę w którą szli na początku

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Wszyscy zielonoskórzy padli na ziemię, jednego nawet zabiłeś, bowiem upadł tak feralnie, że głową trafił w jakiś ostry głaz, ze skutkiem wiadomym. Widząc leżącego wroga, Szary Krasnolud wzniósł dziękczynny okrzyk do Ragnarosa Płonącego i ruszył z bojowym okrzykiem na ustach w stronę swych wrogów.
Szakal:
‐ A ch*j z nimi. ‐ mruknął i splunął na bok, wznawiając marsz, który zakończył się po jakichś dwóch godzinach… Tym razem przyczyną tego nie byli żadni Orkowie ani przedstawiciele żadnej rasy, ale Wy, w końcu od dość dawna nie mieliście żadnej solidnej przerwy na posiłek i odpoczynek.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Sam ruszył za nim, by wybić kolejne gówna.

[Kubeł1001]

PanSzakal

Więc rozejrzał się za najdogodniejszym miejscem na postój, następnie usiadł na jakimś kamieniu albo na ziemi i napił się z bukłaka po czym zabrał się za suszone mięso. Podzielił się z towarzyszem jeśli ten nie miał nic do jedzenia.