Miasto Gibelest

[Kubeł1001]

Vader0PL

Kiwnął głową.
‐Jakieś następne cele?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Powrót, choć po drodze możemy zasiać jeszcze nieco zamętu… To miał być test dla wojsk naszych i cesarskich oraz pokaz siły Paktu Trzech, ale nie pełnoprawna inwazja. ‐ wyjaśniła i rzuciła okiem na trzymaną przez Ciebie w dłoni butelkę. ‐ Co to takiego?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Elfickie wino. Nie, nie zamierzam pić podczas służby.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wielka szkoda, bo ja chętnie napiłabym się nieco, dawno nie piłam nic elfickiego, co nie było krwią.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Podał jej alkohol, a następnie ją minął i ruszył ulicą.
‐Proszę, ja tymczasem przejdę się ostatni raz, dopóki jeszcze Gibelest nosi miano miasta, a nie ruin.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Chyba chciała Cię zatrzymać, ale zrezygnowała i ruszyła w swoją stronę, podczas gdy Ty poszedłeś w swoją. Cóż, przechadzka była spokojna, umilały Ci ją krzyki mordowanych mieszkańców, a czasem zakłóciła ją jakaś przechodząca grupa Nieumarłych, Demonów lub Mutantów. Cóż, w tym tempie miasto stanie się ruiną o wiele wcześniej, niż mogłeś przypuszczać.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Ciekawiło go w sumie, co się stało z resztą wojskowych i tym, który rządził tym miastem. W sumie miał nadzieję, że jeszcze żyje, więc udał się do ratusza, a jeżeli tam było czysto (lub płonął), to ruszył zwiedzić koszary i siedziby wojsk, które miasto trzymało dla własnej, nieskutecznej obrony. Przy okazji zorientował się, że lubi towarzystwo Wampirzycy, jednakże to, że podkreśla swoje stanowisko w rozmowie z nim… no cóż, nikt nie jest idealny, a sam potrzebował chwili poetyckiej ciszy i spokoju.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jeśli chodzi o koszary, to były małe i skromne, idealne do kontyngentu straży, ale zdecydowanie za małe, aby zapewnić miejsce jakiekolwiek większej formacji żołnierzy. Dlatego też możesz czuć pewną obawę, gdyż najpewniej żołnierzy w ogóle tu nie było i do tego mogą być gdzieś w pobliżu. Po tym, jak minąłeś koszary, trafiłeś pod ratusz, który owszem, płonął, a sądząc po krzykach ze środka, to pewnie nie jest pusty. Samego burmistrza znalazłeś, najemnicy zostawili go przy życiu, ale w dość specyficzny sposób: Powiesili za kostki, nogami w dół, na linie, ledwie kilka centymetrów poza zasięgiem wyciągających łapy oraz podskakujących Nieumarłych. Od czas do czasu któryś z najemników wypuszczał słabo naciągniętą strzałę, która wbijała się w ciało nieszczęśnika, acz nie zadawała mu śmierci, tylko ogromny ból.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Rozbawił go ten widok i się zbliżył, nakazując Nieumarłym odsunięcie się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wedle rozkazu, odsunęli się, a mężczyzna popatrzył na Ciebie z nadzieją w oczach tak wielką, jakiej nie widziałeś od wielu, wielu lat… Chociaż co z tego, skoro skończy się jak zawsze?

[Kubeł1001]

Vader0PL

A kto to wie, jak się skończy?
‐Witaj, burmistrzu Gibelest.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ratuj mnie. ‐ wyszeptał, równie zbolały, co przerażony. ‐ Błagam, ratuj mnie! Zrobię wszystko… Oddam Ci wszystko… Tylko mi pomóż, proszę! ‐ powiedział z rosnącą z każdą chwilą desperacją w głosie, przy okazji rozglądając się nerwowo na około, na najemników i Nieumarłych, gotowych skończyć z nim na choćby Twojej skinienie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Czy twoje miasto dysponowało artefaktami?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Czym? ‐ spytał zdziwiony. ‐ Em… Ależ tak, oczywiście! Ale po ostatnim najeździe Orków ukryliśmy je poza miastem.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zbliżył się do niego, lecz nie na tyle, by mógł go dosięgnąć.
‐Mogę posłać tam ludzi, żeby zobaczyli, na ile twoje informacje pokrywają się z prawdą. Jednak wiem, że kłamiesz. A ja nie toleruję kłamców. Mogę sprawić, że spotka cię los gorszy od śmierci.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Na to nic nie odpowiedział, bo najwidoczniej liczył, że złapiesz się na tak oczywistą przynętę, więc nie przygotował sobie żadnej wymówki.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐No? Posiadaliście tutaj coś cennego?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i zerknął nerwowo na najemników, później dając Ci znak, abyś się nachylił.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Nie zrobił tego, lecz spojrzał na niego lekko przechylając głowę.
‐Mów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zaprzeczył, najwyraźniej uważając słowa, które miały zaraz paść za zbyt wielki sekret dla uszu byle szeregowych najemników.