Karczma "Pod Jajami Wroga"

[Kubeł1001]

Attero

Jak na złość (a może nie) czerwieni się jeszcze bardziej i odwraca wzrok gdzieś na bok chowając twarz w rękaw. Ekstremalnie speszona, aż mowę jej odebrało.

[Kubeł1001]

gulasz88

Zachichotał szczerze, ale nie szyderczo. Przysunął się nieco bliżej i delikatnie objął dziewczynę w talii.
‐ Poważnie, nigdy nie spotkałem bardziej uroczej dziewczyny.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Tylko tak mówisz… ‐ odpowiada mu cicho. ale i nie protestuje gdy ją obejmuje. Twarz dalej jest ukryta za rękawem, tylko teraz nieco mniej.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Jak śmiałbym cię tak bezczelnie okłamywać. ‐ Przysunął swoją głowę bliżej jej, by móc spojrzeć jej w oczy.

[Kubeł1001]

Attero

Ruby oczy ma ładne, jasnoniebieskie jak Nordowie, mimo że nie jest stamtąd. Patrzy na niego, na raz i przestraszona, zaciekawiona i speszona.

[Kubeł1001]

gulasz88

Jego oczy natomiast były czerwone, mocno czerwone. Jak rubiny albo wytrawne wino; pamiątka po “skaveńskim” przodku. Spoglądały prosto w nią, wykrzywione w zawiadackim spojrzeniu. Jednak nie było w nich nic złego, tylko ciepło i czyste zauroczenie.

[Kubeł1001]

Attero

Mimowolnie ciepło się uśmiecha i przytula do niego. Zamyka oczy i wtula się nieco mocniej.

[Kubeł1001]

gulasz88

Odwzajemnił uścisk, najmocniej i najdelikatniej jak się dało. Dziewczyna była tak drobna, że bał się że ją połamie. Ale ta kruchość bardzo mu się w nim podobała.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Przepraszam… Lubię się przytulać. ‐ mówi prawie szeptem i bardziej się wtula. Zamyka oczy i bardziej opiera się na nim ale jeszcze nie śpi. Można powiedzieć, że to całkiem urocze

[Kubeł1001]

gulasz88

Nawet bardzo. Urocze i romantyczne. Dwoje odrzuconych z tego świata, splecionych w ciepłym uścisku w piwnicy przydrożnej karczmy. Prawdziwy początek wielkiej przyjaźni… a może czegoś więcej?
‐ Nie musisz za nic przepraszać. ‐ Szepnął jej do ucha. ‐ To raczej ja powinienem przeprosić ciebie.

[Kubeł1001]

Attero

Znów podnosi na niego wzrok nie przerywając przytulania się.
‐ Czemu? Chyba też zmęczony jesteś

[Kubeł1001]

gulasz88

Oderwał na chwilę głowe by móc jeszcze raz spojrzeć w te cudowne błękitne oczy. Przez chwilę chciał pójść o krok dalej i nawet zbliżył swoje usta do jej ust. Ale się zatrzymał w połowie, jakby dając jej możliwość decyzji.

[Kubeł1001]

Attero

Odsunęła się kawałek i dała do zrozumienia, że jeszcze nie. Spuszcza wzrok i znowu się lekko wtula.

[Kubeł1001]

gulasz88

Poczuł się niezręcznie, więc ostrożnie wyrwał siè z uścisku.
‐ To… ja może pójdę po coś do picia.
Wyszedł ze swojego pokoju i udał się do baru.

[Kubeł1001]

Attero

Odłożyła instrument spowrotem pod ścianę i spaceruje po pokoju, dokładnie oglądając całe pomieszczenie. Chodzi dookoła i znów zatrzymuje się przy półce z książkami.
Wyciąga te z widocznym największym zużyciem i otwiera na losowej stronie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Gulasz:
‐ I jak tam? ‐ zagadnął karczmarz z uśmiechem niemalże od ucha do ucha na brodatej gębie. Dobrze wiedziałeś co i kogo ma na myśli.
Attero:
Poezja i tym podobne, ale też jakieś dziwne pozycje, jakby zapisane w nieznanym Ci języku.

[Kubeł1001]

Attero

Wczytuje się w książkę, a jak wiadomo, najłatwiej poznać człowieka po tym co czyta. Oraz wchodząc do jego głowy, ale to już cięższa sztuczka.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐A weź daruj sobie te sprośności! ‐ Machnął ręką i usiadł na swoim ulubionym miejscu. ‐ Nie każda kobieta to puszczalska dziunia. Takie łatwiej spotkać w mieście. ‐ Dodał.
‐ A skoro o tym mowa, zabieram ją jutro do Nowego Gilgasz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Attero:
Wczytałaś się w poezję, bo tylko to mogłaś przeczytać. No, chyba że poszukasz czegoś innego, co nie leży na wierzchu… Jeśli chodzi o same wiersze, to raczej przeciętne, kilka z nich chyba nawet skądś kojarzysz.
Gulasz:
‐ Może i romantyk ze mnie żaden, ale ja bym swoją piękną wziął na spacer przy świetle księżyca, a nie słońca… Zwłaszcza czarnego… No, a poza tym to po kiego żeś tu przylazł? Oddech złapać? ‐ zapytał, po ostatnim pytaniu zanosząc się rubasznym śmiechem.

[Kubeł1001]

Gulasz86

‐ Co? Nie, uwielbiam zapach karczemnej piwnicy! ‐ Powiedział z nieukrywaną ironią. ‐ Chciałem dokończyć to wino co i tak odtworzyliśmy.