Las Lerolga

[Kubeł1001]

Vader0PL

Ruszył więc dalej.
‐Wystarczyła rozmowa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Dlaczego mam złe przeczucia co do tego? ‐ zagadnął Krasnolud, aby późnij uściślić: ‐ No wiesz, że nas okradną i zabiją, albo na odwrót, hmmm…?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Nie ma to najmniejszego sensu, gdyż będą mieli tylko jeden klucz, a pozostałe jedenaście będą sami zmuszeni zdobyć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A jak będą nas śledzić, żeby nam odebrać skarb, jak już sami odwalimy robotę z kluczami?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Mamy klucz u Elfów, a pozostała jedenastka może być wszędzie, także u was, Krasnoludzie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zamilknął i nie miał żadnych pytań, a Wy trafiliście pod rozłożysty dąb, którego nijak moglibyście objąć w najwęższym miejscu całą trójką, a może nawet i z pomocą Elfów, zaś jego korony kończyły się jakieś kilkadziesiąt, jeśli nie sto, metrów nad ziemią. Jeśli mapa się nie myli, to właśnie w miejscu, gdzie ten rośnie, znajduje się klucz…

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Hm. To tutaj.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Gdzie? ‐ zapytał Krasnolud, rozglądając się wokół. ‐ Że we drzewie? ‐ dodał, wskazując na olbrzyma wśród flory.
Hobbit nie mówił nic, zbyt był tym wszystkim urzeczony, co nie zmieniło się właściwie od chwili wejścia do lasu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Mapa wskazuje bezpośrednio jaskinię, więc jest to pod tym drzewem.
Postarał się przejść naokoło drzewa, szukając czegokolwiek przy jego korzeniach.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Znalazłeś trochę trawy i naprawdę wiele mchu… Być może te rośliny pionierskie z czasem pokryły jakieś przyciski lub coś podobnego, co może otworzyć wejście do jaskini pod drzewem?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jeżeli Elfom przeszkadza to, co zrobię, to proszę informować!
Naruszył przestrzeń osobistą roślin, by sprawdzić czy kryją se krety. Albo sekrety.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ruszenie rozłożystego drzewa na pewno by im przeszkodziło, a Ciebie zabiło, ale na szczęście w kwestii mchu byli bardziej wyrozumiali, więc zdołałeś obedrzeć z niego cały teren wokół drzewa, ukazując cztery odstające przyciski z kamienia. Nacisnąłeś przypadkiem jeden, ale stało się tyle, co nic, podobne rezultaty odnieśli pozostali członkowie drużyny.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Przyciski były bez odznaczeń?
‐Na ile obstawiacie, że wciśnięcie wszystkich na raz pomoże?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Bez, a jeśli jakieś były, to dawno, nim zatarł je czas…
Obaj niskopienni uznali to za dobry pomysł i byli gotowi go wykonać, zapewne licząc, że nic przy okazji nie je**ie albo coś w tym guście.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Em, Panowie Elfy? Przydałby się ochotnik! Nas jest trzech, a przyciski cztery!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skarb i wyjaśnienie zagadki kusiły na tyle, że tylko chwilę czekałeś na ochotnika, którym był dowódca oddziału długouchych.
‐ Przyciski? ‐ zagadnął, dostrzegając jeden z nich. ‐ Jeśli je wciśniemy to coś się stanie, prawda?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Najprawdopodobniej. Wciskamy jednocześnie na trzy…dwa…jeden!
Nacisnął swój.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pozostali zrobili identycznie, z minimalnym opóźnieniem w wypadku Hobbita. Przez chwilę nic się nie działo, ale nagle grunt pod Wami zadrżał i zaczął opadać w dół, zostawiając jedynie samotny dąb… Wędrowaliście kilka metrów poniżej poziomu gruntu, gdzie kamienna platforma zatrzymała się, ukazując Wam mroczny i wilgotny tunel biegnący między gałęziami drzewa‐giganta.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Haha! A jednak się udało!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt tego nie skomentował, bo fakt, rzeczywiście się udało. Poza tym wszyscy byli pod ogromnym wrażeniem, zwłaszcza gdy Hobbit postąpił niepewnie kilka kroków naprzód, a tunel zaczął jaśnieć, gdy na jego ścianach zapalały się pochodnie, acz bez jakiejkolwiek Waszej interwencji.