Miasto Battlehammer

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Są moim dziełem, podobnie jak stwory pilnujące wejścia do mego pałacu.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Ciekawe…ciekawe…a powiedz mi proszę jeszcze jedną rzecz. Kto jest teraz Cesarzem ludzi ? Dobrze by było stanąć mu na drodze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Cesarzem Verden jest niejaki Ak’lekir, rezydujący obecnie w Ruhn. ‐ powiedział.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ No dobrze…‐ stwierdził po czym przerwał na chwilę ‐. Nie potrzeba ci czegoś Ragnarosie ? Szczerze przyznam że szwendam się ostatnio bez celu i nie mam co robić. Zastanawiałem się czy nawet nie ruszyć na archipelag sztormu w celu poszukiwań czegoś nowego.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Pewnie niezbyt interesując Cię negocjacje z plemionami Goblinów i zdziczałych Orków, nieprawdaż?

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐Nie mam nic do roboty, żaden posłaniec bogów na mnie nie wpadł, żaden Cesarz ani Król…tylko raz zdarzyło mi się zatrzymać jakiś oddział demonicznych żołnierzy…ale no cóż znali odpowiedzi. Chętnie się zajmę czymkolwiek

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Skoro tak to możesz stanąć na czele dwóch tuzinów moich Ognistych Heroldów i ruszać. Oni wskażą Ci miejsce.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Wskaż mi więc gdzie są i ruszę natychmiast

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jego płonąca dłoń spoczęła na drzwiach, przez które tu wyszliście. Musisz, więc skierować się z powrotem przed pałac.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak więc powoli wstał i ruszył w tamtą stronę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rzeźbopodobne stwory stały na swoich miejscach, ale były tam też dwa tuziny ich braci, wyglądających tak samo, uzbrojonych w bicze z ognia i miecze zaklęte tym żywiołem, a także wielką chorągwie z płonącą czaszką na czerwonym tle.
Musiały znać już rozkazy, więc kiedy tylko Cię zobaczyły, ruszyły we wcześniej obranym kierunku.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak więc dał się poprowadzić, i ruszył między nimi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Podczas, gdy oni gładko zlecieli na dół dzięki swoim skrzydłom, Ty mogłeś się tam teleportować. Dalszą drogę musicie pokonać tunelami.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak też zrobił, teleportował się na sam dół i dalej dał się prowadzić Heroldom.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Szliście dość długo, w posępnym milczeniu. W sumie, nie była to dla Ciebie nowość, a Heroldzi rozświetlali Ci drogę, więc podróż była w miarę przyjemna.
W końcu trafiliście do dużej jaskini, w której pewnie miały odbyć się negocjacje, ale wygląda na to, że trafiliście tam jako pierwsi.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak więc stanął na środku owej jaskini wbijając swoje miecze w skałę po swojej lewej, i prawej stronie. W takiej też pozycji czekał na przeciwną delegację.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie minęło dużo czasu, gdy z przeciwnego tunelu do jaskini weszła delegacja Goblinów. Uzbrojeni we włócznie i lekkie miecze, chronienie kiepskimi pancerzami i szyszakami ustawili się przed Wami. Z tyłu dostrzegłeś kilka Ogrów z wielkimi maczugami oraz wielu Orków.
Nie mieli zbroi, lecz maczugi, buławy, miecze i topory. Tutaj, w podziemiach Elarid, to Gobliny rządziły zdziczałymi Orkami, w przeciwieństwie do plemion i Hordy na powierzchni.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Było to dla niego co najmniej zaskakujące, jednak żeby zrobić dobre wrażenie na przywitanie zdjął swój hełm, a jako twarz uformował sobie coś w rodzaju czaszki, zaraz gdy to zrobił przeszedł do przemówienia ‐ ciężkim i przytłaczającym głosem.

‐ Witajcie przedstawiciele Gobliniej rasy, przybyłem do was z prośby mojego przyjaciela Ragnarosa aby wysłuchać waszych żądań.‐ rozniosło się po pomieszczeniu echem ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wódz Brulv chcieć rozmawiać! ‐ rzucił jakiś Goblin z tyłu.
‐ Gdzie on jest? ‐ wyręczył Cię jeden z Heroldów, zadając pytanie głębokim i basowym głosem.
‐ Z tyłu! ‐ krzyknął inny Goblin.
Tak, to jest dość niepokojące. Bo niby czemu wódz ma się chować za swoimi żołnierzami w czasie negocjacji?

[Kubeł1001]

Bilolus1

Schylił się, a w oczodołach czaszki która pojawiła się w miejscu jego głowy błysnęły tajemnicze światełka które wwiercały się w gobliny przed nim

‐ Rozkażcie mu podejść albo nasze pertraktacje będziemy mogli uznać za zakończone.‐ w jego głosie błysnęła nuta groźby‐.