Rezydencja Arkora.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Ku*wa, jak ja dawno tutaj nie byłem… Ciekawi mnie co w ogóle jeszcze nadaje się tutaj do jedzenia… No i czy ktoś sobie tutaj nie postanowił posiedzieć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Powiedzmy, że o to zadbałem. ‐ odrzekł Wampir ze swym typowym, enigmatycznym uśmiechem, gdy zbliżaliście się do głównej bramy, która otworzyła się przed Wami bez jakiejkolwiek ingerencji z zewnątrz lub wewnątrz. Chyba.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Trochę ciekawi mnie, że wiesz tak wiele.‐ Powiedział lekko się uśmiechając, a następnie ruszył przez bramę wraz z resztą.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Czy coś się zmieniło? Z pewnością, bo o ile spodziewałeś się, że cała rezydencja zarosła brudem, to było wręcz przeciwnie: Lśniła jak nigdy dotąd.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Ciekawi mnie w ogóle kogo wziąłeś do tego sprzątania… No, ale czujcie się tutaj jak u siebie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

O ile Ork, jego ludzki towarzysz o wiecznie rozmierzwionych włosach i umięśnionym ciele, którego górne partie eksponował odkąd wjechaliście do Verden, ozdobionym czarnymi tatuażami z geometrycznych wzorów, które układały się ostatecznie w wizerunki Smoków, a także długoucha, czarnowłosa i fioletowooka towarzysza mężczyzny wzięli sobie to do serca i zaraz ruszyli zwiedzać nowe lokum, to Wampir i reszta drużyny niezbyt wzięli sobie Twoje słowa do serca i nie ruszyli się z miejsc. Ech, no i tak kobieta, która również ani myślała opuścić swój powóz.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Cóż, to chociaż nie stójmy na zewnątrz, w środku jest znacznie lepiej.‐ Powiedział jeszcze do tych niezdecydowanych i ruszył samemu do środka. Wypada też zabrać młodą, przede wszystkim dlatego, by nie próbowała uciec.

[Kubeł1001]

Kuba1001

No to musisz jakoś ją stamtąd wywlec, bo zamknęła się na cztery spusty i po dobroci raczej nie wyjdzie.

[Kubeł1001]

FD_God

No to wypada może pierw jej jakoś przemówić do rozumu, stanął więc w pobliżu drzwi opierając się o ścianę powozu.
‐Powiesz mi może czemu nie zamierzasz stamtąd wyjść?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Bo mnie zabijecie, to oczywiste! ‐ odparła, choć po dłuższej chwili namysłu. ‐ Lub gorzej!