Dolina Lodowego Wichru

[Kubeł1001]

Kuba1001

A więc czekałeś, aż zauważyłeś dymy z ognisk, do których kierują się Twoi towarzysze, a co za tym idzie, Ty również.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Krasnoludy? Chyba mnie nie zjedzą, no nie? Czekał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Byli okryci skórami, więc nie mogłeś stwierdzić jakiej są rasy. Ale wzrost wyklucza wspomniane Krasnoludy. Niemniej, kierujecie się do małego skrawka tundry, złożonego jedynie z kilkunastu drzew.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Ruszać się nie mogę, ale może mogę mówić.
‐ Nie zjecie mnie, no nie?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ten, który Cię niósł parsknął, a drugi pokręcił głową i mruknął coś w jakimś dziwnym, nieznanym Ci, języku.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Pozostało czekać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I czekałeś, aż trafiłeś do obozu w tundrze: Dwunastu prostych namiotów, ustawionych wokół trzynastego, największego, który stał w centrum tego kręgu. Twoi towarzysze zanieśli Cię do jednego z bocznych i rzucili na matę z jeleniej skóry. Jeden mruknął coś, co mogło znaczyć “czekaj” i wyszedł, a ten drugi za nim.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Więc czekał, jednocześnie licząc ilu mogło być tych osobników.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Na pewno tych dwóch. Innych nie widziałeś po drodze, w obozie, ani w tym namiocie.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Pozostało czekać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

A czekanie się opłaciło, gdyż odwiedził Cię szaman. Był to człowiek, w średnim wieku. Podpierał się laską, która mogła też być kosturem, i ubrany był w okrycie ze skóry renifera, jednak pomalowane w jakieś pasy i znaki. Stanął nad Tobą i zaczął Ci się przyglądać.
‐ Jak tu trafiłeś? ‐ spytał wreszcie. ‐ Kim jesteś?

[Kubeł1001]

Konto usunięte

‐ Jestem podróżnikiem, który przybył z daleka. Mnie i mojego orła zaskoczyła noc i ze zmęczenia, bez większych szans na przeżycie poszliśmy spać na środku tego pustkowia.

//Głos demona to Ty, czy ja?//

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Raczej ja.//
Pokręcił głową.
‐ Eh, miałeś szczęście, że przeżyłeś. I znaleźli Cię Barbarzyńcy.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

‐ Dostanę się stąd do jakiegoś miasta?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Najbliżej jest do Dekapolis, ale w tym stanie to byś nawet z namiotu nie wyszedł. ‐ powiedział i przeszedł przez namiot, do jakiegoś worka, z którego zaczął wyjmować korzenie, maści i mikstury.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

//Oj, będę musiał ich zabić…//
‐ A to czemu? Dotarłbym.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//A to czemu? Zresztą, nawet z jednym nie masz dużych szans.//
‐ Taaak? To spróbuj wstać. ‐ rzekł i skrzyżował ramiona na piersi.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

‐ Daj mi siłę bym pokazał temu starcowi kim jestem.
Pomyślał i spróbował wstać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wstałeś. Ale zanim na Twoje usta wstąpił uśmiech zwycięzcy, a na jego twarz wyraz niedowierzania, to padłeś na wznak, z powrotem na matę z jeleniej skóry.
‐ Mówiłem? Zresztą, jeszcze dziś Cię poskładam.

[Kubeł1001]

Konto usunięte

Więc leżał tak.