Żelazne Kuźnie

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak też podniósł się i ruszył do swych dowódców aby usłyszeć co mają mu do powiedzenia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jako że o taktyce nie wypada gadać z suchym pyskiem, obaj, a wraz z nimi inni wyżsi rangą dowódcy siedzieli przy prowizorycznym stole, zajadając różne mięsiwa i tym podobne oraz pijąc wszelkiej maści trunki. Oczywiście pozostali żołnierze, poza zwiadowcami i wartownikami, również wzięli coś na ząb.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak też on zasiadł do owego stołu, jak zapewne oczekiwał przy jakimś wyjebistszym krzesełku polowym czy czymś, i gdy to zrobił usiadł samemu chwytając za kufel

‐ To jak, dlaczego mnie wołaliście dowódcy moi złoci ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wrócili zwiadowcy, Książę. ‐ powiedział Thane, gdy zasiadłeś na wyjebistym krzesełku.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Co od nich zatem wiemy ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Marszałek skinął głową na adiutanta, a ten przyniósł płócienny worek. Opróżnił go i u Twoich stóp legły głowy wszystkich wysłanych zwiadowców. Warto dodać, że na twarzy każdej odmalował się niesamowity lęk, ból i cierpienie.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Pokiwał powoli głową patrząc na każdą po kolei, szukając przypadkiem czy nie ma tu owego żołnierza któremu podarował rączkę starego topora ‐ po krótkiej chwili przeniósł wzrok na Thane.

‐ To nie dzieło Worgów…czyli to o co się martwiliśmy, Drowy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Niestety. ‐ odparł i pokiwał smutno głową. ‐ Jest też wiadomość, ale w nieznanym nam języku. Buster, w oparciu o księgę, którą Książę już tu czytał, oraz kilka innych dzieł, stara się to jakoś odczytać.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Wesprzyjcie wejście do jaskini do której wysłaliśmy owych zwiadowców, oświetlcie dużą część tunelu ‐ damy mu czas żeby to przetłumaczyć…ale bądźmy też gotowi w razie ataku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Thane ponownie skinął na adiutanta, a ten pozbierał głowy. Następnie jakiś Krasnolud odszedł od stołu, zapewne by przekazać Twoje rozkazy.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Jakieś inne rzeczy na których powinienem skupić swoją uwagę ?‐ spytał patrząc po krasnoludach przy stole ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Żołnierzom przydałaby się jakaś pokrzepiająca przemowa. Nie oszukujmy się: To zaprawieni w bojach weterani, ale są przerażeni.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Oczywiście, przygotujcie wszystko. Chętnie się tym zajmę .‐ zaśmiał się ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A co będzie Księciu potrzebne? ‐ spytał generał.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Jakieś podium…no i to w sumie tyle.‐ stwierdził wstając i poprawiając swoją śnieżno‐białe futro które zabrudziła już krew z ostatniej walki ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dagna bez większych wstępów wysłał kilku wojowników i po chwili miałeś już eleganckie podium. Pion dowodzenia ogłosił również, że masz coś do powiedzenia, więc śniadanie skończone.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Zatem wdrapał się na owe podium, spojrzał po swojej armii, podrapał się po brodzie i głośno stwierdził

‐ No chłopaki, dzisiaj bardzo ładnie się spisaliście .‐ i tu zaśmiał się zagadując żartem ‐. Ale słyszałem też że większość z was jest blisko żeby zesrać się ze stresu przed tym co nas czeka .‐ dał im chwilę żeby to przełknąć, czekając na reakcję gotów żeby kontynuować ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Usłyszałeś nerwowy śmiech, głównie tych młodych chojraków, którzy starali się udowodnić, że to nieprawda, choć tak naprawdę to było inaczej. Jedynie starsi ponuro pokiwali głowami, zgadzając się z tym, co powiedziałeś.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ W takim razie mam dla was pewne wieści, dzisiaj miałem podobnie. Prawie zesrałem się ze strachu kiedy za liniami wroga stoczyłem walkę z minotaurem, skurczybyk przeżył wiele trafień ‐ zgarnął nawet mój topór który ugrzązł w jego plecach. Stałem tak bez broni i wiecie jak to się skończyło ?‐ tu odpiął od swego pasa dwa nieco już zaostrzone rogi bestii i położył je przed sobą ‐. Powiem wam jedno chłopaki, obiecuję wam że stanę w pierwszej lini, że będę walczył za naszą sprawę do końca i choćbym miał zdechnąć z przemęczenia to to zrobię. Nasi przeciwnicy zamordowali mój lud, moich poddanych i spróbowali zagarnąć moją ziemię, naszą ziemię, a na to nie pozwolę .‐ tu dobył swojej włóczni i wskazał nią tunel z którego nie wrócili zwiadowcy ‐. Obiecuję wam już dzisiaj że jako pierwszy wejdę do tego piekła i wyniosę nam z niego zwycięstwo.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Początkowo wzmianka o strachu sprawiła, że nastąpiła niezręczna cisza. Ale w miarę kolejnych słów przemówienia cisza zaczęła się wypełniać pomrukami, okrzykami i w końcu wszyscy krzyczeli, wznosząc w górę pięści. Przemówienie zadziałało. Jak zwykle.