Autobus [Z BEACH CITY]
-
Andrzej_Duda-No cóż… Mam nadzieje, że masz rację. W końcu, mimo wszystko… Po aferze z moją siostrą, uciekła z domu i dopiero niedawno ją znalazłam. Może być trudno… I w sumie sama nie wiem co powinnam w takiej sytuacji jej powiedzieć. Nie jestem nawet pewna tego, czy przyjmie jakiekolwiek przeprosiny, za to tak właściwie opuszczenie jej…-odpowiedziała mocno zmartwiona.
-
Woj2000-Och… - odparł krótko, po czym dodał też bardziej zmartwionym tonem - Wiesz… tu nie jestem pewien, czy mogę pomóc, bo sam teraz uciekłem z domu, by móc ochronić sama wiesz kogo. Ale… na twoim miejscu spróbowałbym po prostu porozmawiać i przeprosić. Najważniejsze to chociaż starać się nawzajem wybaczyć…
-
Andrzej_Duda
-Cóż… Na mnie już czas. Muszę się przenieść już do mojej siostrzenicy. Naprawdę dziękuję za to wszystko. I… Jeszcze raz przepraszam. - odpowiedziała, po czym powoli przymierzyła się do przytulenia Kevina, ale ostatecznie się zatrzymała.
-Wybacz. Przyzwyczajenie… Zgaduję, że na takie rzeczy jeszcze za wcześnie… -
-
-
Woj2000
Kiedy tylko Biała Diament całkowicie zniknęła, Kevin już całkowicie zbaraniał, naprawdę nie wiedząc już, czy to zwykły sen, prawda, czy kolejna, wielce rozbudowana intryga kosmicznej dominy. Chęć skruchy, łączenie form, dzieci, siostrzenice…
Nie, to jest odrobinę przydużo. Nawet jak na głowę mającego doświadczenie z dziwnościami Kevina, który tylko stał, nie ruszając się specjalnie. -
-
-
-
Woj2000
Ktoś bardziej pesymistyczny mógłby powiedzieć, że to wszystko idzie aż za łatwo. W końcu w każdym innym przypadku Biała by zaczęła to samo dominujące dręczenie połączone z innymi torturami, a tu proszę, okazała skruchę! Do tego doliczając fakt, że od momentu z fuzją nic specjalnie złego się jemu i Diamencikowi nie stało…
-No nic… będzie już lepiej - skwitował optymistycznie, po czym wstał i rozpoczął przechadzkę po cukrowym polu - Tylko dojechać do Nowego Yorku. -
Andrzej_Duda
Nie wspominając o tym, że na pożegnanie chciała się przytulić z Kevinem, nie mając żadnych morderczych zamiarów… A do tego sama zdecydowała, że lepiej tego jednak nie robić, bo to nie byłoby jednak mile widziane. Kto by pomyślał, że ona tak się zmieni…
Kevin chodząc po nieskończonym polu cukowym, odczuwa, można powiedzieć, coraz słabszą grawitację z każdą chwilą. Po chwili każdy pojedynczy krok jest jak mały skok przed siebie. -
-
-
-
Andrzej_Duda
I w chwili, kiedy koniec poprzez śmierć poprzez rozgniecenie na naleśnik babuni wydawał się bliski jak nigdy, Kevin się zbudził. Nie trudno było zauważyć, że zarówno Diamencik, jak i Manda śpią, podczas gdy za oknem autobusu kierującego się do Nowego Jorku jasno i wyraźnie widać noc. Najwidoczniej większość osób, jeśli nie wszyscy w autobusie już śpią, ponieważ, ponieważ światło jest zgaszone przez kierowcę, z którego kabiny obecnie dobiega lekkie światło pochodzące z różnorodnych wskaźników na desce rozdzielczej.
-
Woj2000
Kiedy w końcu w pełni ogarnął, że znalazł się w świecie realnym, pierwszym, co zrobił, i tak było mocne wzdrygnięcie. Sen snem, ale to spadanie było naprawdę realistyczne. I straszne. Z o wiele większą przewagą na to drugie.
No nic… było, minęło, a Kevin teraz postanowił się bardziej skupić na otoczeniu, zwłaszcza na obecnej porze, która skłoniła go do lekkich rozmyślań.
-Już noc… Do tego Nowego Jorku jest nawet dalej, niż myślałem. Ciekawe, ile jeszcze?
Po czym, niewiele się zastanawiając, zwrócił się do śpiącej Diamencik i krótko ją pogłaskał, by po tym wyciągnąć telefon i sprawdzić w lokalizacji, gdzie dokładnie teraz są. -
Andrzej_Duda
Biorąc pod uwagę, że od stanu Delmarva do Nowego Jorku trochę jest… To jakby nie patrzeć, podróż może trochę potrwać. Dodajmy do tego fakt, że kierowca musi przecież robić obowiązkowe postoje na takich wyjątkowo długich dystansach i jest już odpowiedzieć na to ile jeszcze potrwa ta podróż.
Diamencik na szczęście się nie zbudziła po krótkim mizianiu, natomiast jak się okazało… W telefonie Kevina jest zerowy zasięg, więc nie szczególnie może sprawdzić lokacje. Można jedynie zgadywać, że skoro nie ma zasięgu, to są na jakimś zadupiu. -
-
Kiedy Kevin rozejrzał się po swoim otoczeniu, zobaczył wiele rzeczy… Trudno je określić interesującymi od razu, ponieważ na pierwszy rzut oka wcale się takie nie wydają definitywnie. Po dłuższej chwili skanowania wzrokiem środku komunikacji miejskiej, najbardziej interesujący wydał się dla Kevina fakt, że osoba siedząca dosłownie tuż obok niego, Manda Waximoff, ma w swojej podręcznej torbie jakąś bliżej nieokreśloną książkę, wyglądającą na wyjątkowo starą. Ciekawe skąd ja ma i po co ona jej? Zwłaszcza, że jeśli już, to powinna być w jakimś stopniu zabezpieczona, to może być zabytek… Kevin zauważył też, że na szyi jego sąsiadki z siedzenia jest naszyjnik z błyskawicą w kółku. Hm. Ciekawe jakie to ma znaczenie dla niej? Zwlaszcza, że nie pasuje do jej ogólnego stylu ubierania się.
-
O ile ta stara książka zwróciła początkowo jego uwagę, to jednak ostatecznie i tak ostatecznie skupił się na tym szczególnym, i niepasującym do ogólnego ubioru nowej znajomej, elementu biżuterii. Niestety nie może powiedzieć o nim nic więcej, gdyż jeszcze nie zna jej na tyle, by móc wysuwać jakieś szczególne spekulacje co do jego pochodzenia.
Zamiast tego postanowił po prostu się jemu bardziej przyjrzeć, jednak w sposób bardziej subtelny, aby nie wyglądało to tak, jakby wgapiał się w jej dekolt. Może dostrzeże w nim coś szczególnego albo przypomni sobie, czy taki symbol związany jest z jakąś grupą, którą on sam zna? W końcu… równie dobrze może to być symbol jakiejś.
