Your browser does not seem to support JavaScript. As a result, your viewing experience will be diminished, and you have been placed in read-only mode.
Please download a browser that supports JavaScript, or enable it if it's disabled (i.e. NoScript).
“Ja ciebie też kocham, mamo. I…nie mam żalu. Rozumiem cię.” Spinel się zregenerował?
“Przy najbliższej okazji postaram się Ciebie odwiedzić fizycznie, cukiereczku.” Tak. Siedzi naprawdę przestraszona i wpatruje się w ziemię.
“Rozumiem. Dzięki, mamo.” Podszedł do niej i kucnął. -Eh…pewnie się boisz że coś ci zrobię, ta?
“Ależ proszę, nie ma za co.” Spinel pociągnęła nosem i pokiwała głową w górę i w dół.
-Spokojnie młokosie, nie mam w planach cię spalić. Mimo, że na początku chciałem. Czemu ty uciekłaś?
-Bo się bałam, że mi coś zrobisz za dotykanie twojej Perły… Przepraszam Cię, Mój Diamencie…
-Eh…powiedziałbym że to nic takiego, ale wtedy bym skłamał. To było coś. I to złe. Na drugi raz nie rób takiego czegoś, dobrze?
-D-dobrze, M-mój Diamencie… Nie skrzywdzisz mnie, Mój Diamencie? - spytała się, unosząc głowę do góry i pokazując zapłakaną buzię.
-Skąd te przypuszczenia? Widzę, że żałujesz swojego czynu. A to dobrze. No już, choć no tu. -by ją uspokoić, przytulił ją.
Spinel odwzajemniła uścisk z całej siły. Czerwonego to nie krzywdzi, ale czuje, że Spinel wkłada w ten przytulas całą swoją krzepę. Ona potrafi być słodka, kiedy chce.
Szczerze, to fakt. Pogłaskał ją nieco po główce.
Wcześniej tego nie sprawdzał, ale teraz wie, że Spinel ma bardzo jedwabne włosy.
Szczerze? Racja. Nic tylko je czesać.
Kto by pomyślał, że Czerwony tak złagodnieje? Od razu widać, że potrzebował rozmowy z rodzicielką.
Przeproszenie go wystarczyło. -Już ci lepiej?
-T-tak, Mó-Mój Diamencie.
Puścił ją, po czym wstał i podał Spinelowi dłoń by wstała.
Spinel przyjęła dłoń i wstała, spuszczając głowę do dołu.
-Oh, nie smuć się tak. Odpuszczam ci winy. Tylko…czy Perła ci wybaczy? Ciekawe…
Spinel przy wspomnieniu Czerwonego o jego Perle zaskomlała i przytuliła się do Diamentu
