-Spokojnie, w domu jest wystarczająco ciepło - powiedział, po czym pogasił światła oraz inne elektroniczne sprzęty i usadowił się wygodnie w fotelu - To dobranoc, Diamenciku.
Już nie chciał jej zwracać na to uwagi. Zamiast tego po prostu odwrócił się od światła i próbował zasnąć. Domyślał się tylko, że ten szalony dzień podaruje mu jeszcze jakiś szalony sen w pakiecie.
Diamencik! Tylko, że w postaci olbrzymiej baby. Naprawdę olbrzymiej.
-Witaj, Diamenciku! - powiedział wesoło - A więc to tak wyglądasz, jak jesteś dorosła, co?
-Słucham? O czym ty mówisz? Przecież jesteś tak samo fajna zarówno jako dorosła, jak i dziecko. - powiedział nieco zdziwony reakcją tej postaci z jego snu. Spodziewał się czegoś innego po swoim mózgu. Na pewno nie obrażania małej kosmitki.
-No przecież sama o tym wiesz, Diamenciku. Jesteś przecież taka urocza, niewinna i miła dla mnie. Co prawda od czasu jesz talerze, ale to nic złego, prawda?
Prawie zabolały go od tego oniryczne bębenki w równie wyimiganinowanych uszach.
-Dobra, nie musisz krzyczeć! Dziwisz się temu, jakbyś w ogóle tego nie robiła.
-Zaraz, zaraz. O czym ty w ogóle mówisz? - spytał się olbrzymki, po czym dodał nieco arogancko - Chwila! Przecież jesteś tylko moim snem. Wytworem MOJEGO umysłu. Co możesz wiedzieć o okropnych uczuciach!
