Posiadłość Kevina

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diamencik zaczęła płakać.

[Andreas D.]

Woj2000

-Mo… mogę ukrócić twoje cierpienia, jeśli chcesz… - wyrwało mu się mimowolnie, czując, że jakaś siła wciąż zachęca go do rozbicia Diamenciku.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diamencik ze łzami w oczach patrzy na Kevina i nie wie o co mu chodzi.

[Andreas D.]

Woj2000

-Mo… mogę spełnić jej rozkaz…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-O c-co p-panu cho-chodzi?-Diamencik cofnęła się w kąt kanapy.

[Andreas D.]

Woj2000

Kevin szybko się opamiętał i z rezygnacją usiadł na podłodze.
-Przepraszam. Pzez chwilę faktycznie rozważałem zrobienie ci krzywdy. Ten sen. Ta… okrutna olbrzymka. To wszystko… Nie wiem, co o tym myśleć.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diamencik się skuliła i zaczęła głośno płakać.

[Andreas D.]

Woj2000

Kevin tylko siedział na tej podłodze i zastnawiał się, co na to wszystko poradzić.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Przydałoby się, żeby już nie musiał mieć snów z tą przeklętą olbrzymką!

[Andreas D.]

Woj2000

Ale… jak? Jedyny sposób to zabicie Diamencika…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

A tego nie ma zamiaru robić. Prawda?

[Andreas D.]

Woj2000

Nie. Tak. Znaczy… sam nie wie.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

No niby kto się dowie jak ją zabije?

[Andreas D.]

Woj2000

Ale… no nie może tego zrobić. Przecież ona była dla niego taka miła. On dla niej również. Ale… pozostaje jeszcze ta olbrzymka.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

A od kiedy to Kevin zrobił się takim dobroczyńcą, że sierotki przygarnia?

[Andreas D.]

Woj2000

Nigdy nie był dobroczyńcą. Zawsze dbał o swój interes. A jakby na to nie spojrzeć, ten Diamencik nie przyniósł mu zbyt wiele dobrego…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

… A nawet wręcz przeciwnie i rodzice go wydziedziczą jeśli odkryją te wszystkie straty…

[Andreas D.]

Woj2000

Jego wzrok powoli kierował się na kuchnię, by zobaczyć, czy znajdzie tam jakiś przedmiot nadający się do niszczenia kamieni szlachetnych.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Jest nóż jego ojca z damasceńskiej stali.

[Andreas D.]

Woj2000

Kevin powowli wstał, podszedł niepostrzeżenie do kuchni i zabrał ostrze, po czym równie spokojnie podszedł do płaczącego Diamenciku, jednocześnie trzymając nóż na plecami. Był cały zdenerwowany i lekko się trząsł, jednak adrenalina powoli dodawała mu odwagi.
-Dia… Diamenciku? - powiedział drżącym głosem, aby zwrócić jej uwagę.