Przeklęta kopalnia
-
- Jutro, o świcie. To daje nam około sześć lub siedem godzin na odpoczynek i sen.
-
Skinęła głową. To było wszystko, co musiała wiedzieć. Plan był ryzykowny, ale nie niemożliwy. Trzeba będzie liczyć się z tym, że nagroda za jej głowę urośnie jeszcze bardziej… Ale i Star będzie musiał się tym martwić. W końcu i zanim zostanie posłany list gończy. Czyżby porzucił plany życia na spokojnym ranczu?
Wróciła do gulaszu, pogrążając się w myślach. -
Tylko on mógł to wiedzieć, a Tobie ciężko cokolwiek przewidzieć, dobrze wiesz, jaki był zmienny, kierując się jedynie własnym zyskiem. Tak czy siak, około godziny mogłaś poświęcić na odpoczynek, było to ważne szczególnie dla Twoich zdrętwiałych nóg, rąk i szczęki, ale po tym czasie tamci dwaj zaczęli przygotowywać się do snu, aby być choć trochę wypoczętymi podczas jutrzejszej akcji, więc dla Ciebie przyszła pora na więzy i knebel.
-
Tyle, że Jannet nie miała zamiaru w ogóle zakładać knebla, dlatego najzwyczajniej przeszła przez wieczorną higienę i położyła się na jednym z sienników. Może i Star lubi kontrolę, ale niech wie, gdzie jego miejsce.
-
- Nie zapomniałaś aby o czymś? - zagadnął Cię, gdy sam wycierał się ręcznikiem po własnej higienie, podczas której bez śladu skrępowania rozebrał się przy Tobie od pasa w górę, a chcąc nie chcąc musiałaś przyznać, że było na co patrzeć, bo choć chodzącą kupą mięśni nie był, to też mu ich nie brakowało i wszystko to było dobrze wyrzeźbione i podkreślone. Do tego kilka blizn i szram, a także dziwne tatuaże między łopatkami, które nie przypominały Ci absolutnie niczego, co widziałaś wcześniej i nie mogłaś domyślić się ich znaczenia. Chociaż, to czy takie w ogóle było?
Jimmy, gdy już umył się, wytarł i znów ubrał, podszedł do Ciebie z wędzidłem, szmatką i zwojem liny.
- Współpracuj, oboje jesteśmy zmęczeni, a im szybciej będziemy to mieli za sobą, tym lepiej. -
Ostentacyjnie obróciła się na bok, do ściany, jednak po chwili westchnęła. Miał trochę racji. Byli zmęczeni, a teraz powinni także dostać każdą minutę odpoczynku, jaką się dało. No i on… do cholery. Westchnęła ciężko.
— Słuchaj… Możesz mnie związać, ale nie zakładam knebla. Co niby mogę Ci zrobić? Pogryźć? -
- Może. Skąd mam wiedzieć? Ale po prostu chcę mieć gwarancję, że będziesz siedzieć cicho do samego rana.
-
— Będę. — Odmruknęła, po czym ponownie odwróciła się i spojrzała na niego: — Daj spokój z tym kneblem. Poważnie.
-
- Wcześniej jakoś się nie opierałaś.
-
- Wcześniej jakoś się nie opierałaś.
-
Przewróciła okiem.
— Bo wcześniej mógł być potrzebny, a teraz nie jest. Tyle w temacie. -
Wzruszył ramionami i nie wykłócał się więcej, a zamiast tego od razu przystąpił do dzieła, krępując Ci ręce za plecami w nadgarstkach, ramionach i przedramionach. Chwilę zastanawiał się, co zrobić ze szmatką, ale ostatecznie schował ja do kieszeni kamizelki, podobnie jak knebel i sam ułożył się w jednym z wolnych miejsc do spania.
- I co ciekawego porabiałaś od naszego ostatniego spotkania? - zagadnął, układając ręce pod głową i patrząc się w skalny sufit jaskini. -
W pierwszej chwili nie chciała mu odpowiadać albo wyłącznie rzucić czymś na wzór “spadaj” albo “jeb” się, jednak szybko się zreflektowała.
“W końcu nie zakneblował mnie, nie?” Pomyślała. Może była to wina zmęczenia, ale wyjątkowo nie widziała dobrego powodu, by odgryźć się na nim.
— Szczerze? Niewiele, poza bójką z tępakiem z Krwawej Dłoni i jego kolegą, który porywa się na moich starych. — Odpowiedziała. -
- Krwawa Dłoń? No proszę, proszę, tego bym się nie spodziewał.
-
— Wiesz, że ja też nie? — Odpowiedziała. — Reszta skumała się z nimi, kiedy razem “wesoło” spędzaliśmy czas w Imperium, więc kiedy wróciłam, Ci już zdążyli się u nas zadomowić.
-
- Kumpel z Dodge wspominał mi, że Dłoń robi się strasznie zuchwała, prośbą albo groźbą wcielają w swoje szeregi mniejsze grupki bandytów, a jak jakiemuś się to nie podoba, to kulka w łeb i do piachu… Jeśli w Oskad zacznie się wojna, to z nimi, nie z tubylasami. - powiedział i po chwili parsknął śmiechem pod nosem. - No i nie narzekaj, to była świetna przygoda. Wiem, że z Twojej perspektywy mogło nie być tak ciekawie, ale nie narzekałaś, a przynajmniej nic nie słyszałem. Ucieczki z więzienia nie są częste, a takie jak ta nie zdarzyły się nigdy. Zobaczysz, będą o tym opowiadać legendy, a Ty zasłyniesz tym, nie tylko jak stamtąd uciekłaś, ale też tym, że po ucieczce z jednego pierdla dostałaś się dobrowolnie do drugiego.
-
Im bardziej Star brnął w swój wywód, tym bardziej Jannet gotowała się wewnątrz. Dla niego to wszystko wydawało się tylko śmieszną zabawą, dobrą przygodą, a Jannet przez ten cały czas w więzieniu bladła na samą myśl o ponownym spotkaniu z rodzicami, będąc na skraju załamania nerwowego. Kto wie, jak skończyłaby się ta przygoda, gdyby przypadek nie sprawił, że w kiciu trafiła na takich ludzi ( i jednego Amaksjanina).
-- Ty niczego nie rozumiesz, nie? – Odcięła się szorstko, odwracając od Stara. -
- A czy muszę? - odparł, klepiąc Cię po pośladkach. - Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, a my powinniśmy się wyspać przed jutrzejszą akcją.
-
Za ten ruch Jannet po omacku wymierzyła Starowi kopniaka (//bo o skrępowanych nogach nie było mowy//).
— Dobranoc. — Odpowiedziała krótko i zimnie, odsuwając się od niego na tyle, na ile mogła. -
Trafiłaś, a choć syknął z bólu, to również życzył Ci dobrej nocy swoim zwyczajowym, lekceważącym i wesołym tonem. Ty zaś albo przywykłaś do krępowania i kneblowania, i nie robiło Ci to już większej różnicy, albo byłaś tak tym wszystkim zmęczona, że nie robiło Ci to już większej różnicy. Tak czy siak, zasnęłaś dość szybko, a obudziłaś się później, zapewne o świcie lub tuż przed, bo to właśnie wtedy, według słów Jimmy’ego, mieliście wyruszać. Obudził Cię tym, czym pożegnał przed snem, ponownie klepiąc w tyłek, choć tym razem przezornie odsunął się na tyle, abyś nie mogła go kopnąć.
