Dom Gwen Stacy [NOWY JORK, ZIEMIA]
-
“Uhhh… No taki jest plan. Żebyś ty miała pogląd na sytuację, ale inni nie mieli. W sensie. Ugh. Po prostu, spójrz się teraz na swoje ręce, za długo by było tłumaczyć.”
-
Zatem spojrzała na swoje ręce. To powinno być w miarę ciekawe. I przerażające lekko.
-
Tak jakby… Jej rąk nie ma. Ale nie, że zostały ucięte. Po prostu są całkowicie niewidzialne. Jedynie co, to co kilka sekund pojawia się prześwit którejś części jej ciała.
“Widzisz? Nie wszystko co potrafię wiąże się z rozlewem krwi, ludobójstwem i mordem!” -
“Dobrze, teraz widzę. Spadajmy stąd jak najszybciej”
-
“No więc, ruszaj się.”
-
Zatem… Rusza się stamtąd, byle dalej, by jej nie przesłuchali. Oby jej tacie się nic nie stało… TATA! No tak, trzeba sprawdzić, co u niego.
-
Nosz cholera, rzeczywiście prawie by o nim zapomniała! Co jak co, ale nawet Red jej nie przekona, żeby najpierw iść na misję, nie sprawdzając nawet co u jej taty.
-
Zatem co, jak najszybciej do taty, nie wiadomo, co się mogło stać.
-
Tata siedzi na kanapie z dość otępiałym wzrokiem, patrząc się przed siebie, jedną rękę trzymając na czole.
-
Dobra… Chyba będzie sobrze, jak w jakiemś niewidocznym miejscu zmieni swój kamuflaż na ubrania swoje codzienne… Jak powiedziała, tak uczyniła, po czym do taty.
-
“Boże święty, zanim my wyruszymy to nasi przeciwnicy zdążą umrzeć ze starości, babo.”
Tata robi to co robił do tej pory, nie zmieniając pozycji ani o jeden centymetr, niczym figura woskowa. -
-Tato… Wszystko w porządku?- powiedziała, po czym przyfuliła się do taty. Przynajmnuej będzie wiedzieć, co i jak.
-
-Tato? - spytał się z dużą dozą niepewności jakby samego siebie pod nosem, nie zmieniając pozycji.
-
-Tato, to ja, Gwen. Spójrz na mnie.
-
Nie uzyskała żadnej innej reakcji niż mrugnięcie i lekkie obrócenie głowy w jej stronę.
-
-Tato, to ja, twoja córka, Gwen. Nie poznajesz mnie?
-
-Gwen. - powiedział pod nosem, po czym zmarszczył mocno brwi, jakby wytężał cały swój umysł, żeby sobie coś przypomnieć.
-
Teraz się naprawdę przestraszyła. Nie rozpoznaje jej? Ostatnim razem postraszył Peter’a, bo niby pòjście raz do kawiarnii to już randka.
-Tato, co się stało? - powiedziała przestraszona. -
Prawdę mówiąc… Lepsze by było gdyby rzucał nawet tysiąc razy bardziej niezręczne komentarze i pytania odnośnie wyjść Gwen, niż gdyby miał stracić pamięć.
-Nie wiem. Co miało się stać? - spytał się zdezorientowany. -
-Tato, spoójrz na mnie. Pamiętasz mnie? Zadzwonić po pomoc medyczną, policję…
