Pierścienie Saturna
-
“Oczywiście że nie.” Kolanos spojrzał się na Setha ze zdziwieniem. “Widzieliście przed chwilą Belkona, naszego głównego mechanika. Poza tym jest tu jeszcze nas czworo, poza wirtualnymi inteligencjami operującymi drony.”
-
– Myślę że statek bez kapitana poradzi sobie przez 5 minut. Przecież nigdzie się chyba nie spieszymy. Nalegam żeby mnie pan oprowadził. – powiedział odrobinę rozkazującym głosem.
-
“Niech będzie,” Burknął kapitan, wchodząc do ładowni. “Ale nie wiem po czym tu oprowadzać. Praktycznie wszystko co pan widzi to żywność, ewentualnie części zastępcze do statku. Podobno nie macie ścisłych regulacji na produkty spożywcze w tych stronach?”
-
– Nie o to się rozchodzi. Przezorny zawsze ubezpieczony. Prowadzi pan interesy, więc wie pan jak to jest. Nigdzie się panu chyba nie śpieszy. – odpowiedział i uśmiechnął się pod nosem. Jeśli przewozi coś nielegalnego to go zgarnie, jeśli nie to go puści. Nie dało się przyspieszyć całego procesu, więc co chciał ukryć? Przyglądał się jak wchodzi do ładowni.
-
“Trochę się spieszy, więc postaram się zrobić to szybko,” Powiedział Kolanos wyjmując z kieszeni jakiegoś pilota. “Skrzynie są mocno zabezpieczone, ale jestem w stanie je wszystkie otworzyć wpisując serię kodów. Może pan gdzieś usiąść, zajmie mi to parę chwil.”
-
– Pewnie. – odparł i rozejrzał się po najbliższym otoczeniu. Zajął taką pozycję, żeby w razie czego wyciągnąć rewolwer i strzelić celnie.
-
Otaczały go skrzynie, niektóre z nich na tyle wysokie żeby stanowiły dobrą osłonę, lecz to nie Seth zdecydował się skorzystać z tej osłony pierwszy. Z niewiadomego powodu Kolanos nagle rzucił się przed siebie, wciąż trzymając pilota, i zanurkował za najbliższy kontener. Seth miał tylko ułamek sekundy żeby strzelić, o ile oczywiście strzelić chciał - teoretycznie nikt mu nie zagroził, więc gdyby teraz postrzelił kapitana byłby w niezłym łajnie pod względem prawnym.
-
Wyjął pistolet, jednakże nie oddał strzału. Jeszcze nie teraz. Potrzebował DOWODÓW. Postanowił ustawić się tak, żeby szybko postrzelić przeciwnika, czy to bezpośrednio, czy rykoszetem.
– Dokąd ci tak śpieszno, kundlu?! – wrzasnął za kapitanem. -
Ciężko było znaleźć dogodną pozycję do strzału, gdyż Kolanos schował się daleko za kontenerem, lecz to nie był główny problem Setha. Nagle jakby za przyciśnięciem guzika otworzyły się skrzynie w całej ładowni. W niektórych faktycznie były opakowania z żywnością czy jakimiś innymi gratami, ale z większości wypadły… wypadli ludzie. Z trzy tuziny ludzi o różnych biologicznych formach, różnej płci i wieku, ubrani w szare kombinezony i z obrożami na szyjach. Większość upadła na podłogę w bezruchu, ale nie wydawali się nieprzytomni. Bardziej… katatoniczni, jakby z jakiegoś powodu nie byli w stanie się poruszyć ale tylko czekali na okazję.
“Jednym przyciskiem mogę kazać wszystkim naszym sługom cię zaatakować,” Powiedział kapitan zza osłony. “Chciałem rozwiązać to prosto i pokojowo, ale zadowolę się drugą najlepszą opcją. Zadzwoń do swoich psich kumpli i powiedz im że wszystko jest w porządku. Nie chcesz żeby zaczęli strzelać do statku z tobą na pokładzie, prawda?”
-
Faktycznie, nie chciał żeby jego misja skończyła się w tym momencie. Musiał szybko przeanalizować opcje. Poddanie się i puszczenie pirata płazem nie wchodziło w grę. Mógł pobiec do hangaru i uszkodzić prom za pomocą statku. Mógł też jakoś spróbować zastrzelić Kolanosa, jednakże to raczej nie powstrzyma jego sług. Mógł jeszcze pobiec po działo plazmowe i zabić wszystkich na miejscu. Postanowił że skorzysta z pierwszej opcji, ponieważ ona i opcja 3 się pokrywały. Wycofał się w stronę wyjścia, z pistoletem gotowym do strzału.
-
Na szczęście drzwi nie były zamknięte - Kolanos albo nie mógł zamknąć ich zdalnie, albo o tej możliwości zapomniał. Pamiętał jednak czym groził sekundę temu - gdy tylko Seth przekroczył próg, ludzie z całej ładowni zaczęli wstawać. Ich ruchy były nienaturalne, jakby poruszał nimi jakiś program który niezbyt rozumiał jak działa ludzkie ciało, lecz wciąż dość sprawne i szybkie. Wszyscy zwrócili się w stronę Setha i większość zaczęła kroczyć w jego stronę. Reszta zaczęła biec. Chyba żaden z nich nie był uzbrojony, ale żaden też nie wyglądał na tym zrażonego.
-
Oddał strzał w ciało najbliższego stwora i rzucił się do ucieczki. Liczył że okaże się szybszy niż te mutanty. Kiedy biegł, rozglądał się za czymś, czym mógłby rzucić w przeciwników lub zabarykadować przejście, choć na moment. Jednocześnie spróbował nawiązać kontakt z drużyną.
– Tu Spiegel. To pułapka. Strzelajcie w kokpit. Powtarzam: strzelajcie w kokpit. – krzyczał do komunikatora w pancerzu. -
“…miano… maj się” Sygnał był niewyraźny, tak bardzo że można było podejrzewać piratów o celowe zagłuszanie, ale chyba coś przeszło. To była dobra strona sytuacji. Zła była taka że poza tym postrzelonym, ludzie w obrożach wciąż za Sethem biegli, a że oni nie nosili pancerzy doganiali go dość szybko. Korytarz był pozbawiony czegokolwiek czym można by rzucać, a przed sobą Seth widział jedynie skrzyżowanie. Mógł skręcić w lewo w stronę hangaru z którego oryginalnie przyszedł i liczyć na to że jakimś cudem utrzyma się na prowadzeniu, albo spróbować otworzyć drzwi po prawej których jeszcze nie miał okazji sprawdzić ani nawet dotknąć podczas swojej wizyty. Albo stanąć i zacząć strzelać, z tym że pięć pocisków w rewolwerze nie wyglądało obecnie na wiele.
-
Nie wiedział co było za drzwiami po prawej stronie, toteż skręcił do hangaru. Liczył że zamknie drzwi, co powstrzyma ludzi w obrożach choć na chwilę. Oprócz tego, liczył że uszkodzenie kokpitu kupi mu może minutę. W statku zostawił karabin plazmowy, nieważne więc czy weźmie sam karabin, czy użyje dział myśliwca, przeciwników i tak bez problemu rozwali. Tylko właśnie, najpierw musiał tam dobiec.
-
Okazało się że w jednym był lepszy od goniących go ludzi, bo wiedział jak skręcić szybko nie wywalając się. Zyskał dzięki temu trochę dystansu, i może dotarłby do hangaru gdyby nie pewien widok, który zmusił go do zatrzymania się.
Mina. No, nie był do końca pewien czym był metalowy dysk leżący na podłodze tuż przed wejściem do hangaru, ale raczej nie było to nic przyjaznego. Musiał położyć ją ten liliput po którym teraz nie było śladu. Seth nie był pewien jaki to był konkretnie model, ale jego przeciwnicy raczej nie byli na tyle głupi, żeby liczyć na to że fizycznie nadepnie na minę. Mogła być aktywowana na ruch, zdalnie, albo nawet na jego materiał genetyczny - różne cudeńka wytwarzali ostatnimi czasy.
-
Zdecydował się cofnąć i podbiec do drugich drzwi. Możliwie na tyle szybko, żeby przeciwnicy go nie dopadli i żeby był w stanie strzelić w metalowy dysk. W razie czego mógł utorować sobie drogę pięściami, pytanie: czy to by wystarczyło?
-
Niestety to raczej nie było możliwe. Teraz między nim a drzwiami stało już paru przeciwników, których mógł zapewne walić pięściami, ale nie znaczyło to że przedrze się przez gromadzący się tłum.
-
Strzelił w dwóch z nich, a trzeciego chwycił za rękę i rzucił na minę, licząc że to wystarczy jako osłona przed wybuchem. Gdzie oni są? – pytał samego siebie – Już powinni uszkodzić kokpit.
-
Akcja się powiodła, głównie dlatego że szaleńcy nie próbowali jakkolwiek unikać strzałów, a ten którego chwycił Seth był naprawdę lekki i dało się nim rzucić… nie, nie był lekki. Nie ważył dosłownie nic. Tak samo jak wszystko dookoła.
Minęła chwila zanim Seth zorientował się, że sam unosi się w powietrzu wraz z resztą wrogów. Sztuczna grawitacja statku zniknęła z momentu na moment. Rzucony przeciwnik przeleciał spokojnie nad miną, która też zaczęła nisko lewitować, i dalej leciał wgłąb hangaru. Wyglądało na to, że któryś z myśliwców faktycznie strzelił i uszkodził systemy grawitacyjne. A może postanowiono strzelać z dział jonowych aby wywalić całe zasilanie statku? Tak czy owak, teraz nie dało się poruszać w żaden sposób poza odpychaniem się od czegoś.
-
W tym rozrachunku spróbował coś zrobić, żeby dostać się do statku i przy okazji nie aktywować miny. Strzelił w jej kierunku.
