Moskwa
-
- A to co to? - zapytał jeden z żołnierzy, gdy wszyscy ci już zasalutowali, zostawiając formalności za sobą.
- Starszyna wysłał już trochę ludzi, mamy na pace sprzęt, który mógłby się przydać, jak sierżant chce zajrzeć, to zapraszamy. - dodał na to inny, choć, tak jak pozostali, wziął pistolet ze sobą. -
— To. — Potomkin uniósł Osę nad swoją głowę, prezentując ją żołnierzom. — Jest pistolet PB-4, zwany potocznie Osą. Posiada cztery komory nabojowe, a w każdej znajduje się jednej pocisk kaliber osiemnaście milimetrów na czterdzieści pięć. Te, szczególne pociski hukowo-błyskowe nie służą jednak do zabijania, a do ogłuszenia czegokolwiek, co zbliży się do strzelającego na kilka metrów i właśnie po to je bierzemy: Starszyna Araszko chciał jeden martwy okaz skaczącego nieumarłego, ale także jeden żywy. Osy posłużą nam do ogłuszenia go i pochwycenia żywcem. Czy to jasne?
-
- Jak mówiłem, mamy i na to sprzęt. - powtórzył żołnierz, chowając nowo otrzymaną broń do kabury. - Ale to też może się przydać.
-
— Ten sprzęt. Bardzo chętnie rzucę na niego okiem. — Stwierdził, udając się na wskazaną przez żołnierza “pakę”, by zobaczyć, o czym była mowa.
-
Raczej klasycznie, mianowicie kajdanki, łańcuchy, miniaturowa cela, a właściwie coś, co przypominało klatkę do nurkowania z rekinami, ale przypiętą łańcuchami do ściany i podłogi. Oraz kilku skutych, pobitych, wynędzniałych i zmęczonych ludzi, patrzących na ciebie z przerażeniem w oczach, a także z pewnym zrezygnowaniem, w ich oczach nie dostrzegłeś nawet cienia nadziei.
- Przynęta. - wyjaśnił krótko jeden z podwładnych. -
Choć cień stalowego hełmu skrywał za sobą twarz Potomkina i jego podwładni nie mogli jej dostrzec, to jej wyraz właśnie diametralnie się zmienił, bynajmniej nie w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
— Kim są Ci ludzie? -
- Teraz? Nikim. Przynętą, ścierwem do rzucenia zdechlakom. A wcześniej byli żołnierzami. Niektórzy to nasi, ale dezerterzy, którzy korzystali z naszych symboli, żeby bezkarnie grabić, gwałcić i mordować. Za to karą jest śmierć, a wykonanie jej jest dowolne, więc skoro i tak zginą, to czemu nie mogą nam się na coś przydać? A reszta to wrogowie, którzy wcześniej nie mieli oporu strzelać jeńcom w kolana i zostawiać ich trupom. Widział kiedyś sierżant coś takiego? Zresztą, tego i widzieć nie trzeba. Wystarczy wsłuchać się w krzyki, a człowiek później nie może spać przez miesiąc.
-
— Muszę przyznać. — Pokiwał głową, podchodząc do klatki. Spojrzał na osadzonych w niej nie ludzi, a szumowiny. — Starszyna Araszko wie, jak utylizować śmieci.
-
//Źle coś napisałem, albo ty nie zrozumiałeś: Klatka jest malutka, służy do w miarę bezpiecznego transportu schwytanego zdechlaka. Ci są skuci, ale siedzą luzem w pojeździe.//
Jeden z mężczyzn spojrzał na ciebie z większą dozą nienawiści niż inni i splunął na wizjer twojego hełmu mieszaniną śliny i krwi z rozbitych warg. A może wyrwanych zębów?
- Czerwony śmieć. -
// Myślałem, że oni są skuci w środku klatki, ale no, po prostu nie zrozumieliśmy się. //
Starł rękawem wydzielinę.
— Nie jesteś pierwszym, który mnie tak nazywa. — Odpowiedział, odsuwając się od niego.
— Podsumowując, wszystko jest gotowe do wymarszu? — Zwrócił się z powrotem do żołnierzy. -
- Wszystko gra i śmiga, jedźmy po tych zdechlaków to wrócimy przed zmrokiem. W kinie grają dzisiaj “Wroga u Bram”.
-
Kiwnął na to głową. Miał nadzieję, cholerną nadzieję, że wszyscy zdołają wrócić na seans.
Wdrapał się na BMP, ale zanim wszedł do środka, spojrzał jeszcze na przydzielonych mu żołnierzy i powiedział.
— Macie mi wszyscy wyjść z tego żywi, jasne? -
- Szef powiedział, że nas zabije jak zginiemy. - odparł na to jeden z mężczyzn i wsiadł razem z resztą do środka.
-
— Macie mądrego szefa. — Odmruknął. — Jedziemy.
-
Nie minęło wiele czasu i kierowcy ruszyli, opuszczając najpierw teren bazy Araszki, a później tę część miasta, którą kontrolowali Czerwoni. Sądząc po kilku uderzeniach o pancerz, co wy odczuliście jako lekkie trzęsienie, rozjechali po drodze kilka zdechlaków.
- Jesteśmy tuż przed wjazdem do tej części miasta, gdzie zaginęły pozostałe ekipy. - zameldował wam jeden z członków załogi. - Chcecie wyjść i rzucić okiem jak wygląda sytuacja czy mamy wjechać tam na pełnej kurwie, sierżancie? -
— Najpierw ocenimy sytuację. — Odpowiedział po krótkim namyśle Potomkin, ładując taśmę nabojową do karabinu.
-
- A oceniajcie, nam płacą od godziny. - skomentował kierowca, a kilku żołnierzy parsknęło śmiechem. Wszyscy jednak również chwycili za broń, chcąc wyjść na zewnątrz razem z tobą.
-
— Nie, tylko kilku. — Wstrzymał ich ręką. — Trzech.
Kiwnął głową na najbliższą trójkę i wychylił się z transportera. Rozejrzał się po okolicy. -
Sądząc po naszywkach na mundurach, wyszło z tobą dwóch najemników Araszki i jeden żołnierz bez tak imponującego stażu.
Dzielnica przed wami sprawiała wrażenie typowo mieszkalnej, jak okiem sięgnąć bloki z wielkiej płyty, gdzieniegdzie przetykane kinami, sklepami wszelkiej maści, boiskami i tym podobnymi miejscami, które miały niegdyś zaspokajać potrzeby okolicznej ludności.
- Przeklęte miejsce. - mruknął żołnierz stojący najbliżej ciebie. - To miejsce jest przeklęte…
- Przesadza, ale coś w tym jest. - wyjaśnił ci jeden z najemników. - Dwa miesiące temu dowiedzieliśmy się, że idzie tędy ofensywa wrogów. Nie poszła. No, a w zasadzie poszła, ale nie dotarła. Słyszeliśmy z naszych pozycji strzały, wybuchy, krzyki i inne takie. A potem cisza. Później odstrzeliliśmy kilka trupów i na tym się skończyło. Kiedy w nocy zaczęli znikać nasi wartownicy, wycofaliśmy się z tamtych pozycji i przenieśliśmy się bliżej bazy. Patrole, które zapuszczają się w te okolice, dostają od razu tydzień urlopu, potrójny przydział wódki i papierosów i kartki na stołowanie się w kantynie oficerskiej. A i tak brakuje chętnych. Mówimy na to Martwe Pole. -
— Adekwatna nazwa. — Odpowiedział lakonicznie. Wystąpił przed pozostałą trójkę i uniósł przyłbicę, by zza szkieł lornetki ocenić jak wygląda droga, którą mieli pokonać
