Moskwa
-
Choć zza zimnej stali pancernego hełmu Potomkina nie można było tego dojrzeć, para jego oczu rozbłysnęła iskierkami. Tutaj mógł zapadać o swój oręż. To było jak SPA dla niego i jego spluwającej ołowianymi kulami kochanki, tylko że lepsze.
— Rozumiem, że przydzieleni mi ludzie są już przygotowani? — Dopytał jeszcze, przed zagłębieniem się w przestworza magazynu. -
Adiutant Araszki skinął głową.
- Czekają na ciebie przed główną bramą, transport dołączy za chwilę. Jeśli z doświadczenia sądzisz, że coś stąd może im się przydać w waszej misji, to daj znać, rozkażę im to dostarczyć. Stary mówił mi też, że masz się nie ograniczać, broni u nas pod dostatkiem, a sukces misji jest najważniejszy. -
— Tak jest. — Odpowiedział krótko i zwięźle, nie tracąc już ani sekundy, a z miejsca zagłębiając się w odmęty magazynu. Wiedział już, czego szuka. Najpierw, uchwyt bojowy, obojętnie z czego, byleby karabin leżał pewniej w jego dłoniach. Później; kolimatrow. Będzie bardziej niż przydatny na bliskie dystanse. Po trzecie, wyrzucił Makarowa, szukając w jego miejsce pistoletu automatycznego Stieczkina. Po czwarte, poszukał na półkach i w skrzyniach pistoletu Osa wraz z amunicją ogłuszającą. Wziął ich kilka, dla swoich podkomendnych. Po piąte, i najlepsze: granatnik AGS-17. Może nie była to broń najlepsza, jeżeli chodziło o dostarczenie żywych nieumarłych, ale z całą pewnością skuteczna, jeżeli chodziło o utrzymywanie ich z dala od jego towarzyszy.
-
Szczęśliwie znalazłeś w magazynie wszystko, czego potrzebowałeś, wraz z zapasem amunicji, o wiele większym, niż wymagany do wykonania tej misji.
-
Obwieszony bronią, która w takiej ilości ciężyła nawet takiemu jednoosobowemu czołgowi jak Taczankin Potomkin, obładowany amunicją, poczłapał na spotkanie z przydzielonym mu oddziałem. Nawet uśmiechnął się pod nosem, myśląc o tym, jakie pierwsze wrażenie sprawi: dziad z przeszłej epoki w dziwnym wdzianku, przyjdzie i wręczy dorosłym facetom “zabawki”; prawdziwy Dziadek Mróz w mundurze.
-
Tak jak mówił adiutant, w pobliżu bramy czekał na ciebie w pełni sprawny i uzbrojony pojazd, którego załoga sprawdzała właśnie, czy wszystko na pewno działa, bo jakakolwiek usterka na takiej misji mogłaby doprowadzić do śmierci was wszystkich. Pół tuzina żołnierzy Araszki również przygotowywało się do misji, oni jednak upewniali się, czy noże tkwią pewnie w pochwach, czy granaty są na swoim miejscu, czy zabrali dostatecznie dużo amunicji, czy broń główna i boczna jest w pełni sprawna. Mieli na sobie czarne mundury i hełmy, niektórzy nosili na nich podobne naklejki i naszywki co ich dowódca, tak te przedstawiające czaszki, piszczele, kosy i tym podobne, jak i te z flagami różnych państw, w których służyli jako psy wojny, najpewniej wraz ze swoim dowódcą, choć mieli ich dużo mniej i miało je łącznie czterech z sześciu towarzyszących ci ludzi.
- Zobacz no, Iwanko. - powiedział jeden z nich, trącając drugiego łokciem w ramię. - Mówiłeś, że nasz BMP-3 to za mało, to szef i czołg przysłał.
Kilku w odpowiedzi zaśmiało się lub chociaż uśmiechnęło.
- Nie za wcześnie na świętego Mikołaja? - zapytał inny, akurat bez naszywek najemników.
- Nigdy nie jest za wcześnie. - odrzekł mu Iwanko, stojący najbliżej. I po chwili lekko zdzielił go otwartą dłonią w tył głowy. - I to Dziadek Mróz, żaden Święty Mikołaj, baranie. Mieliśmy my już takiego Fina, co trafił do każdego, nie było za przyjemnie.
Stary, znany i oklepany żart. Ale gdy jedzie się na cholernie niebezpieczną misję, z której najpewniej się nie wróci, nawet taki był w cenie. -
Słysząc to, Potomkin uśmiechnął się lekko. Stary żart przypomniał mu jego własne dzieje, jeszcze te z Afganistanu, a później z Czeczenii. Śmiał się wtedy tak samo z kolegami oddziału, gromko i serdecznie. Jak dawno to było?
Uważając własne słowa za zbędne w tej sytuacji, po kolei podszedł do żołnierzy i wręczył każdemu z nich Osę, załadowaną czterema sztukami amunicji ogłuszającej. Gdy już to zrobił, odszedł na dwa kroki, stanął przed oddziałem i mierząc ich wzrokiem zza szczeliny swego hełmu, powiedział;
— Miło jest mi was poznać, moi podkomendni. -
- A to co to? - zapytał jeden z żołnierzy, gdy wszyscy ci już zasalutowali, zostawiając formalności za sobą.
- Starszyna wysłał już trochę ludzi, mamy na pace sprzęt, który mógłby się przydać, jak sierżant chce zajrzeć, to zapraszamy. - dodał na to inny, choć, tak jak pozostali, wziął pistolet ze sobą. -
— To. — Potomkin uniósł Osę nad swoją głowę, prezentując ją żołnierzom. — Jest pistolet PB-4, zwany potocznie Osą. Posiada cztery komory nabojowe, a w każdej znajduje się jednej pocisk kaliber osiemnaście milimetrów na czterdzieści pięć. Te, szczególne pociski hukowo-błyskowe nie służą jednak do zabijania, a do ogłuszenia czegokolwiek, co zbliży się do strzelającego na kilka metrów i właśnie po to je bierzemy: Starszyna Araszko chciał jeden martwy okaz skaczącego nieumarłego, ale także jeden żywy. Osy posłużą nam do ogłuszenia go i pochwycenia żywcem. Czy to jasne?
-
- Jak mówiłem, mamy i na to sprzęt. - powtórzył żołnierz, chowając nowo otrzymaną broń do kabury. - Ale to też może się przydać.
-
— Ten sprzęt. Bardzo chętnie rzucę na niego okiem. — Stwierdził, udając się na wskazaną przez żołnierza “pakę”, by zobaczyć, o czym była mowa.
-
Raczej klasycznie, mianowicie kajdanki, łańcuchy, miniaturowa cela, a właściwie coś, co przypominało klatkę do nurkowania z rekinami, ale przypiętą łańcuchami do ściany i podłogi. Oraz kilku skutych, pobitych, wynędzniałych i zmęczonych ludzi, patrzących na ciebie z przerażeniem w oczach, a także z pewnym zrezygnowaniem, w ich oczach nie dostrzegłeś nawet cienia nadziei.
- Przynęta. - wyjaśnił krótko jeden z podwładnych. -
Choć cień stalowego hełmu skrywał za sobą twarz Potomkina i jego podwładni nie mogli jej dostrzec, to jej wyraz właśnie diametralnie się zmienił, bynajmniej nie w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
— Kim są Ci ludzie? -
- Teraz? Nikim. Przynętą, ścierwem do rzucenia zdechlakom. A wcześniej byli żołnierzami. Niektórzy to nasi, ale dezerterzy, którzy korzystali z naszych symboli, żeby bezkarnie grabić, gwałcić i mordować. Za to karą jest śmierć, a wykonanie jej jest dowolne, więc skoro i tak zginą, to czemu nie mogą nam się na coś przydać? A reszta to wrogowie, którzy wcześniej nie mieli oporu strzelać jeńcom w kolana i zostawiać ich trupom. Widział kiedyś sierżant coś takiego? Zresztą, tego i widzieć nie trzeba. Wystarczy wsłuchać się w krzyki, a człowiek później nie może spać przez miesiąc.
-
— Muszę przyznać. — Pokiwał głową, podchodząc do klatki. Spojrzał na osadzonych w niej nie ludzi, a szumowiny. — Starszyna Araszko wie, jak utylizować śmieci.
-
//Źle coś napisałem, albo ty nie zrozumiałeś: Klatka jest malutka, służy do w miarę bezpiecznego transportu schwytanego zdechlaka. Ci są skuci, ale siedzą luzem w pojeździe.//
Jeden z mężczyzn spojrzał na ciebie z większą dozą nienawiści niż inni i splunął na wizjer twojego hełmu mieszaniną śliny i krwi z rozbitych warg. A może wyrwanych zębów?
- Czerwony śmieć. -
// Myślałem, że oni są skuci w środku klatki, ale no, po prostu nie zrozumieliśmy się. //
Starł rękawem wydzielinę.
— Nie jesteś pierwszym, który mnie tak nazywa. — Odpowiedział, odsuwając się od niego.
— Podsumowując, wszystko jest gotowe do wymarszu? — Zwrócił się z powrotem do żołnierzy. -
- Wszystko gra i śmiga, jedźmy po tych zdechlaków to wrócimy przed zmrokiem. W kinie grają dzisiaj “Wroga u Bram”.
-
Kiwnął na to głową. Miał nadzieję, cholerną nadzieję, że wszyscy zdołają wrócić na seans.
Wdrapał się na BMP, ale zanim wszedł do środka, spojrzał jeszcze na przydzielonych mu żołnierzy i powiedział.
— Macie mi wszyscy wyjść z tego żywi, jasne? -
- Szef powiedział, że nas zabije jak zginiemy. - odparł na to jeden z mężczyzn i wsiadł razem z resztą do środka.
