Los Angeles

[Kubeł1001]

Reichtangle

Skorzystał z momentu w którym przerwał ogień i wsunął rękę do mieszkania, po czym oddał cztery strzały w kierunku w którym spodziewał się dosięgnąć wroga.
‐Jest nas tu jedenastu i jesteśmy gotowi tu sterczeć cały dzień! Jak myślisz na jak długo wystarczy ci amunicji? Lepiej zastrzel się sam, póki masz okazję!

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jesteś bardziej śmieszny, niż groźny, ale gadaj zdrów dalej, od rozpoczęcia tego pie**olnika się tak nie uśmiałem! ‐ powiedział dość raźno, więc najwidoczniej spudłowałeś.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Tak?! A ty… ty…śmiej się ile zechcesz ! Już się stąd nie wydostaniesz! ‐ krzyczał niemal dławiąc się z gniewu. W końcu postanowił się zamknąć, po czym ponownie oddał dwa strzały z pistoletu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ponowne pudło, mężczyzna dla odmiany przestał strzelać, co może być ździebko niepokojące, jednakże bawił się z Wami, wykrzykując hasła typu “Wasz Bóg Was opuścił!,” “Boga nie ma!” i tym podobne.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Co jest? Już brakuję ci amunicji? ‐ wszedł do progu mieszkania, gotowy strzelić lub szybko uskoczyć ‐ Jestem na widoku, jeśli Bóg mnie nie chroni, spróbuj mnie trafić!
Gdzie oni są? ‐ pomyślał, mając na myśli wysłanych szturmowców.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Powinieneś wierzyć w kamizelki kuloodporne. ‐ prychnął i strzelił kilka razy. Najwidoczniej teraz Bóg postanowił ukarać Cię za Twoją pychę, ponieważ otrzymałeś dwa postrzały: W prawe ramię i ucho.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Krzyknął i zszedł z linii strzału. Nie zwrócił większej uwagi na ranne ucho, bardziej skupił się na ramieniu.
‐ Tylko nie w zdrową rękę! Gary masz bandaż albo wodę utlenioną? ‐ potem zwrócił się do Toma, trzymającego karabin maszynowy ‐ Poślij mu krótką serię. ‐ Zaczął oglądać rękę, aby sprawdzić czy kula utkwiła w cielę czy przeszła na wylot.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Gary skinął głową i zaczął Cię opatrywać, ale po powrocie do bazy i tak będziesz musiał odwiedzić medyka, ponieważ kula utkwiła głęboko w ramieniu i nijak możesz ją teraz stąd wyciągnąć. Tom potwierdził i bez zbędnych wstępów nacisnął spust swojej broni, skutecznie przyszpilając wroga w miejscu. Dodatkowo szturmowcy najpewniej zaczęli atakować z drugiej strony, wnioskując po strzałach i tym podobnych odgłosach.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Dam sobie radę, ty idź pomóż tamtym. Thomas osłaniaj go.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kiwnął głową i pobiegł tam, wchodząc do pomieszczenia z bronią gotową do strzału, ale po chwili nogi jakby się pod nim załamały.
‐ O mój Boże… ‐ wydukał tylko i cofnął się o kilka kroków.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Co znowu?! ‐ podszedł zobaczyć na własne oczy co się stało. Jednocześnie trzymał się za ranne ramię i zaciskał zęby. Krwawienie udało się zatrzymać, jednak ból wciąż był nie do zniesienia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Po strzelającym do Was mężczyźnie nie został nawet ślad, za to byli wysłani przez Ciebie szturmowcy, wszyscy rozwleczeni na podłodze pomieszczenia, z czego przynajmniej jeden został śmiertelnie postrzelony, pozostali zostali raczej pobici do nieprzytomności.
//Żadnego narzekania, mam pomysł na zajebistego NPC i Twojego nowego nemezis.//

[Kubeł1001]

Reichtangle

Stał spokojnie, nic nie mówiąc, a o burzy w jego umyślę świadczył tylko nerwowy tik w lewym oku. W końcu powiedział cichym głosem, nie wiadomo czy do siebie czy do reszty:
‐Jak udało mu się uciec? Mieli przewagę dwóch do jednego, a do tego on był bardziej skupiony na nas.
Rozejrzał się po mieszkaniu, szukając wskazówek, które pozwolą odgadnąć my co tu się stało i gdzie uciekł wróg.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jedynym tropem był balkon, a na nim ‐ obecnie rozwinięta lina, sięgająca samej ziemi.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Spróbował ocucić jednego z nieprzytomnych szturmowców.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Spędziłeś na tym dobrych kilka minut, najwidoczniej oberwał dość solidnie, ale ostatecznie odzyskał przytomność i potarł bolącą szczękę, unosząc się nieco na drugiej ręce.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Jak to możliwe, że wam uciekł?!

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To nie był człowiek. ‐ mruknął i skrzywił się z bólu. Najwidoczniej tan czynność przyprawia go o spre cierpienie, ale mimo to kontynuował: ‐ To była cholerna jednoosobowa armia.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐ Przecież mieliście broń. Co to, kule się go nie imają? Czy był sam? Został chociaż ranny? ‐ Zerknął na postrzelonego człowieka, oceniając czy można mu jakoś pomóc.

[Kubeł1001]

Zohan666

Joshua obudził się w środku porzuconej naczepy, która znajdowała się gdzieś na przedmieściach. Wstał, porozciągał się i wyszedł z niej. Ile trupów pałęta się po okolicy?