Tokio

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ciężko było Ci ich rozpoznać, na pewno byli Twoimi rodakami, odzianymi głównie w czerń, uzbrojonymi po zęby w pistolety maszynowe, karabinki szturmowe i granatniki, mieli też pojazdy, głównie samochody osobowe, z czego jeden miał zamontowany na przyczepie wielkokalibrowy karabin maszynowy, z którego pruł do hord Szwendaczy, Pełzaczy, Biegusów, Świeżych i wielu innych Zombie, ale też dwóch Twardych, którzy rzucali w ludzi i pojazdy kawałkami gruzu bądź innymi samochodami, niszcząc przynajmniej jeden pojazd i zabijając trzech wrogów.

[Kubeł1001]

antekk5

Obserwował walkę pomiędzy ludźmi w czerni a hordami nieumarłych i czekał na okazję, kiedy to będzie mógł zbliżyć się do pola bitwy (a przynajmniej do następnego ukrycia) bez ryzyka dostania przysłowiowej kuli w łeb.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Czekałeś blisko pół godziny, bowiem żadna ze stron nie dawała za wygraną, przez co gdy Zombie zostały ostatecznie wybite, ludzie ponieśli straty w postaci kolejnego zniszczonego pojazdu i dalszych ośmiu zabitych.

[Kubeł1001]

antekk5

‐ * Z takimi ludźmi nie powinienem zadzierać. Może spróbuję z nimi porozmawiać? * ‐ pomyślał i wyszedł z ukrycia z rękoma podniesionymi do góry na znak, iż nie chce walczyć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Było to trochę za mało w świecie, gdzie zaufanie było towarem bardziej deficytowym niż amunicja, toteż od razu, gdy Cię zauważyli, wycelowali w Ciebie swoją broń, pokrzykując coś między sobą.

[Kubeł1001]

antekk5

Zaczął modlić się pod nosem, żeby ludzie w czerni go nie zastrzelili. Albo żeby przynajmniej spudłowali.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Proszenie o wstawiennictwo wyższej instancji to jedno, a osobista próba przemówienia im do rozumu w jakikolwiek sposób to już coś zupełnie innego.

[Kubeł1001]

antekk5

Faktycznie, może i wyższa instancja mu nie pomoże. Lepiej jest w takim razie spróbować perswazji.
‐ Nie strzelajcie! Nie mam zamiaru was atakować! ‐ krzyknął do ludzi w czerni, mając nadzieję, że go nie zastrzelą. Z resztą, już i teraz mógłby zmówić swoją ostatnią modlitwę przed śmiercią.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie strzelali, ale też nie mieli zamiaru opuścić broni, choć teraz przyglądali Ci się bardziej z zaciekawieniem niż wrogością, co daje Ci szanse, aby powiedzieć coś więcej, nim to oni się odezwą.

[Kubeł1001]

antekk5

Wyciągnął butelkę sake ze swojego plecaka licząc na to, że mógłby im to dać w zamian za oszczędzenie mu życia.
‐ M‐Mogę wam to dać… w‐w‐w zamian za moje ż‐życie… Proszę? ‐ powiedział, pokazując przy okazji butelkę sake.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Dobry alkohol działał na wszystkich, więc nim się obejrzałeś, jeden wyszarpnął Ci butelkę z palców.
‐ Kim jesteś i czego tu szukasz? ‐ zagadnął Cię w międzyczasie inny mężczyzna, a Ty zauważyłeś, że teraz mierzyło do Ciebie ledwie dwóch trzy trzech ludzi, co jest niezłym wynikiem, jeśli brać pod uwagę, ilu ich było na początku, i co zrobiłeś, aby odłożyli na bok swoje mordercze zamiary.

[Kubeł1001]

antekk5

‐ Może się to wydawać dziwne, ale jestem zwykłym mnichem. ‐ powiedział, zdejmując przy okazji swój kaptur. ‐ Co prawda nieogolona głową i zarost mówią co innego, ale strój, który noszę, należał do mnicha‐wojownika z epoki sengoku. Znalazłem go w klasztorze w Osace podczas mojej ucieczki od nieumarłych mnichów.
Szukam jedynie możliwości ucieczki w stronę Korei. To miejsce obrałem sobie jako schronienie przed nieumarłymi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Dlaczego akurat Korea? ‐ zagadnął inny mężczyzna, jakby kompletnie zdziwiony Twoim wyborem.

[Kubeł1001]

antekk5

‐ No cóż… Korea, a konkretnie Korea Południowa, jest jednym z najlepiej rozwiniętych państw na świecie. Ergo, jest spora możliwość, iż zombie opanowały niewielką część Korei, powiedzmy z 5%, lub też ich tam nie ma, ale jest to wątpliwe. ‐ odpowiedział.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Korea to obecnie radioaktywne pustkowie. ‐ powiedział mężczyzna, rozwiewając Twoje nadzieje. ‐ Jeśli wiesz, co to w ogóle znaczy.

[Kubeł1001]

antekk5

‐ Domyślam się. Hmm… Coś wiadomo o wyspach Riukiu? Mógłbym spróbować dostać się właśnie tam.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Tak się składa, że mamy bazę na jednej z wysepek w tym archipelagu, więc moglibyśmy Cię ze sobą zabrać.

[Kubeł1001]

antekk5

‐ Ciekawa oferta… Za chwilę wrócę, chciałbym zabrać ze sobą towarzysza. ‐ powiedział, po czym udał się po swojego wilka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Leżał tam, gdzie go zostawiłeś i chyba dochodził do siebie. A tamci pewnie się zdziwią, bo raczej mieli na myśli jakiegoś człowieka, gdy mówiłeś o swoim “towarzyszu”.

[Kubeł1001]

antekk5

Pogłaskał go po głowie i wziął na barana, gdyby jego wilczy towarzysz miał problemy z chodzeniem. W każdym razie ludzie w czerni na pewno będą zdziwieni kiedy się dowiedzą, kim ten towarzysz jest.